Technika „okna ekspansji” pod kontrolą USG pomaga w redukcji złamań dalszej części kości promieniowej po stronie dłoniowej stawu

Najczęstszą metodą leczenia złamań dalszej części kości promieniowej jest dojście volarne Henry’ego z użyciem płytek blokujących i śrub do stabilizacji wewnętrznej.Podczas zabiegu stabilizacji wewnętrznej zazwyczaj nie jest konieczne otwieranie torebki stawowej promieniowo-nadgarstkowej.Redukcję stawu uzyskuje się metodą manipulacji zewnętrznej, a do oceny wyrównania powierzchni stawu wykorzystuje się śródoperacyjną fluoroskopię.W przypadku śródstawowych złamań wgłębionych, takich jak złamania typu Die-punch, gdzie pośrednie nastawienie i ocena stanowią wyzwanie, może być konieczne zastosowanie dostępu grzbietowego, aby pomóc w bezpośredniej wizualizacji i nastawieniu (jak pokazano na rysunku poniżej).

Więzadła zewnętrzne i wewnętrzne stawu promieniowo-nadgarstkowego są uważane za ważne struktury dla utrzymania stabilności stawu nadgarstkowego.Wraz z postępem badań anatomicznych odkryto, że pod warunkiem zachowania integralności więzadła promieniowo-księżycowego krótkiego przecięcie więzadeł zewnętrznych niekoniecznie powoduje niestabilność stawu nadgarstkowego.

Dlatego w niektórych sytuacjach, aby uzyskać lepszy widok powierzchni stawu, może być konieczne częściowe nacięcie więzadeł zewnętrznych i jest to tzw. podejście z rozszerzonym oknem śródstawowym (VIEW).Jak pokazano na poniższym rysunku:

Rycina AB: W konwencjonalnej metodzie Henry'ego polegającej na odsłonięciu powierzchni dalszej kości promieniowej, w celu uzyskania dostępu do złamania rozszczepionego dalszej części kości promieniowej i powierzchni kości łódeczkowatej, początkowo nacina się torebkę stawu nadgarstka.Retraktor służy do ochrony krótkiego więzadła promieniowo-księżycowego.Następnie nacina się długie więzadło promieniowo-księżycowate od dystalnej części kości promieniowej w kierunku łokciowej strony kości łódeczkowatej.W tym momencie można uzyskać bezpośrednią wizualizację powierzchni stawu.

Rysunek CD: Po odsłonięciu powierzchni stawu, pod bezpośrednią wizualizacją, przeprowadza się redukcję obniżonej powierzchni stawu w płaszczyźnie strzałkowej.Do manipulacji i redukcji fragmentów kości stosuje się podnośniki kostne, a do tymczasowego lub ostatecznego unieruchomienia można zastosować druty Kirschnera o średnicy 0,9 mm.Po odpowiednim zmniejszeniu powierzchni złącza stosuje się standardowe metody mocowania płytką i śrubą.Na koniec zszywa się nacięcia wykonane w więzadle promieniowo-księżycowym długim i torebce stawu nadgarstka.

Podstawa teoretyczna metody VIEW (volar intraartcular rozszerzonego okna) opiera się na założeniu, że przecięcie niektórych więzadeł zewnętrznych stawu nadgarstkowego niekoniecznie powoduje niestabilność stawu nadgarstkowego.Dlatego zaleca się go w przypadku niektórych złożonych śródstawowych rozdrobnionych złamań dalszej części kości promieniowej, gdy fluoroskopowe zmniejszenie powierzchni stawu stanowi wyzwanie lub gdy występują uskoki.W takich przypadkach zdecydowanie zaleca się podejście VIEW, aby uzyskać lepszą bezpośrednią wizualizację podczas redukcji.