Złamanie obojczyka jest jednym z najczęstszych złamań i stanowi 2,6–4% wszystkich złamań.Ze względu na cechy anatomiczne środkowej części obojczyka, złamania środkowej części obojczyka są częstsze i stanowią 69% złamań obojczyka, natomiast złamania bocznego i przyśrodkowego końca obojczyka stanowią odpowiednio 28% i 3%.
Jako stosunkowo rzadki rodzaj złamania, w przeciwieństwie do złamań środkowego obojczyka, które są spowodowane bezpośrednim urazem barku lub przeniesieniem siły z urazów kończyny górnej związanych z obciążeniem, złamania przyśrodkowego końca obojczyka są często związane z wieloma urazami.W przeszłości leczenie złamań przyśrodkowego końca obojczyka było zazwyczaj zachowawcze.Jednakże badania wykazały, że u 14% pacjentów ze złamaniami z przemieszczeniem końca przyśrodkowego może wystąpić objawowy brak zrostu.Dlatego też w ostatnich latach coraz więcej badaczy skłania się ku leczeniu chirurgicznemu złamań końca przyśrodkowego z przemieszczeniem obejmujących staw mostkowo-obojczykowy.Jednakże przyśrodkowe fragmenty obojczyka są zwykle małe i istnieją ograniczenia w mocowaniu za pomocą płytek i śrub.Miejscowa koncentracja naprężeń pozostaje wyzwaniem dla chirurgów ortopedów, jeśli chodzi o skuteczną stabilizację złamania i uniknięcie niepowodzeń stabilizacji.
I. Inwersja LCP dystalnego obojczyka
Dalszy koniec obojczyka ma podobną budowę anatomiczną jak koniec bliższy, przy czym oba mają szeroką podstawę.Dystalny koniec płytki kompresyjnej blokującej obojczyk (LCP) jest wyposażony w wiele otworów na śruby blokujące, co pozwala na skuteczne unieruchomienie odłamu dystalnego.
Biorąc pod uwagę podobieństwo strukturalne między nimi, niektórzy uczeni umieścili stalową płytkę poziomo pod kątem 180° na dystalnym końcu obojczyka.Skrócili także część pierwotnie używaną do stabilizacji dystalnego końca obojczyka i odkryli, że implant wewnętrzny jest ściśle dopasowany, bez konieczności kształtowania.
Stwierdzono, że umieszczenie dystalnego końca obojczyka w pozycji odwróconej i przymocowanie go płytką kostną po stronie przyśrodkowej zapewnia zadowalające dopasowanie.
U 40-letniego pacjenta ze złamaniem przyśrodkowego końca prawego obojczyka zastosowano odwróconą płytkę stalową dystalną do obojczyka.Badanie kontrolne przeprowadzone 12 miesięcy po operacji wykazało dobry wynik gojenia.
Odwrócona płytka kompresyjna blokująca dalszy obojczyk (LCP) jest powszechnie stosowaną metodą stabilizacji wewnętrznej w praktyce klinicznej.Zaletą tej metody jest to, że przyśrodkowy fragment kości jest przytrzymywany wieloma śrubami, co zapewnia bezpieczniejsze unieruchomienie.Jednak ta technika mocowania wymaga wystarczająco dużego przyśrodkowego fragmentu kości, aby uzyskać optymalne wyniki.Jeśli fragment kości jest mały lub występuje rozdrobnienie śródstawowe, skuteczność mocowania może być obniżona.
II.Technika mocowania pionowego z podwójną płytką
Technika podwójnej płytki jest powszechnie stosowaną metodą w przypadku złożonych złamań wieloodłamowych, takich jak złamania dalszej części kości ramiennej, złamania odłamowe kości promieniowej i kości łokciowej i tak dalej.Gdy nie można uzyskać skutecznego mocowania w jednej płaszczyźnie, do mocowania w pionie stosuje się podwójne stalowe płyty blokujące, tworząc stabilną konstrukcję w dwóch płaszczyznach.Pod względem biomechanicznym mocowanie podwójną płytką zapewnia przewagę mechaniczną w porównaniu z mocowaniem pojedynczą płytką.
Górna płyta mocująca
Dolna płyta mocująca i cztery kombinacje konfiguracji z podwójną płytą
Czas publikacji: 12 czerwca 2023 r
