Złamanie obojczyka jest jednym z najczęstszych złamań i stanowi 2,6–4% wszystkich złamań. Ze względu na anatomiczną budowę trzonu obojczyka, złamania trzonu obojczyka są częstsze i stanowią 69% wszystkich złamań, podczas gdy złamania bocznego i przyśrodkowego końca obojczyka stanowią odpowiednio 28% i 3%.
Jako stosunkowo rzadki rodzaj złamania, w przeciwieństwie do złamań trzonu obojczyka, które są spowodowane bezpośrednim urazem barku lub przeniesieniem siły z urazów kończyny górnej obciążonych ciężarem ciała, złamania końca przyśrodkowego obojczyka są powszechnie związane z urazami mnogimi. W przeszłości podejście do leczenia złamań końca przyśrodkowego obojczyka było zazwyczaj zachowawcze. Jednak badania wykazały, że 14% pacjentów z przemieszczonymi złamaniami końca przyśrodkowego może doświadczyć objawowego braku zrostu. Dlatego w ostatnich latach coraz więcej naukowców skłania się ku leczeniu operacyjnemu przemieszczonych złamań końca przyśrodkowego obejmujących staw mostkowo-obojczykowy. Jednak odłamy obojczyka przyśrodkowego są zazwyczaj małe i istnieją ograniczenia w stabilizacji za pomocą płytek i śrub. Miejscowa koncentracja naprężeń pozostaje trudnym problemem dla chirurgów ortopedycznych pod względem skutecznej stabilizacji złamania i uniknięcia niepowodzenia stabilizacji.
I. Odwrócenie dystalnego odcinka obojczyka (LCP)
Koniec dystalny obojczyka ma podobną strukturę anatomiczną jak koniec proksymalny, oba mają szeroką podstawę. Koniec dystalny płytki kompresyjnej blokującej obojczyk (LCP) jest wyposażony w liczne otwory na śruby blokujące, co umożliwia skuteczne unieruchomienie odłamu dystalnego.
Biorąc pod uwagę strukturalne podobieństwo obu implantów, niektórzy naukowcy umieścili stalową płytkę poziomo pod kątem 180° na dystalnym końcu obojczyka. Skrócili również część pierwotnie służącą do stabilizacji dystalnego końca obojczyka i odkryli, że implant wewnętrzny idealnie przylega bez konieczności formowania.
Umieszczenie dystalnego końca obojczyka w pozycji odwróconej i unieruchomienie go za pomocą płytki kostnej po stronie przyśrodkowej zapewnia zadowalające dopasowanie.
U 40-letniego pacjenta ze złamaniem przyśrodkowego końca prawego obojczyka zastosowano stalową płytkę odwróconą do dalszego końca obojczyka. Badanie kontrolne przeprowadzone 12 miesięcy po operacji wykazało dobry wynik gojenia.
Odwrócona dalsza płytka obojczykowo-obojczykowa (LCP) jest powszechnie stosowaną metodą stabilizacji wewnętrznej w praktyce klinicznej. Zaletą tej metody jest to, że przyśrodkowy fragment kości jest utrzymywany za pomocą wielu śrub, co zapewnia bezpieczniejsze mocowanie. Jednak ta technika stabilizacji wymaga wystarczająco dużego przyśrodkowego fragmentu kości, aby uzyskać optymalne rezultaty. Jeśli fragment kości jest mały lub występuje rozdrobnienie wewnątrzstawowe, skuteczność stabilizacji może być ograniczona.
II. Technika pionowego mocowania z dwiema płytami
Technika podwójnej płytki jest powszechnie stosowaną metodą w przypadku złożonych złamań wieloodłamowych, takich jak złamania dalszego końca kości ramiennej, złamania wieloodłamowe kości promieniowej i łokciowej itd. Gdy nie można uzyskać skutecznej stabilizacji w jednej płaszczyźnie, do stabilizacji pionowej stosuje się podwójne płytki stalowe, tworząc stabilną konstrukcję w dwóch płaszczyznach. Z biomechanicznego punktu widzenia, stabilizacja podwójną płytą oferuje przewagę mechaniczną nad stabilizacją pojedynczą.
Górna płytka mocująca
Dolna płytka mocująca i cztery kombinacje konfiguracji podwójnej płytki
Czas publikacji: 12 czerwca 2023 r.
