Złamanie obojczyka jest jednym z najczęstszych złamań, stanowiącym 2,6%-4% wszystkich złamań. Ze względu na anatomiczne cechy środkowej części trzonu obojczyka, złamania środkowej części trzonu są częstsze i stanowią 69% złamań obojczyka, podczas gdy złamania bocznego i przyśrodkowego końca obojczyka stanowią odpowiednio 28% i 3%.
Jako stosunkowo rzadki rodzaj złamania, w przeciwieństwie do złamań trzonu obojczyka, które są spowodowane bezpośrednim urazem barku lub przeniesieniem siły z urazów obciążających kończynę górną, złamania przyśrodkowego końca obojczyka są powszechnie związane z wieloma urazami. W przeszłości podejście do leczenia złamań przyśrodkowego końca obojczyka było zazwyczaj zachowawcze. Jednak badania wykazały, że 14% pacjentów z przemieszczonymi złamaniami przyśrodkowego końca może doświadczyć objawowego braku zrostu. Dlatego w ostatnich latach coraz więcej naukowców skłania się ku leczeniu chirurgicznemu przemieszczonych złamań przyśrodkowego końca, które obejmują staw mostkowo-obojczykowy. Jednak przyśrodkowe fragmenty obojczyka są zwykle małe i istnieją ograniczenia w fiksacji za pomocą płytek i śrub. Lokalna koncentracja naprężeń pozostaje trudnym problemem dla chirurgów ortopedycznych pod względem skutecznej stabilizacji złamania i uniknięcia niepowodzenia fiksacji.
I. Inwersja LCP dystalnego obojczyka
Dalszy koniec obojczyka ma podobne struktury anatomiczne jak koniec proksymalny, oba mają szeroką podstawę. Dalszy koniec płytki kompresyjnej blokującej obojczyk (LCP) jest wyposażony w wiele otworów na śruby blokujące, co umożliwia skuteczne zamocowanie dalszego fragmentu.
Biorąc pod uwagę podobieństwo strukturalne między nimi, niektórzy naukowcy umieścili stalową płytkę poziomo pod kątem 180° na dystalnym końcu obojczyka. Skrócili również część pierwotnie używaną do stabilizacji dystalnego końca obojczyka i odkryli, że wewnętrzny implant pasuje ciasno bez potrzeby kształtowania.
Umieszczenie dystalnego końca obojczyka w pozycji odwróconej i zamocowanie go płytką kostną po stronie przyśrodkowej zapewnia zadowalające dopasowanie.
W przypadku 40-letniego pacjenta płci męskiej ze złamaniem przyśrodkowego końca prawego obojczyka zastosowano odwróconą stalową płytkę dystalnego obojczyka. Badanie kontrolne 12 miesięcy po operacji wykazało dobry wynik gojenia.
Odwrócona dystalna płytka kompresyjna blokująca obojczyk (LCP) jest powszechnie stosowaną metodą wewnętrznej fiksacji w praktyce klinicznej. Zaletą tej metody jest to, że przyśrodkowy fragment kości jest utrzymywany przez wiele śrub, co zapewnia bezpieczniejsze mocowanie. Jednak ta technika mocowania wymaga wystarczająco dużego przyśrodkowego fragmentu kości, aby uzyskać optymalne wyniki. Jeśli fragment kości jest mały lub występuje rozdrobnienie wewnątrzstawowe, skuteczność mocowania może być zagrożona.
II. Technika pionowego mocowania za pomocą dwóch płyt
Technika podwójnej płytki jest powszechnie stosowaną metodą w przypadku złożonych złamań wieloodłamowych, takich jak złamania dalszej części kości ramiennej, złamania wieloodłamowe kości promieniowej i łokciowej itd. Gdy nie można osiągnąć skutecznej fiksacji w jednej płaszczyźnie, do pionowej fiksacji stosuje się podwójne blokujące płytki stalowe, tworząc stabilną strukturę dwupłaszczyznową. Biomechanicznie fiksacja podwójną płytą oferuje zalety mechaniczne w porównaniu z fiksacją pojedynczą płytą.
Górna płytka mocująca
Dolna płytka mocująca i cztery kombinacje konfiguracji podwójnej płytki
Czas publikacji: 12-06-2023
