Wiadomości - historia wymiany barku

Pojęcie sztucznej wymiany ramion zostały po raz pierwszy zaproponowane przez Themistocles Gluck w 1891 r. Wspomniane i zaprojektowane razem sztuczne stawy obejmują bioder, nadgarstek itp. Pierwsza operacja zastępująca ramiona została przeprowadzona u pacjenta w 1893 r. Przez francuskiego chirurga Julesa Emile'a Péan w Hôpital International w Paryżu na 37-letnim pacjencie z truźlią stawów i łopatów ARLOPLISTA. Proteza dokonał dentysta J. Porter Michaels z Paryża i kości ramiennejtrzonzostał wykonany z platynowego metalu i przymocowany do gumowej głowicy powlekanej parafiną drutem, tworząc ograniczony implant. Początkowe wyniki pacjenta były zadowalające, ale proteza została ostatecznie usunięta po 2 latach z powodu wielu nawrotów gruźlicy. Jest to pierwsza próba podjęta przez ludzi w sztucznym zastąpieniu barku.

W 1951 r. Frederick Krueger poinformował o zastosowaniu bardziej anatomicznie znaczącej protezie barku wykonanej z witamin i uformowanej z proksymalnej ramienia zwłok. Z powodzeniem zastosowano to w leczeniu młodego pacjenta z osteonekrozą głowy kości ramiennej

Ale naprawdę nowoczesny zamiennik ramion został zaprojektowany i opracowany przez guru barku Charlesa Neera. W 1953 r., W celu rozwiązania niezadowalających wyników leczenia chirurgicznego bliższego złamań kości ramiennej, NEER rozwinął anatomiczną proksymalną protezę kości ramiennej dla złamań głowy, co poprawiono odpowiednio w ciągu następnych dwóch dekad. Zaprojektowane protezy drugiej i trzeciej generacji.

Na początku lat siedemdziesiątych, aby rozwiązać wymianę barku u pacjentów z ciężką dysfunkcją mankietu rotatora, pojęcie Areer porzucono koncepcję artroplastyki ramion (RTSA), ale ze względu na wczesną awarię składnika glenoidowego, koncepcja została następnie porzucona. W 1985 r. Paul Grammont poprawił się zgodnie z koncepcją zaproponowaną przez NEER, poruszając środkiem obrotu przyśrodkowo i dystalnie, zmieniając rękę momentu i napięcie naramiennika, w ten sposób doskonale rozwiązując problem utraty funkcji mankietu rotatora.

Zasady projektowania protezy trans-ramię

Odwrotne artroplastyka barku (RTSA) odwraca anatomiczny związek naturalnego ramienia, aby przywrócić stabilność barku. RTSA tworzy punkt podparcia i środek obrotu (COR), sprawiając, że strona glenoidowa wypukła i wklęsła po stronie głowy. Biomechaniczną funkcją tego punktu jest zapobieganie poruszaniu się głowicy kości ramiennej w górę, gdy mięsień naramienny kurczy się w celu uprowadzenia górnego ramienia. Cechą RTSA jest to, że centrum obrotu sztucznego stawu barkowego i położenie głowy kości ramiennej w stosunku do naturalnego ramienia są poruszane do wewnątrz i w dół. Różne projekty protezy RTSA są różne. Głowica kości ramiennej jest przesuwana w dół o 25 ~ 40 mm i przesuwa się do wewnątrz o 5 ~ 20 mm.

W porównaniu z naturalnym stawem ramion ludzkiego ciała, oczywistą zaletą wewnętrznego zmieniającego się COR jest to, że ramię momentu uprowadzenia naramiennego jest zwiększone z 10 mm do 30 mm, co poprawia wydajność uprowadzenia naramiennika i można wygenerować mniej siły mięśni. Ten sam moment obrotowy, a ta funkcja sprawia, że uprowadzenie głowy kości ramiennej nie są już całkowicie zależne od funkcji depresji pełnego mankietu rotatora.

To jest projekt i biomechanika RTSA i może być trochę nudna i trudna do zrozumienia. Czy istnieje prostszy sposób na zrozumienie tego? Odpowiedź brzmi tak.

Pierwszy to projekt RTSA. Ostrożnie obserwuj cechy każdego stawu ludzkiego ciała, możemy znaleźć pewne zasady. Ludzkie stawy można z grubsza podzielić na dwie kategorie. Jednym z nich to blisko pnia, takie jak ramiona i biodra, przy czym proksymalny koniec jest „kubkiem”, a dystalny koniec jest „piłką”.

Drugi typ to stawy dystalne, takie jakkolanai łokcie, przy czym bliższy koniec jest „piłką”, a dystalny koniec to „kubek”.

Plan przyjęty przez pionierów medycznych przy projektowaniu sztucznych protezy stawów barowych na początku było jak najwięcej przywrócenia anatomicznej struktury naturalnego ramienia, więc wszystkie plany zostały zaprojektowane z bliższym końcem jako „filiżanką” i dystalnym końcem jako „piłką”. Niektórzy badacze nawet celowo zaprojektowali „Puchar”, aby był większy i głębszy, aby zwiększyć stabilność stawu, podobnie jak człowiekstaw biodrowy, ale później udowodniono, że zwiększenie stabilności faktycznie zwiększyło wskaźnik awarii, więc ten projekt został szybko przyjęty. poddać się. Z drugiej strony RTSA odwraca anatomiczne cechy naturalnego ramienia, odwracając „piłkę” i „kubek”, czyniąc oryginalny staw „bioder” bardziej jak „łokieć” lub „kolano”. Ta wywrotowa zmiana ostatecznie rozwiązała wiele trudności i wątpliwości sztucznej wymiany barku, aw wielu przypadkach jej długoterminowa i krótkoterminowa skuteczność uległa znacznej poprawie.

Podobnie projekt RTSA przesunęcza środek obrotu, aby umożliwić zwiększoną wydajność uprowadzenia naramiennych, co może również brzmieć niejasno. A jeśli porównamy nasz staw barowy z huśtawką, łatwo to zrozumieć. Jak pokazano na poniższym rysunku, zastosowanie tego samego momentu obrotowego w kierunku A (siła skurczowa), jeśli zmieniają się punkt podparcia i pozycja początkowa, oczywiste jest, że większy moment obrotowy (siła uprowadzania górnego ramienia) można wygenerować w kierunku B.

Zmiana w centrum obrotu RTSA ma podobny efekt, umożliwiając destabilizowanym ramieniu inicjowanie uprowadzenia bez depresji mankietu rotatora. Jak powiedział Archimedes: Daj mi Fulcrum, a ja mogę poruszyć całą ziemię!

Wskazania i przeciwwskazania RTSA

Klasycznym wskazaniem dla RTSA jest artropatia łez z mankietą rotatora (CTA), gigantyczna łza mankietu rotatora z chorobą zwyrodnieniową stawów, która zazwyczaj charakteryzuje się przemieszczeniem głowicy ramiennej w górę, co powoduje glenoid, akromię i głowę grudową kontynuowane zmiany zwyrodnieniowe. Przemieszczenie głowicy kości ramiennej w górę jest spowodowane przez niezrównoważoną parę siły pod działaniem naramiennika po zaburzeniu mankietu rotatora. CTA występuje częściej u starszych kobiet, gdzie może wystąpić klasyczna „pseudoparaliza”.

Zastosowanie artroplastyki ramion, zwłaszcza RTSA, znacznie wzrosło w ciągu ostatnich dwóch dekad. W oparciu o początkowe udane wyniki zastosowania RTSA, ciągły rozwój techniki chirurgicznej i biegłego zastosowania tej techniki, początkowe węższe wskazania dla RTSA zostały rozszerzone, a zatem większość obecnie wykonywanych procedur artroplastyki ramion to RTSA.

Na przykład anatomiczna całkowitą artroplastykę barku (ATSA) była preferowanym wyborem dla choroby zwyrodnieniowej stawów ramion bez łzy mankietu rotatora w przeszłości, ale w ostatnich latach liczba osób posiadających ten pogląd wydaje się stopniowo malejący. Istnieją następujące aspekty. Powody doprowadziły do tego trendu. Po pierwsze, do 10% pacjentów, którzy otrzymują ATSA, ma już łzę mankietu rotatora. Po drugie, w niektórych przypadkach integralność „strukturalna” „funkcji” mankietu rotatora nie jest kompletna, szczególnie u niektórych pacjentów z starszymi. Wreszcie, nawet jeśli mankiet rotatora jest nienaruszony w momencie operacji, degeneracja mankietu rotatora zachodzi z wiekiem, szczególnie po zabiegach ATSA, i rzeczywiście istnieje duża niepewność co do funkcji mankietu rotatora. Zjawisko to występuje zwykle u pacjentów w podeszłym wieku powyżej 70 lat. Dlatego coraz więcej chirurgów zaczęło wybierać RTSA, gdy stawiano czoła zapaleniu zwyrodnieniowego stawów. Ta sytuacja doprowadziła do nowego myślenia, że RTSA może być również pierwszym wyborem dla pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów z nienaruszonym mankietem rotatora opartym wyłącznie na wieku.

Podobnie, w przeszłości, w przypadku nieodwracalnych masywnych łez mankietów rotatorowych (MRCT) bez zapalenia zwyrodnieniowego stawów, alternatywne metody obejmują dekompresję subakromialną, częściową rekonstrukcję mankietu rotatora, chiński sposób i rekonstrukcja kapsułki górnej stawu. , wskaźnik sukcesu jest różny. W oparciu o biegłość i pomyślne zastosowanie RTSA w różnych sytuacjach coraz więcej operatorów próbowało niedawno RTSA w obliczu prostego MRCT, i był bardzo skuteczny, z 10-letnim wskaźnikiem przeżycia implantacyjnego wynoszącym ponad 90%.

Podsumowując, oprócz CTA, obecne rozszerzone wskazania dla RTSA obejmują duże nieodwracalne łzy mankietowe bez zapalnej osteoartropatii, guzy, ostrego złamań, pourazowego zapalenia stawów, wad kości lub poważnie zdeformowanych stawów kości. zapalenie i nawracające zwichnięcia barku.

Istnieje niewiele przeciwwskazań do RTSA. Z wyjątkiem ogólnych przeciwwskazań do sztucznego wymiany stawu, takich jak infekcja, niefunkcja mięśnia naramiennego jest absolutnym przeciwwskazaniem do RTSA. Ponadto w przypadku pęknięć proksymalnych kości ramiennych otwarte złamania i urazy splotu ramiennego należy również uznać za przeciwwskazania, podczas gdy izolowane urazy nerwu pachowego należy uznać za względne przeciwwskazania.

Opieka pooperacyjna i rehabilitacja

Zasady rehabilitacji pooperacyjnej:

Mobilizuj entuzjazm pacjentów do rehabilitacji i ustal rozsądne oczekiwania dla pacjentów.

Zmniejsza ból i stan zapalny oraz chroni struktury lecznicze, ale podscapularis zwykle nie trzeba chronić.

Przednie przemieszczenie stawu barkowego może wystąpić w pozycjach końcowych hiperextension, dodawania i rotacji wewnętrznej lub uprowadzenia i obrotu zewnętrznego. Dlatego należy unikać ruchów takich jak backhands przez 4 do 6 tygodni po operacji. Pozycje te mają ryzyko zwichnięcia.

Po 4 do 6 tygodniach nadal konieczne jest komunikowanie się z chirurgiem i uzyskaniem zgody przed rozpoczęciem powyższych ruchów i pozycji.

Pooperacyjne ćwiczenia rehabilitacyjne należy najpierw wykonywać bez obciążenia, a następnie z obciążeniem, najpierw bez oporu, a następnie z oporem, najpierw biernie, a następnie aktywnie.

Obecnie nie ma ścisłego i jednolitego standardu rehabilitacji i istnieją duże różnice w planach różnych badaczy.

Strategia aktywności pacjentów codziennego życia (ADLS) (0-6 tygodni):