Bliższe złamania kości udowej są powszechnie obserwowane urazy kliniczne wynikające z urazu wysokoenergetycznego. Ze względu na anatomiczne cechy bliższej kości udowej linia pęknięcia często leży w pobliżu powierzchni stawowej i może rozciągać się do stawu, dzięki czemu jest mniej odpowiednia do śródszpicyjnego utrwalania paznokci. W związku z tym znaczna część przypadków nadal opiera się na fiksacji za pomocą układu płyty i śrub. Jednak cechy biomechaniczne mimośrodowo stałych płyt stanowią wyższe ryzyko powikłań, takich jak błąd błąd utrwalania płyty, pęknięcie wewnętrzne i ściąganie śruby. Zastosowanie przyśrodkowej pomocy płytowej do utrwalenia, choć skuteczne, wiąże się z wadą zwiększonego urazu, przedłużonego czasu chirurgicznego, zwiększonym ryzykiem zakażenia pooperacyjnego i dodatkowym obciążeniem finansowym dla pacjentów.
Biorąc pod uwagę te rozważania, aby osiągnąć rozsądną równowagę między biomechanicznymi wadami bocznych pojedynczych płytek a urazem chirurgicznym związanym z stosowaniem zarówno podwójnych, jak i bocznych płyt, zagraniczni uczeni przyjęli technikę obejmującą fiksacja płytki bocznej z dodatkowym utrwaleniem utwardzania śrubą po stronie przyśrodkowej. Takie podejście wykazało korzystne wyniki kliniczne.
Po znieczuleniu pacjent umieszcza się w pozycji leżącej na plecach.
Krok 1: Redukcja złamania. Włóż igłę łańcuchową 2,0 mm do guzowatości piszczelowej, przyczepność, aby zresetować długość kończyny i użyj podkładki kolanowej, aby skorygować przemieszczenie płaszczyzny strzałkowej.
Krok 2: Umieszczenie bocznej stalowej płyty. Po podstawowej redukcji przyczepności bezpośrednio zbliżaj się do dystalnej bocznej kości udowej, wybierz odpowiednią płytkę blokującą długość, aby utrzymać redukcję, i wstaw dwie śruby na bliższych i dystalnych końcach pękania, aby utrzymać redukcję pękania. W tym momencie należy zauważyć, że dwie dystalne śruby powinny być umieszczone jak najbliżej przodu, aby uniknąć wpływu na umieszczenie śrub przyśrodkowych.
Krok 3: Umieszczenie przyśrodkowych śrub kolumnowych. Po ustabilizowaniu złamania za pomocą bocznej stalowej płyty, użyj wiertarki pod przewodnictwem 2,8 mm, aby wejść przez przyśrodkową kłykcie, z punktem igły znajdującym się w środkowej lub tylnej pozycji dystalnego bloku kości udowej, po przekątnej na zewnątrz i w górę, penetrując przeciwną kości korowej. Po zadowalającej redukcji fluoroskopii użyj wiertarki 5,0 mm, aby utworzyć otwór i wstawić 7,3 mm buntowaną śrubę kostną.
Schemat ilustrujący proces redukcji i utrwalania pęknięć. 74-letnia kobieta z dystalnym złamaniem śródoczynnym kości udowej (AO 33C1). (A, B) przedoperacyjne radiogramy boczne wykazujące znaczne przesunięcie dystalnego złamania kości udowej; (C) Po zmniejszeniu pęknięcia wkłada się zewnętrzną płytkę boczną ze śrubami zabezpieczającymi zarówno bliższe, jak i dystalne końce; (D) Obraz fluoroskopii pokazujący zadowalającą pozycję przyśrodkowego przewodu prowadzącego; (E, F) Pooperacyjne radiogramy boczne i przednio -tylne po wstawieniu przyśrodkowej śruby kolumnowej.
Podczas procesu redukcji ważne jest, aby wziąć pod uwagę następujące punkty:
(1) Użyj przewodu prowadzącego ze śrubą. Wstawienie przyśrodkowych śrub kolumnowych jest stosunkowo obszerne, a użycie przewodu prowadzącego bez śruby może prowadzić do wysokiego kąta podczas wiercenia przez przyśrodkowy kłykcie, co czyni go skłonnym do przesuwania się.
(2) Jeżeli śruby w płycie bocznej skutecznie chwytają koję boczną, ale nie osiągną skutecznego mocowania podwójnego kory, wyreguluj kierunek śruby do przodu, umożliwiając śruby przenikanie przednie przednią stronę płyty bocznej, aby osiągnąć zadowalające mocowanie podwójnego kory.
(3) W przypadku pacjentów z osteoporozą wstawianie pralki ze śrubą kolumnową może zapobiec przecięciu śruby do kości.
(4) Śruby na dystalnym końcu płyty mogą utrudniać wprowadzenie przyśrodkowych śrub kolumnowych. Jeśli podczas wkładania śruby kolumnowej napotykana jest niedrożność śruby, rozważ wycofanie lub zmianę położenia dystalnych śrub płytki bocznej, nadając pierwszeństwo w stosunku przyśrodkowych śrub kolumnowych.
Przypadek 2. P torzysta, 76 lat, z dystalnym złamaniem pozakresowym. (A, b) przedoperacyjne promienie rentgenowskie wykazujące znaczne przemieszczenie, deformacja kątowa i przemieszczenie płaszczyzny wieńcowej złamania; (C, D) pooperacyjne promienie rentgenowskie w widokach bocznych i przednio-tylnych wykazujących fiksacja z zewnętrzną płytą boczną w połączeniu z przyśrodkowymi śrubami kolumnowymi; (E, F) Kolejne promienie rentgenowskie po 7 miesiącach po operacji ujawniając doskonałe gojenie się złamań bez oznak niepowodzenia utrwalania wewnętrznego.
Przypadek 3. Samica, 70 lat, z pęknięciem peryproztetycznym wokół implantu kości udowej. (A, B) przedoperacyjne promienie rentgenowskie pokazujące złamanie peryproztetyczne wokół implantu kości udowej po całkowitej artroplastyce stawu kolanowego, ze złamaniem pozakresularnym i stabilnym utrwaleniem protetycznym; (C, D) pooperacyjne promieniowanie rentgenowskie ilustrujące utrwalenie zewnętrzną płytką boczną w połączeniu z przyśrodkowymi śrubami kolumnowymi poprzez podejście pozakawowe; (E, F) Kolejne promienie rentgenowskie po 6 miesiącach po operacji ujawniając doskonałe gojenie złamań, z wewnętrzną fiksacją.
Czas po: 10-2024
