Złamania bliższego końca kości udowej są powszechnie spotykanymi urazami klinicznymi wynikającymi z urazów o dużej energii. Ze względu na cechy anatomiczne bliższego końca kości udowej linia złamania często znajduje się blisko powierzchni stawowej i może rozciągać się do stawu, co czyni go mniej odpowiednim do fiksacji gwoździem śródszpikowym. W związku z tym znaczna część przypadków nadal polega na fiksacji za pomocą systemu płytki i śruby. Jednak cechy biomechaniczne ekscentrycznie zamocowanych płytek stwarzają większe ryzyko powikłań, takich jak niepowodzenie bocznej fiksacji płytki, pęknięcie wewnętrznej fiksacji i wyrwanie śruby. Zastosowanie przyśrodkowej płytki wspomagającej fiksację, chociaż skuteczne, wiąże się z wadami zwiększonego urazu, wydłużonego czasu operacji, zwiększonego ryzyka infekcji pooperacyjnej i dodatkowego obciążenia finansowego dla pacjentów.
Biorąc pod uwagę te rozważania, w celu osiągnięcia rozsądnej równowagi między wadami biomechanicznymi bocznych pojedynczych płytek a urazem chirurgicznym związanym z użyciem zarówno przyśrodkowych, jak i bocznych podwójnych płytek, zagraniczni naukowcy przyjęli technikę obejmującą boczną fiksację płytką z uzupełniającą przezskórną fiksacją śrubową po stronie przyśrodkowej. To podejście wykazało korzystne wyniki kliniczne.
Po znieczuleniu pacjenta układa się w pozycji leżącej.
Krok 1: Nastawienie złamania. Wprowadź igłę Kochera 2,0 mm do guzowatości kości piszczelowej, naciągnij, aby przywrócić długość kończyny i użyj nakolannika, aby skorygować przemieszczenie płaszczyzny strzałkowej.
Krok 2: Umieszczenie bocznej stalowej płytki. Po podstawowej repozycji przez trakcję, podejdź bezpośrednio do dystalnej bocznej kości udowej, wybierz odpowiedniej długości płytkę blokującą, aby utrzymać rekcję i włóż dwie śruby na proksymalnym i dystalnym końcu złamania, aby utrzymać rekcję złamania. W tym momencie ważne jest, aby zauważyć, że dwie dystalne śruby powinny być umieszczone tak blisko przodu, jak to możliwe, aby nie wpłynęły na umiejscowienie śrub medialnych.
Krok 3: Umieszczenie śrub kolumny przyśrodkowej. Po ustabilizowaniu złamania boczną płytką stalową, użyj wiertła 2,8 mm z prowadzeniem śrubowym, aby wejść przez kłykieć przyśrodkowy, z ostrzem igły umieszczonym w środkowej lub tylnej pozycji dystalnego bloku udowego, po skosie na zewnątrz i do góry, penetrując przeciwległą kość korową. Po zadowalającej redukcji fluoroskopowej, użyj wiertła 5,0 mm, aby stworzyć otwór i włóż 7,3 mm śrubę kości gąbczastej.
Schemat ilustrujący proces nastawienia i zespolenia złamania. 74-letnia kobieta ze złamaniem dostawowym dalszego końca kości udowej (AO 33C1). (A, B) Przedoperacyjne zdjęcia rentgenowskie boczne pokazujące znaczne przemieszczenie dalszego końca kości udowej; (C) Po nastawieniu złamania wprowadzono zewnętrzną płytkę boczną ze śrubami mocującymi zarówno koniec proksymalny, jak i dystalny; (D) Obraz fluoroskopowy pokazujący zadowalającą pozycję przyśrodkowego prowadnika; (E, F) Pooperacyjne zdjęcia rentgenowskie boczne i przednio-tylne po wszczepieniu przyśrodkowej śruby kolumnowej.
Podczas procesu redukcji należy pamiętać o następujących kwestiach:
(1) Użyj drutu prowadzącego ze śrubą. Wprowadzanie śrub kolumny przyśrodkowej jest stosunkowo rozległe, a użycie drutu prowadzącego bez śruby może prowadzić do dużego kąta podczas wiercenia przez kłykieć przyśrodkowy, co czyni go podatnym na ślizganie.
(2) Jeżeli śruby w płytce bocznej skutecznie chwytają korę boczną, ale nie zapewniają skutecznego podwójnego zamocowania korowego, należy dostosować kierunek śruby do przodu, umożliwiając śrubom przebicie przedniej strony płytki bocznej w celu uzyskania zadowalającego podwójnego zamocowania korowego.
(3) W przypadku pacjentów cierpiących na osteoporozę włożenie podkładki wraz ze śrubą kolumny środkowej może zapobiec wcięciu się śruby w kość.
(4) Śruby na końcu dystalnym płytki mogą utrudniać wkładanie śrub kolumny medialnej. Jeśli podczas wkręcania śruby kolumny medialnej wystąpi niedrożność śruby, należy rozważyć wycofanie lub zmianę położenia śrub dystalnych płytki bocznej, priorytetowo traktując umieszczenie śrub kolumny medialnej.
Przypadek 2. Pacjentka, 76 lat, ze złamaniem pozastawowym dalszego końca kości udowej. (A, B) Zdjęcia rentgenowskie wykonane przed operacją, pokazujące znaczne przemieszczenie, deformację kątową i przemieszczenie złamania w płaszczyźnie czołowej; (C, D) Zdjęcia rentgenowskie wykonane po operacji w projekcji bocznej i przednio-tylnej, pokazujące stabilizację za pomocą zewnętrznej płytki bocznej w połączeniu ze śrubami kolumnowymi przyśrodkowymi; (E, F) Zdjęcia rentgenowskie wykonane po 7 miesiącach od operacji, pokazujące doskonałe gojenie się złamania bez oznak niepowodzenia stabilizacji wewnętrznej.
Przypadek 3. Pacjentka, 70 lat, ze złamaniem okołoprotezowym wokół implantu kości udowej. (A, B) Zdjęcia rentgenowskie przedoperacyjne ukazujące złamanie okołoprotezowe wokół implantu kości udowej po całkowitej endoprotezoplastyce kolana, ze złamaniem pozastawowym i stabilnym zamocowaniem protezy; (C, D) Zdjęcia rentgenowskie pooperacyjne ukazujące zamocowanie za pomocą zewnętrznej płytki bocznej w połączeniu ze śrubami kolumnowymi przyśrodkowymi poprzez dostęp pozastawowy; (E, F) Zdjęcia rentgenowskie kontrolne wykonane 6 miesięcy po operacji ukazujące doskonałe gojenie się złamania, z wewnętrznym zamocowaniem.
Czas publikacji: 10-01-2024
