Złamania bliższego końca kości udowej są częstymi urazami klinicznymi wynikającymi z urazów o dużej energii. Ze względu na anatomiczną budowę bliższego końca kości udowej, linia złamania często przebiega blisko powierzchni stawowej i może sięgać do stawu, co utrudnia stabilizację gwoździem śródszpikowym. W związku z tym znaczna część przypadków nadal opiera się na stabilizacji za pomocą systemu płyt i śrub. Jednak cechy biomechaniczne płyt mocowanych ekscentrycznie stwarzają wyższe ryzyko powikłań, takich jak niepowodzenie stabilizacji bocznej, pęknięcie stabilizacji wewnętrznej i wyrwanie śruby. Zastosowanie płytki przyśrodkowej do stabilizacji, choć skuteczne, wiąże się z wadami w postaci zwiększonej liczby urazów, wydłużenia czasu operacji, zwiększonego ryzyka infekcji pooperacyjnej oraz dodatkowych obciążeń finansowych dla pacjentów.
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, aby osiągnąć rozsądną równowagę między wadami biomechanicznymi pojedynczych płytek bocznych a urazem chirurgicznym związanym z użyciem zarówno płytek przyśrodkowych, jak i podwójnych, zagraniczni naukowcy przyjęli technikę obejmującą stabilizację płytką boczną z dodatkową przezskórną stabilizacją śrubami po stronie przyśrodkowej. To podejście wykazało korzystne wyniki kliniczne.
Po znieczuleniu pacjenta układa się w pozycji leżącej.
Krok 1: Nastawienie złamania. Wprowadź igłę Kochera 2,0 mm w guzek kości piszczelowej, naciągnij, aby przywrócić długość kończyny i użyj nakolannika, aby skorygować przemieszczenie w płaszczyźnie strzałkowej.
Krok 2: Umieszczenie bocznej stalowej płytki. Po podstawowym nastawieniu za pomocą trakcji, należy zbliżyć się bezpośrednio do dalszej bocznej części kości udowej, wybrać odpowiednią długość płytki blokującej, aby utrzymać nastawienie, i wkręcić dwie śruby w proksymalny i dystalny koniec złamania, aby utrzymać nastawienie złamania. W tym momencie należy pamiętać, aby dwie śruby dystalne umieścić jak najbliżej przodu, aby nie wpłynęły na umiejscowienie śrub przyśrodkowych.
Krok 3: Wprowadzenie śrub kolumny przyśrodkowej. Po ustabilizowaniu złamania boczną płytką stalową, użyj wiertła 2,8 mm z prowadzeniem śrubowym, aby wprowadzić je przez kłykieć przyśrodkowy, z ostrzem igły umieszczonym pośrodkowo lub z tyłu bloku dystalnego kości udowej, ukośnie na zewnątrz i w górę, penetrując przeciwległą kość korową. Po zadowalającej repozycji fluoroskopowej, użyj wiertła 5,0 mm, aby wywiercić otwór i wprowadzić śrubę gąbczastą o średnicy 7,3 mm.
Schemat ilustrujący proces nastawienia i zespolenia złamania. 74-letnia kobieta ze złamaniem dostawowym dalszego końca kości udowej (AO 33C1). (A, B) Przedoperacyjne zdjęcia rentgenowskie boczne pokazujące znaczne przemieszczenie dalszego końca kości udowej; (C) Po nastawieniu złamania wszczepia się zewnętrzną płytkę boczną ze śrubami mocującymi zarówno koniec bliższy, jak i dalszy; (D) Obraz fluoroskopowy pokazujący zadowalające położenie prowadnika przyśrodkowego; (E, F) Pooperacyjne zdjęcia rentgenowskie boczne i przednio-tylne po wszczepieniu śruby kolumny przyśrodkowej.
Podczas procesu redukcji ważne jest, aby wziąć pod uwagę następujące kwestie:
(1) Użyj drutu prowadzącego ze śrubą. Wprowadzenie śrub kolumny przyśrodkowej jest stosunkowo rozległe, a użycie drutu prowadzącego bez śruby może prowadzić do dużego kąta podczas wiercenia przez kłykieć przyśrodkowy, co zwiększa jego podatność na przesuwanie.
(2) Jeżeli śruby w płytce bocznej skutecznie chwytają korę boczną, ale nie zapewniają skutecznego podwójnego zamocowania korowego, należy dostosować kierunek śruby do przodu, umożliwiając śrubom penetrację przedniej strony płytki bocznej w celu uzyskania zadowalającego podwójnego zamocowania korowego.
(3) W przypadku pacjentów cierpiących na osteoporozę włożenie podkładki wraz ze śrubą kolumny przyśrodkowej może zapobiec wcięciu śruby w kość.
(4) Śruby na dystalnym końcu płytki mogą utrudniać wprowadzenie śrub kolumny przyśrodkowej. W przypadku napotkania przeszkody podczas wprowadzania śrub kolumny przyśrodkowej, należy rozważyć wycofanie lub zmianę położenia śrub dystalnych płytki bocznej, priorytetowo traktując umieszczenie śrub kolumny przyśrodkowej.
Przypadek 2. Pacjentka, 76 lat, ze złamaniem pozastawowym dalszego końca kości udowej. (A, B) Zdjęcia rentgenowskie wykonane przed operacją, ukazujące znaczne przemieszczenie, deformację kątową i przemieszczenie złamania w płaszczyźnie czołowej; (C, D) Zdjęcia rentgenowskie wykonane po operacji w projekcji bocznej i przednio-tylnej, ukazujące stabilizację za pomocą zewnętrznej płytki bocznej w połączeniu ze śrubami kolumnowymi przyśrodkowymi; (E, F) Zdjęcia rentgenowskie wykonane po 7 miesiącach od operacji, ukazujące doskonałe gojenie się złamania bez oznak niewydolności stabilizacji wewnętrznej.
Przypadek 3. Pacjentka, 70 lat, ze złamaniem okołoprotezowym wokół implantu kości udowej. (A, B) Zdjęcia rentgenowskie przedoperacyjne ukazujące złamanie okołoprotezowe wokół implantu kości udowej po całkowitej endoprotezoplastyce kolana, ze złamaniem pozastawowym i stabilnym zespoleniem protezy; (C, D) Zdjęcia rentgenowskie pooperacyjne ukazujące zespolenie za pomocą zewnętrznej płytki bocznej w połączeniu ze śrubami słupowymi przyśrodkowymi z dostępem pozastawowym; (E, F) Zdjęcia rentgenowskie kontrolne wykonane 6 miesięcy po operacji ukazujące doskonałe gojenie się złamania, z zachowanym zespoleniem wewnętrznym.
Czas publikacji: 10-01-2024
