Technika chirurgiczna | Przedstawiamy technikę tymczasowej repozycji i utrzymania zewnętrznej długości stawu skokowego oraz jego rotacji.

Złamania stawu skokowego są częstym urazem klinicznym. Ze względu na słabe tkanki miękkie wokół stawu skokowego, po urazie występuje znaczne zaburzenie ukrwienia, co utrudnia gojenie. Dlatego w przypadku pacjentów z otwartymi urazami stawu skokowego lub stłuczeniami tkanek miękkich, których nie można poddać natychmiastowej wewnętrznej fiksacji, do tymczasowej stabilizacji zazwyczaj stosuje się zewnętrzne ramy fiksacyjne w połączeniu z zamkniętą repozycją i fiksacją za pomocą drutów Kirschnera. Ostateczne leczenie przeprowadza się w drugim etapie, gdy stan tkanek miękkich ulegnie poprawie.

Po wieloodłamowym złamaniu kostki bocznej występuje tendencja do skracania i rotacji kości strzałkowej. Jeśli nie zostanie to skorygowane w początkowej fazie, radzenie sobie z późniejszym przewlekłym skracaniem kości strzałkowej i deformacją rotacyjną staje się trudniejsze w drugim etapie. Aby rozwiązać ten problem, zagraniczni naukowcy zaproponowali nowe podejście do jednoetapowej repozycji i stabilizacji złamań kostki bocznej z towarzyszącym poważnym uszkodzeniem tkanek miękkich, mające na celu przywrócenie zarówno długości, jak i rotacji.

Punkt kluczowy 1: Korekcja skrócenia i rotacji kości strzałkowej.

Złamania wielokrotne lub wieloodłamowe kości strzałkowej/kostki bocznej najczęściej prowadzą do skrócenia kości strzałkowej i deformacji polegającej na rotacji zewnętrznej:

▲ Ilustracja skrócenia kości strzałkowej (A) i rotacji zewnętrznej (B).

Poprzez ręczne ściskanie złamanych końców palcami, zazwyczaj możliwe jest osiągnięcie nastawienia złamania kostki bocznej. Jeśli bezpośredni nacisk jest niewystarczający do nastawienia, można wykonać małe nacięcie wzdłuż przedniej lub tylnej krawędzi kości strzałkowej, a następnie użyć kleszczy redukcyjnych, aby zacisnąć i zmienić położenie złamania.

▲ Ilustracja rotacji zewnętrznej kostki bocznej (A) i jej nastawienia po ręcznym ucisku palcami (B).

▲ Ilustracja przedstawiająca użycie małego nacięcia i kleszczy redukcyjnych w celu wspomaganej redukcji.

Punkt kluczowy nr 2: Utrzymanie redukcji.

Po nastawieniu złamania kostki bocznej, dwa druty Kirschnera o średnicy 1,6 mm bez gwintu są wprowadzane przez dystalny fragment kostki bocznej. Są one umieszczane bezpośrednio w celu przymocowania fragmentu kostki bocznej do kości piszczelowej, utrzymując długość i rotację kostki bocznej i zapobiegając późniejszemu przemieszczeniu podczas dalszego leczenia.

Podczas ostatecznego zamocowania w drugim etapie druty Kirschnera mogą zostać przeciągnięte przez otwory w płytce. Po bezpiecznym zamocowaniu płytki druty Kirschnera są usuwane, a następnie śruby są wprowadzane przez otwory drutu Kirschnera w celu dodatkowej stabilizacji.