Złamania supracondylarne kości ramiennej są jednym z najczęstszych złamań u dzieci i występują na skrzyżowaniu wału kości ramiennej iKłyłkuł kości ramiennej.
Objawy kliniczne
Supracondylarne złamania kości ramiennej są głównie dzieci, a po urazie mogą wystąpić lokalny ból, obrzęk, tkliwość i dysfunkcja. Niedakleowane złamania nie mają oczywistych oznak, a wysięgnięcie łokcia może być jedynym znakiem klinicznym. Kapsułka stawowa poniżej mięśnia łokciowego jest najbardziej powierzchowna, w której miękka kapsułka stawowa, znana również jako Softspot, można zadowalające podczas wysięgu stawu. Punkt elastyczności jest zwykle przedni do linii łączącej środek głowicy promieniowej na czubku olekranonu.
W przypadku złamania supracondylarnego typu III występują dwie kątowe deformacje łokcia, nadające mu wygląd w kształcie litery S. Zwykle występuje podskórne siniaki przed dystalnym górnym ramieniem, a jeśli złamanie jest całkowicie przesunięte, dystalny koniec złamania wnika do mięśnia Brachialis, a krwawienie podskórne jest poważniejsze. W rezultacie przed łokciem pojawia się znak Puckera, zwykle wskazujący na koślę proksymalne od pęknięcia penetrującego skórę właściwą. Jeśli towarzyszy mu uszkodzenie nerwu promieniowego, przedłużenie grzbietowe kciuka może być ograniczone; Mediana uszkodzenia nerwu może powodować, że kciuk i palcem wskazującego nie są w stanie aktywnie zgiąć; Uraz nerwu łokciowego może spowodować ograniczony podział palców i interdigitację.
Diagnoza
(1) Podstawa diagnozy
① ma historię traumy; ② Kliniczne objawy i oznaki: lokalny ból, obrzęk, tkliwość i dysfunkcja; Ray-Ray pokazuje linię pękania supracondylarnego i przemieszczone fragmenty pęknięcia kości ramiennej.
(2) Diagnoza różnicowa
Należy zwrócić uwagę na identyfikacjęzwichnięcie łokcia, ale identyfikacja ekstensywnych złamań supracondylarnych po zwichnięciu łokcia jest trudna. W złamaniu kości ramiennej supracondylar, epicondyle kości ramiennej utrzymuje normalny anatomiczny związek z Olecranonem. Jednak w zwichnięciu łokcia, ponieważ Olecranon znajduje się za epicondylerem kości ramiennej, jest bardziej widoczny. W porównaniu ze złamaniami supracondylarnymi znaczenie przedramienia w zwichnięciu łokcia jest bardziej dalsze. Obecność lub brak kosiaków odgrywa również rolę w identyfikacji złamań supracondylarnych kości ramiennej z zwichnięcia stawu łokciowego, a czasem trudno jest wywołać kośliste frykatywy. Z powodu ciężkiego obrzęku i bólu manipulacje, które wywołują kościste frykatywy często powodują, że dziecko płacze. Ze względu na ryzyko uszkodzenia neurowaczyniowego. Dlatego należy unikać manipulacji indukujących frykatywy kości. Badanie rentgenowskie może pomóc zidentyfikować.
Typ
Standardową klasyfikacją supracondylarnych złamań kości ramiennych polega na podzieleniu ich na przedłużenie i zgięcie. Typ zgięcia jest rzadki, a boczne promienie rentgenowskie pokazuje, że dystalny koniec złamania znajduje się przed wałkiem kości ramiennej. Typ prosty jest powszechny, a Gartland dzieli go na typ I do III (Tabela 1).
| Typ | Objawy kliniczne |
| Ⅰ Typ | Złamania bez przemieszczenia, inwersji lub valgus |
| Ⅰb Typ | Łagodne przemieszczenie, przyśrodkowe klapowanie, przednia linia graniczna kości ramiennej przez głowę kości ramiennej |
| Ⅱ Typ | Hiperextension, tylna integralność korowa, głowa kości ramiennej za przednią linią graniczną ramienia, bez obrotu |
| Ⅱb Typ | Przemieszczenie podłużne lub obrotowe z częściowym kontaktem na obu końcach pęknięcia |
| Ⅲ Typ | Całkowite przemieszczenie tylne bez kontaktu korowego, głównie od dystalnego do przyśrodkowego przemieszczenia tylnego |
| Ⅲb Typ | Oczywiste przemieszczenie, tkanka miękka osadzona w końcu złamania, znaczne nakładanie się lub przemieszczenie obrotowe końca złamania |
Tabela 1 Klasyfikacja Gartland złamań na kości ramiennej
Traktować
Przed optymalnym leczeniem staw łokciowy powinien zostać tymczasowo przymocowany w pozycji zgięcia od 20 ° do 30 °, co jest nie tylko wygodne dla pacjenta, ale także minimalizuje napięcie struktur nerwowo -naczyniowych.
(1) Supracondylarne złamania supracondylarne typu I: Potrzebujesz tylko gipsu lub odlewu odlewu do fiksacji zewnętrznej, zwykle gdy łokieć jest zgięte o 90 °, a przedramię obracanie się w pozycji neutralnej, do fiksacji zewnętrznej przez 3 do 4 tygodni.
(2) Złamania supracondylarne na kości ramiennej typu II: Ręczne zmniejszenie i korekcja hiperextenu i kątowania łokcia są kluczowymi problemami w leczeniu tego rodzaju złamań. °) Połączenie utrzymuje pozycję po zmniejszeniu, ale zwiększa ryzyko uszkodzenia nerwowo -naczyniowego dotkniętej kończyny i ryzyka ostrego zespołu przedziału powięziowego. Dlatego przezskórneFivation z drutu Kirschnerjest najlepszy po zamkniętym zmniejszeniu złamania (ryc. 1), a następnie fiksacja zewnętrzna z tynkiem odlewanym w bezpiecznej pozycji (zgięcie łokcia 60 °).
Ryc. 1 Obraz przezskórnego utrwalania drutu Kirschnera
(3) Złamania kości ramiennej typu III typu III: Wszystkie złamania supracondylarne typu III typu III są zmniejszone przez przezskórne utrwalanie drutu Kirschnera, które jest obecnie standardowym leczeniem złamań supracondylarnych typu III. Zwykle możliwe są zamknięte redukcję i przezskórne utrwalanie drutu Kirschnera, ale wymagana jest otwarta redukcja, jeśli osadzanie tkanki miękkiej nie może być anatomicznie zmniejszone lub jeśli występuje uszkodzenie tętnicy ramiennej (ryc. 2).
Rycina 5-3 Filmy przedoperacyjne i pooperacyjne filmy rentgenowskie złamań kości ramiennej Supracondlar
Istnieją cztery chirurgiczne podejścia do otwartej redukcji złamań supracondylarnych kości ramiennej: (1) podejście boczne łokcia (w tym podejście przednio -boczne); (2) przyśrodkowe podejście łokcia; (3) połączone przyśrodkowe i boczne podejście łokcia; oraz (4) podejście z łokcia tylnego.
Zarówno boczne podejście łokcia, jak i podejście przyśrodkowe mają zalety mniej uszkodzonej tkanki i prostej struktury anatomicznej. Przyśrodkowe nacięcie jest bezpieczniejsze niż nacięcie boczne i może zapobiec uszkodzeniu nerwu łokciowego. Wadą jest to, że żadne z nich nie może bezpośrednio zobaczyć złamania przeciwnej strony nacięcia, i można je jedynie zmniejszyć i naprawić odczuwaniem ręcznym, co wymaga wyższej techniki chirurgicznej dla operatora. Podejście tylnego łokcia było kontrowersyjne ze względu na zniszczenie integralności mięśnia triceps i większe uszkodzenie. Połączone podejście przyśrodkowych i bocznych łokci może zrekompensować wadę, że nie jest w stanie bezpośrednio zobaczyć przeciwnej powierzchni kości nacięcia. Ma zalety przyśrodkowych i bocznych nacięć łokcia, które sprzyjają redukcji i utrwalenia pęknięć, i może zmniejszyć długość nacięcia bocznego. Jest to korzystne dla ulgi i osiadania obrzęku tkanek; Ale jego wadą jest to, że zwiększa nacięcie chirurgiczne; Również wyższe niż podejście tylne.
Powikłanie
Powikłania złamań kości ramiennej supracondylarnej obejmują: (1) uszkodzenie nerwowo -naczyniowe; (2) ostry zespół przegrody; (3) sztywność łokcia; (4) Zapalenie mięśniowe Ossificans; (5) martwica avascular; (6) deformacja Cubitus varus; (7) Deformacja Cubitus valgus.
Streszczać
Supracondylar złamania kości ramiennej należą do najczęstszych złamań u dzieci. W ostatnich latach słabe zmniejszenie złamań supracondylarnych kości ramiennej wzbudziło uwagę ludzi. W przeszłości Cubitus varus lub Cubitus valgus uznano za spowodowane zatrzymaniem wzrostu dystalnej płyty nasonezkowej kości ramiennej, a nie słabej redukcji. Większość silnych dowodów potwierdza teraz, że słaba redukcja złamań jest ważnym czynnikiem deformacji Cubitus varus. Dlatego ograniczenie złamań kości ramiennej supracondylar, korekta przesunięcia łokci, obrót poziomym i przywrócenie dystalnej wysokości ramienia są klucze.
Istnieje wiele metod leczenia złamań supracondylarnych kości ramiennej, takich jak redukcja ręczna + fiksacja zewnętrznaz gipsem, przyczepność olekranonowa, fiksacja zewnętrzna z szyną, otwartą redukcją i utrwaleniem wewnętrznym oraz zamkniętą redukcją i utrwaleniem wewnętrznym. W przeszłości redukcja manipulacyjna i fiksacja zewnętrzna tynkowania były głównym zabiegiem, z których Cubitus varus odnotowano nawet 50% w Chinach. Obecnie, dla złamań supracondylarnych typu II i typu III, przezskórne utrwalanie igły po zmniejszeniu złamania stało się ogólnie przyjętą metodą. Ma zalety nie niszczenia dopływu krwi i szybkiego gojenia kości.
Istnieją również różne opinie na temat metody i optymalnej liczby utrwalania drutu Kirschnera po zamkniętej redukcji złamań. Doświadczenie redaktora polega na tym, że przewody Kirschnera powinny być rozwidlone podczas utrwalenia. Im dalej jest płaszczyzna złamania, tym bardziej jest stabilny. Druty Kirschnera nie powinny krzyżować się na płaszczyźnie pękania, w przeciwnym razie obrót nie będzie kontrolowany, a fiksacja będzie niestabilna. Należy zachować ostrożność, aby uniknąć uszkodzenia nerwu łokciowego przy użyciu środkowego utrwalania drutu Kirschnera. Nie przeawaj igły w zgiętej pozycji łokcia, lekko prostuj łokcie, aby nerw łokciowy cofnął się, dotknij nerwu łokciowego kciukiem i odepchnij go do tyłu i bezpiecznie przerzucić drut K. Zastosowanie skrzyżowanej wewnętrznej fiksacji Kirschnera ma potencjalne zalety w odzyskiwaniu funkcjonalnym pooperacyjnym, szybkości gojenia pęknięć i doskonałej wskaźnika gojenia pęknięć, co jest korzystne dla wczesnego odzyskiwania pooperacyjnego.
Czas po: 02-2022
