Złamania nadkłykciowe kości ramiennej należą do najczęstszych złamań u dzieci i występują w miejscu połączenia trzonu kości ramiennej z kością udową.kłykieć kości ramiennej.
Objawy kliniczne
Złamania nadkłykciowe kości ramiennej dotyczą głównie dzieci, a po urazie może wystąpić miejscowy ból, obrzęk, tkliwość i dysfunkcja. Nieprzemieszczone złamania nie dają wyraźnych objawów, a jedynym objawem klinicznym może być wysięk łokciowy. Torebka stawowa poniżej mięśnia łokciowego jest najbardziej powierzchowna, gdzie miękka torebka stawowa, znana również jako miękki punkt, może być wyczuwalna podczas wysięku stawowego. Punkt elastyczności znajduje się zwykle przed linią łączącą środek głowy kości promieniowej z czubkiem wyrostka łokciowego.
W przypadku złamania nadkłykciowego typu III występują dwa kątowe odkształcenia łokcia, nadające mu wygląd litery S. Zwykle występuje podskórny siniak z przodu dystalnej części ramienia, a jeśli złamanie jest całkowicie przemieszczone, dystalny koniec złamania przebija mięsień ramienny, a podskórne krwawienie jest poważniejsze. W rezultacie pojawia się znak marszczenia z przodu łokcia, zwykle wskazujący na kostny występ proksymalny do złamania, przebijający skórę właściwą. Jeśli towarzyszy mu uszkodzenie nerwu promieniowego, grzbietowe wyprostowanie kciuka może być ograniczone; uszkodzenie nerwu pośrodkowego może uniemożliwić aktywne zginanie kciuka i palca wskazującego; uszkodzenie nerwu łokciowego może skutkować ograniczonym podziałem palców i przeplataniem palców.
Diagnoza
(1) Podstawa diagnozy
① W wywiadzie uraz; ② Objawy kliniczne: miejscowy ból, obrzęk, tkliwość i dysfunkcja; ③ Zdjęcie rentgenowskie uwidacznia linię złamania nadkłykciowego i przemieszczone fragmenty złamania kości ramiennej.
(2) Diagnostyka różnicowa
Należy zwrócić uwagę na identyfikacjęzwichnięcie łokcia, ale identyfikacja wyprostnych złamań nadkłykciowych spowodowanych zwichnięciem stawu łokciowego jest trudna. W przypadku złamania nadkłykciowego kości ramiennej nadkłykieć kości ramiennej utrzymuje normalną relację anatomiczną z wyrostkiem łokciowym. Jednak w przypadku zwichnięcia stawu łokciowego, ponieważ wyrostek łokciowy znajduje się za nadkłykciem kości ramiennej, jest bardziej widoczny. W porównaniu ze złamaniami nadkłykciowymi, wystające przedramię w przypadku zwichnięcia stawu łokciowego jest bardziej dystalne. Obecność lub brak kostnych spółgłosek szczelinowych również odgrywa rolę w identyfikacji złamań nadkłykciowych kości ramiennej spowodowanych zwichnięciem stawu łokciowego, a czasami trudno jest wywołać kostne spółgłoski szczelinowe. Ze względu na silny obrzęk i ból, manipulacje wywołujące kostne spółgłoski szczelinowe często powodują płacz dziecka. Ze względu na ryzyko uszkodzenia nerwowo-naczyniowego. Dlatego należy unikać manipulacji wywołujących kostne spółgłoski szczelinowe. Badanie rentgenowskie może pomóc w identyfikacji.
Typ
Standardowa klasyfikacja złamań nadkłykciowych kości ramiennej dzieli je na zgięciowe i wyprostne. Zgięciowe jest rzadkie, a boczne zdjęcie rentgenowskie pokazuje, że dystalny koniec złamania znajduje się przed trzonem kości ramiennej. Typ prosty jest powszechny, a Gartland dzieli go na typy I do III (Tabela 1).
| Typ | Objawy kliniczne |
| Typ A | Złamania bez przemieszczenia, inwersji lub koślawości |
| Typ ⅠB | Nieznaczne przemieszczenie, przyśrodkowe żłobkowanie korowe, przednia granica kości ramiennej przechodząca przez głowę kości ramiennej |
| Typ IIA | Nadmierne wyprostowanie, tylna integralność korowa, głowa kości ramiennej za przednią linią graniczną kości ramiennej, brak rotacji |
| Typ IIB | Przemieszczenie wzdłużne lub obrotowe z częściowym kontaktem na obu końcach złamania |
| Typ A | Całkowite przemieszczenie tylne bez kontaktu z korą mózgową, głównie przemieszczenie tylne dystalne do przyśrodkowego |
| Typ IIIB | Widoczne przemieszczenie, tkanka miękka zatopiona w końcu złamania, znaczne nakładanie się lub przemieszczenie obrotowe końca złamania |
Tabela 1 Klasyfikacja Gartlanda złamań nadkłykciowych kości ramiennej
Traktować
Przed rozpoczęciem optymalnego leczenia staw łokciowy należy tymczasowo unieruchomić w pozycji zgięcia wynoszącej 20°–30°, co nie tylko jest komfortowe dla pacjenta, ale również minimalizuje napięcie struktur naczyniowo-nerwowych.
(1) Złamania nadkłykciowe kości ramiennej typu I: wymagają jedynie gipsu lub opatrunku gipsowego do zewnętrznej stabilizacji, zwykle gdy łokieć jest zgięty o 90°, a przedramię obrócone do pozycji neutralnej; do zewnętrznej stabilizacji stosuje się długi gips na rękę, który utrzymuje się od 3 do 4 tygodni.
(2) Złamania nadkłykciowe kości ramiennej typu II: Ręczna repozycja i korekcja nadmiernego wyprostu i kątowania łokcia są kluczowymi zagadnieniami w leczeniu tego typu złamań. °) Stabilizacja utrzymuje pozycję po repozycji, ale zwiększa ryzyko uszkodzenia nerwowo-naczyniowego kończyny dotkniętej chorobą i ryzyko ostrego zespołu przedziału powięziowego. Dlatego przezskórnaMocowanie drutem Kirschneranajlepiej jest wykonać zamkniętą rekonstrukcję złamania (ryc. 1), a następnie zastosować stabilizację zewnętrzną za pomocą gipsu w bezpiecznej pozycji (zgięcie łokcia 60°).
Rycina 1 Obraz przezskórnej fiksacji drutem Kirschnera
(3) Złamania nadkłykciowe kości ramiennej typu III: Wszystkie złamania nadkłykciowe kości ramiennej typu III są nastawiane przez przezskórną stabilizację drutem Kirschnera, co jest obecnie standardowym leczeniem złamań nadkłykciowych typu III. Zamknięta repozycja i przezskórna stabilizacja drutem Kirschnera są zazwyczaj możliwe, ale otwarta repozycja jest wymagana, jeśli nie można anatomicznie zredukować osadzenia tkanek miękkich lub jeśli występuje uszkodzenie tętnicy ramiennej (Rysunek 2).
Rycina 5-3 Zdjęcia rentgenowskie przed i pooperacyjne złamań nadkłykciowych kości ramiennej
Istnieją cztery podejścia chirurgiczne do otwartej repozycji złamań nadkłykciowych kości ramiennej: (1) dostęp boczny łokcia (w tym dostęp przednio-boczny); (2) dostęp przyśrodkowy łokcia; (3) łączony dostęp przyśrodkowy i boczny łokcia; oraz (4) dostęp tylny łokcia.
Zarówno podejście łokciem bocznym, jak i podejście przyśrodkowe mają zalety mniej uszkodzonej tkanki i prostej struktury anatomicznej. Nacięcie przyśrodkowe jest bezpieczniejsze niż nacięcie boczne i może zapobiec uszkodzeniu nerwu łokciowego. Wadą jest to, że żadne z nich nie może bezpośrednio zobaczyć złamania po przeciwnej stronie nacięcia i można je jedynie zmniejszyć i naprawić za pomocą dotyku dłoni, co wymaga od operatora wyższej techniki chirurgicznej. Podejście łokciem tylnym było kontrowersyjne ze względu na zniszczenie integralności mięśnia trójgłowego i większe uszkodzenie. Połączone podejście łokciami przyśrodkowymi i bocznymi może zrekompensować wadę braku możliwości bezpośredniego zobaczenia powierzchni kości przeciwległej nacięcia. Ma zalety nacięć łokcia przyśrodkowego i bocznego, co sprzyja nastawieniu i unieruchomieniu złamania, a także może skrócić długość nacięcia bocznego. Jest korzystne dla ulgi i ustępowania obrzęku tkanek; ale jego wadą jest to, że zwiększa nacięcie chirurgiczne; Również wyższe niż podejście tylne.
Powikłanie
Do powikłań złamań nadkłykciowych kości ramiennej należą: (1) uszkodzenie naczyniowo-nerwowe; (2) ostry zespół przegrody; (3) sztywność łokcia; (4) kostniejące zapalenie mięśnia; (5) martwica jałowa; (6) szpotawość łokcia; (7) koślawość łokcia.
Streszczać
Złamania nadkłykciowe kości ramiennej należą do najczęstszych złamań u dzieci. W ostatnich latach słaba repozycja złamań nadkłykciowych kości ramiennej wzbudziła uwagę ludzi. W przeszłości uważano, że łokieć koślawy lub łokciowy jest spowodowany zatrzymaniem wzrostu nasady dalszej kości ramiennej, a nie słabą rekonstrukcją. Większość silnych dowodów potwierdza obecnie, że słaba repozycja złamania jest ważnym czynnikiem w deformacji łokcia koślawego. Dlatego też kluczem jest repozycja złamań nadkłykciowych kości ramiennej, korekcja przesunięcia łokciowego, rotacja pozioma i przywrócenie wysokości dalszej kości ramiennej.
Istnieje wiele metod leczenia złamań nadkłykciowych kości ramiennej, takich jak nastawienie manualne + fiksacja zewnętrznaz gipsem, wyciągiem wyrostka łokciowego, zewnętrzną stabilizacją z szyną, otwartą repozycją i wewnętrzną stabilizacją oraz zamkniętą repozycją i wewnętrzną stabilizacją. W przeszłości głównymi metodami leczenia były manipulacyjna repozycja i zewnętrzna stabilizacja gipsowa, a w przypadku łokcia szpotawego odnotowano aż 50% takich przypadków w Chinach. Obecnie w przypadku złamań nadkłykciowych typu II i III powszechnie akceptowaną metodą stała się przezskórna stabilizacja igłowa po nastawieniu złamania. Ma ona tę zaletę, że nie niszczy ukrwienia i szybko goi się kość.
Istnieją również różne opinie na temat metody i optymalnej liczby fiksacji drutem Kirschnera po zamkniętej repozycji złamań. Doświadczenie redaktora wskazuje, że druty Kirschnera powinny być rozwidlone ze sobą podczas fiksacji. Im dalej od siebie znajduje się płaszczyzna złamania, tym jest ona bardziej stabilna. Druty Kirschnera nie powinny krzyżować się w płaszczyźnie złamania, w przeciwnym razie rotacja nie będzie kontrolowana, a fiksacja będzie niestabilna. Należy zachować ostrożność, aby uniknąć uszkodzenia nerwu łokciowego podczas stosowania fiksacji drutem Kirschnera przyśrodkowego. Nie należy przewlekać igły w zgiętej pozycji łokcia, lekko wyprostować łokieć, aby umożliwić nerwowi łokciowemu cofnięcie się, dotknąć nerwu łokciowego kciukiem i odepchnąć go do tyłu oraz bezpiecznie nawlec drut Kirschnera. Zastosowanie skrzyżowanej wewnętrznej fiksacji drutem Kirschnera ma potencjalne zalety w pooperacyjnym powrocie do zdrowia, szybkości gojenia się złamań i doskonałej szybkości gojenia się złamań, co jest korzystne dla wczesnego powrotu do zdrowia pooperacyjnego.
Czas publikacji: 02-11-2022
