Jako stabilizator wewnętrzny, płyta kompresyjna zawsze odgrywała znaczącą rolę w leczeniu złamań.W ostatnich latach koncepcja małoinwazyjnej osteosyntezy została głęboko poznana i zastosowana, stopniowo odchodząc od poprzedniego nacisku na mechanikę maszynową stabilizatora wewnętrznego na rzecz fiksacji biologicznej, która nie tylko koncentruje się na ochronie ukrwienia kości i tkanek miękkich, ale promuje również doskonalenie technik chirurgicznych i stabilizatora wewnętrznego.Blokująca płyta dociskowa(LCP) to zupełnie nowy system mocowania płytki, opracowany na bazie płytki dynamicznej kompresji (DCP) i płytki dynamicznej kompresji o ograniczonym kontakcie (LC-DCP) w połączeniu z klinicznymi zaletami płytki punktowej AO ( PC-Fix) i mniej inwazyjny system stabilizacji (LISS).System zaczął być stosowany klinicznie w maju 2000 roku i osiągnął lepsze efekty kliniczne, a w wielu raportach został wysoko oceniony.Chociaż stabilizacja złamań ma wiele zalet, wiąże się z większymi wymaganiami dotyczącymi technologii i doświadczenia.Niewłaściwie użyte może przynieść efekt przeciwny do zamierzonego i spowodować nieodwracalne konsekwencje.
1. Zasady biomechaniczne, konstrukcja i zalety LCP
Stabilność zwykłej blachy stalowej opiera się na tarciu pomiędzy płytką a kością.Śruby wymagają dokręcenia.Po poluzowaniu śrub tarcie pomiędzy płytką a kością zostanie zmniejszone, stabilność również ulegnie pogorszeniu, co spowoduje awarię stabilizatora wewnętrznego.LCPto nowa płytka podporowa wewnątrz tkanki miękkiej, która powstała w wyniku połączenia tradycyjnej płytki uciskowej i podpórki.Zasada mocowania nie opiera się na tarciu między płytką a korą kości, ale opiera się na stabilności kąta między płytką a śrubami blokującymi, a także na sile trzymania pomiędzy śrubami a korą kości, w celu uzyskania stabilizacji złamania.Bezpośrednią zaletą jest zmniejszenie zakłóceń w dopływie krwi do okostnej.Stabilność kąta między płytką a śrubami znacznie poprawiła siłę trzymania śrub, dzięki czemu siła mocowania płytki jest znacznie większa, co ma zastosowanie do różnych kości.[4-7]
Unikalną cechą konstrukcji LCP jest „otwór kombinowany”, który łączy dynamiczne otwory kompresyjne (DCU) ze stożkowymi otworami gwintowanymi.DCU może realizować ściskanie osiowe za pomocą standardowych śrub lub przemieszczone złamania można ściskać i mocować za pomocą śruby do drewna;stożkowy gwintowany otwór ma gwinty, które mogą blokować gwintowany zatrzask śruby i nakrętki, przenosić moment obrotowy między śrubą a płytką, a naprężenie wzdłużne można przenieść na stronę pęknięcia.Dodatkowo rowek tnący znajduje się poniżej płytki, co zmniejsza powierzchnię styku z kością.
Krótko mówiąc, ma wiele zalet w porównaniu z tradycyjnymi płytkami: ① stabilizuje kąt: kąt pomiędzy płytkami paznokcia jest stabilny i stały, co jest skuteczne dla różnych kości;② zmniejsza ryzyko utraty redukcji: nie ma potrzeby przeprowadzania dokładnego wstępnego gięcia płyt, co zmniejsza ryzyko utraty redukcji w pierwszej fazie i drugiej fazie;[8] ③ chroni dopływ krwi: minimalna powierzchnia styku między płytką stalową a kością zmniejsza straty płytki na potrzeby dopływu krwi do okostnej, co jest bardziej zgodne z zasadami minimalnie inwazyjnej;④ ma dobry charakter trzymania: ma szczególne zastosowanie w przypadku złamania kości w wyniku osteoporozy, zmniejsza częstość występowania poluzowania i wychodzenia śrub;⑤ umożliwia wczesną funkcję ćwiczeń;⑥ ma szeroki zakres zastosowań: typ i długość płytki są kompletne, anatomiczny kształt jest dobry, co pozwala na zamocowanie różnych części i różnego rodzaju złamań.
2. Wskazania LCP
LCP można stosować zarówno jako konwencjonalną płytę dociskową, jak i jako podporę wewnętrzną.Chirurg może również połączyć oba elementy, co znacznie poszerza zakres wskazań i pozwala na zastosowanie leczenia w przypadku wielu różnych typów złamań.
2.1 Proste złamania trzonu lub przynasady: jeżeli uszkodzenie tkanek miękkich nie jest poważne, a kość jest dobrej jakości, do cięcia i dokładnego nastawienia wymagane są proste złamania poprzeczne lub krótkie ukośne złamania kości długich, a strona złamania wymaga silnego ucisku, w ten sposób LCP może być używany jako płyta kompresyjna i płyta lub płyta neutralizująca.
2.2 Rozdrobnione złamania trzonu lub przynasad: LCP można zastosować jako płytkę mostu, która umożliwia pośrednią redukcję i osteosyntezę mostu.Nie wymaga redukcji anatomicznej, a jedynie przywraca długość kończyny, rotację i linię sił osiowych.Wyjątkiem jest złamanie kości promieniowej i łokciowej, gdyż funkcja rotacyjna przedramion w dużej mierze zależy od prawidłowej anatomii kości promieniowej i łokciowej, podobnie jak w przypadku złamań śródstawowych.Poza tym należy przeprowadzić redukcję anatomiczną, którą należy stabilnie unieruchomić płytkami.
2.3 Złamania śródstawowe i międzystawowe: W przypadku złamania śródstawowego należy nie tylko przeprowadzić nacięcie anatomiczne, aby odzyskać gładkość powierzchni stawowej, ale także skompresować kości, aby uzyskać stabilne mocowanie i promować kość gojenie i pozwala na wczesne ćwiczenia funkcjonalne.Jeśli złamania stawów mają wpływ na kości, LCP może naprawićwspólnypomiędzy zredukowanym stawem a trzonem.Nie ma też konieczności kształtowania płytki podczas zabiegu, co skraca czas operacji.
2.4 Opóźnione złączenie lub brak złączenia.
2.5 Osteotomia zamknięta lub otwarta.
2.6 Nie dotyczy blokadgwoździowanie śródszpikowezłamania, a LCP jest stosunkowo idealną alternatywą.Na przykład LCP nie ma zastosowania w przypadku złamań powodujących uszkodzenie szpiku u dzieci i nastolatków, osób, których jama miazgi jest zbyt wąska, zbyt szeroka lub zniekształcona.
2.7 Pacjenci z osteoporozą: ponieważ kora kostna jest zbyt cienka, tradycyjnej płytce trudno jest uzyskać niezawodną stabilność, co zwiększa trudność operacji złamania i skutkuje niepowodzeniem z powodu łatwego obluzowania i wyjścia z mocowania pooperacyjnego.Śruba blokująca LCP i kotwa płytkowa zapewniają stabilność kąta, a gwoździe płytkowe są zintegrowane.Ponadto średnica trzpienia śruby blokującej jest duża, co zwiększa siłę zacisku kości.Dzięki temu ryzyko poluzowania się śruby jest skutecznie zmniejszone.Wczesne ćwiczenia funkcjonalne ciała są dozwolone po operacji.Osteoporoza jest silną oznaką LCP i wiele raportów podkreśla jej duże uznanie.
2.8 Złamanie okołoprotezowe kości udowej: Złamaniom okołoprotezowym kości udowej często towarzyszy osteoporoza, choroby wieku podeszłego i poważne choroby ogólnoustrojowe.Tradycyjne płytki poddawane są rozległemu nacięciu, co może spowodować uszkodzenie ukrwienia złamań.Poza tym zwykłe śruby wymagają mocowania dwukorowego, co powoduje uszkodzenie cementu kostnego, a siła chwytania w osteoporozie jest również słaba.Płyty LCP i LISS dobrze rozwiązują tego typu problemy.Oznacza to, że wykorzystują technologię MIPO w celu ograniczenia operacji stawów, zmniejszenia uszkodzeń dopływu krwi, a wówczas pojedyncza korowa śruba blokująca może zapewnić wystarczającą stabilność, która nie spowoduje uszkodzeń cementu kostnego.Metodę tę cechuje prostota, krótszy czas operacji, mniejsze krwawienie, mały zasięg usuwania i ułatwienie gojenia złamania.Dlatego też złamania okołoprotezowe kości udowej są również jednym z mocnych wskaźników LCP.[1, 10, 11]
3. Techniki chirurgiczne związane z użyciem LCP
3.1 Tradycyjna technologia kompresji: chociaż koncepcja wewnętrznego stabilizatora AO uległa zmianie i dopływ krwi do kości ochronnych i tkanek miękkich nie zostanie zaniedbany ze względu na nadmierny nacisk na mechaniczną stabilność stabilizacji, strona złamania w niektórych przypadkach nadal wymaga ucisku, aby uzyskać stabilizację złamania, takie jak złamania śródstawowe, zespolenie osteotomiczne, proste złamania poprzeczne lub krótkie ukośne.Metody kompresji są następujące: ① LCP stosuje się jako płytkę kompresyjną, wykorzystując dwie standardowe śruby korowe do mimośrodowego mocowania na przesuwnym zespole uciskowym płyty lub używając urządzenia uciskowego do unieruchomienia;② Jako płyta ochronna, LCP wykorzystuje śruby do drewna do mocowania długo-skośnych pęknięć;③ przyjmując zasadę taśmy napinającej, płytki umieszcza się po stronie naprężonej kości, montuje się je pod napięciem, a kość korowa może uzyskać ściskanie;④ Jako płyta podporowa, LCP jest stosowana w połączeniu ze śrubami do drewna do stabilizacji złamań stawowych.
3.2 Technologia mocowania mostu: Po pierwsze, należy zastosować metodę pośredniej redukcji, aby zresetować złamanie, przeciągnąć przez strefy złamania przez most i naprawić obie strony złamania.Redukcja anatomiczna nie jest wymagana, a jedynie wymaga przywrócenia długości trzonu, rotacji i linii sił.W międzyczasie można wykonać przeszczep kości w celu stymulacji tworzenia kalusa i wspomagania gojenia złamań.Jednakże stabilizacja mostu może jedynie zapewnić względną stabilność, jednak gojenie złamania następuje poprzez dwa modzele w drugiej intencji, więc ma zastosowanie tylko w przypadku złamań wieloodłamowych.
3.3 Technologia małoinwazyjnej osteosyntezy płytkowej (MIPO): Od lat 70. XX wieku organizacja AO przedstawiła zasady leczenia złamań: nastawienie anatomiczne, stabilizator wewnętrzny, ochrona dopływu krwi i wczesne bezbolesne ćwiczenia funkcjonalne.Zasady zostały powszechnie uznane na świecie, a efekty kliniczne są lepsze niż w przypadku dotychczasowych metod leczenia.Jednakże, aby uzyskać redukcję anatomiczną i stabilizator wewnętrzny, często wymagane jest rozległe nacięcie, co skutkuje zmniejszoną perfuzją kości, zmniejszonym ukrwieniem odłamów złamania i zwiększonym ryzykiem infekcji.W ostatnich latach badacze krajowi i zagraniczni zwracają coraz większą uwagę i większy nacisk na technologię minimalnie inwazyjną, chroniącą ukrwienie tkanek miękkich i kości, jednocześnie promując stabilizator wewnętrzny, nie usuwając okostnej i tkanek miękkich w miejscu złamania stron, nie wymuszając anatomicznej redukcji odłamów.Chroni zatem środowisko biologiczne złamania, czyli biologiczną osteosyntezę (BO).W latach 90-tych firma Krettek zaproponowała technologię MIPO, która stanowi nowy postęp w leczeniu złamań w ostatnich latach.Ma na celu ochronę ukrwienia kości ochronnych i tkanek miękkich przy jak największym stopniu ich uszkodzeń.Metoda polega na zbudowaniu tunelu podskórnego przez małe nacięcie, umieszczeniu płytek i zastosowaniu technik pośredniej redukcji złamań i stabilizatora wewnętrznego.Kąt pomiędzy płytami LCP jest stabilny.Mimo że płytki nie realizują w pełni anatomicznego kształtu, redukcję złamania można nadal utrzymać, dzięki czemu zalety technologii MIPO są bardziej widoczne i jest to stosunkowo idealny implant wykonany w technologii MIPO.
4. Przyczyny i środki zaradcze w przypadku niepowodzenia aplikacji LCP
4.1 Awaria stabilizatora wewnętrznego
Wszystkie implanty są narażone na ryzyko obluzowania, przemieszczenia, złamania i inne ryzyko awarii, a płytki blokujące i LCP nie są tu wyjątkiem.Według doniesień literaturowych awaria stabilizatora wewnętrznego nie wynika głównie z samej płytki, ale z naruszenia podstawowych zasad leczenia złamań w wyniku niewystarczającego zrozumienia i wiedzy na temat stabilizacji LCP.
4.1.1.Wybrane płyty są za krótkie.Długość płytki i rozmieszczenie śrub to kluczowe czynniki wpływające na stabilność mocowania.Przed pojawieniem się technologii IMIPO krótsze płytki mogły zmniejszać długość nacięcia i oddzielanie tkanki miękkiej.Zbyt krótkie płytki zmniejszą wytrzymałość osiową i wytrzymałość na skręcanie całej nieruchomej konstrukcji, powodując awarię wewnętrznego stabilizatora.Wraz z rozwojem technologii redukcji pośredniej i technologii minimalnie inwazyjnej dłuższe płytki nie będą zwiększać nacięcia tkanek miękkich.Chirurdzy powinni wybrać długość płytki zgodnie z biomechaniką zespolenia złamania.Dla pęknięć prostych stosunek idealnej długości płytki do długości całej strefy złamania powinien być większy niż 8-10 razy, natomiast dla złamania rozdrobnionego stosunek ten powinien być większy niż 2-3 razy.[13, 15] Płytki o wystarczającej długości zmniejszą obciążenie płytki, dodatkowo zmniejszą obciążenie śruby, a tym samym zmniejszą częstość występowania uszkodzeń wewnętrznego stabilizatora.Zgodnie z wynikami analizy metodą elementów skończonych LCP, gdy szczelina pomiędzy bokami pęknięcia wynosi 1 mm, strona pęknięcia pozostawia jeden otwór w płycie ściskanej, naprężenia na płycie ściskanej zmniejszają się o 10%, a naprężenia na śrubach zmniejszają się o 63%;gdy strona pęknięcia pozostawia dwa otwory, naprężenie na płycie ściskanej zmniejsza się o 45%, a naprężenie na śrubach zmniejsza się o 78%.Dlatego też, aby uniknąć koncentracji naprężeń, w przypadku pęknięć prostych należy pozostawić 1-2 otwory w pobliżu boków pęknięcia, natomiast w przypadku pęknięć wieloodłamowych zaleca się użycie trzech wkrętów po każdej stronie pęknięcia i 2 wkręty blisko miejsca pęknięcia złamania.
4.1.2 Szczelina pomiędzy płytkami a powierzchnią kości jest nadmierna.Gdy LCP zastosuje technologię mocowania mostu, płytki nie muszą stykać się z okostną, aby chronić dopływ krwi do strefy złamania.Należy do kategorii utrwalenia elastycznego, stymulując drugą intencję wzrostu kalusa.Badając stabilność biomechaniczną, Ahmad M, Nanda R [16] i wsp. odkryli, że gdy szczelina pomiędzy LCP a powierzchnią kości jest większa niż 5 mm, wytrzymałość osiowa i skrętna płytek znacznie się zmniejsza;gdy szczelina jest mniejsza niż 2 mm, nie ma znaczącego zmniejszenia.Dlatego zaleca się, aby szczelina była mniejsza niż 2 mm.
4.1.3 Płytka odchylona jest od osi trzonu, a śruby są mimośrodowe w stosunku do mocowania.Gdy LCP łączy się z technologią MIPO, wymagane jest wprowadzenie płytek przezskórnie, a czasami trudno jest kontrolować położenie płytek.Jeżeli oś kości nie jest równoległa do osi płytki, płytka dystalna może odbiegać od osi kości, co nieuchronnie doprowadzi do mimośrodowego mocowania śrub i osłabienia mocowania.[9,15].Zaleca się wykonanie odpowiedniego nacięcia, a po ustaleniu prawidłowej pozycji prowadzącej dotyku palca i unieruchomieniu szpilki Kuntschera należy wykonać badanie RTG.
4.1.4 Nieprzestrzeganie podstawowych zasad leczenia złamań oraz wybór niewłaściwego stabilizatora wewnętrznego i technologii mocowania.W przypadku złamań śródstawowych, prostych poprzecznych złamań trzonu, LCP można zastosować jako płytkę kompresyjną, aby ustabilizować całkowitą stabilność złamania za pomocą technologii kompresji i wspomagać pierwotne gojenie złamań;w przypadku złamań przynasadowych lub wieloodłamowych należy zastosować technologię zespolenia mostu, zwrócić uwagę na ukrwienie kości ochronnej i tkanek miękkich, pozwolić na w miarę stabilne zespolenie złamań, stymulować wzrost kalusa, aby osiągnąć zagojenie za pomocą drugiego zamysłu.Wręcz przeciwnie, zastosowanie technologii mocowania mostu w leczeniu prostych złamań może powodować niestabilne złamania, co skutkuje opóźnionym gojeniem złamania;[17] W przypadku złamań wieloodłamowych nadmierne dążenie do anatomicznego zmniejszenia i ucisku po bokach złamania może powodować uszkodzenie dopływu krwi do kości, co skutkuje opóźnionym zrostem lub brakiem zrostu.
4.1.5 Wybierz nieodpowiednie typy śrub.Otwór kombinowany LCP można wkręcić w cztery rodzaje wkrętów: standardowe wkręty korowe, standardowe wkręty do kości gąbczastej, wkręty samowiercące/samogwintujące i wkręty samogwintujące.Wkręty samowiercące/samogwintujące są zwykle stosowane jako wkręty jednokorowe do mocowania normalnych złamań trzonu kości.Końcówka gwoździa ma kształt wierteł, co ułatwia przejście przez korę zwykle bez konieczności pomiaru głębokości.Jeżeli jama miazgi trzonowej jest bardzo wąska, nakrętka śruby może nie w pełni pasować do śruby, a czubek śruby dotyka kory przeciwnej, wówczas uszkodzenia nieruchomej kory bocznej wpływają na siłę zacisku pomiędzy śrubami i kościami, dlatego należy zastosować bikortyczne wkręty samogwintujące. być używane w tym czasie.Czyste śruby jednokorowe mają dobrą siłę chwytania w stosunku do normalnych kości, ale kość osteoporozy ma zwykle słabą korę.W miarę skracania się czasu pracy śrub zmniejsza się moment obrotowy ramienia śruby na zginanie, co łatwo prowadzi do przecięcia kory kostnej śruby, poluzowania śruby i przemieszczenia wtórnego złamania.[18] Ponieważ śruby bikortykalne zwiększają długość roboczą śrub, zwiększa się także siła chwytania kości.Przede wszystkim normalna kość może być mocowana za pomocą śrub jednokorowych, jednak w przypadku kości z osteoporozą zaleca się stosowanie śrub dwukorowych.Ponadto kora kości ramiennej jest stosunkowo cienka, łatwo powoduje nacięcie, dlatego w leczeniu złamań kości ramiennej potrzebne są śruby dwukorowe.
4.1.6 Rozmieszczenie ślimaków jest zbyt gęste lub zbyt małe.Aby zachować zgodność z biomechaniką złamania, wymagane jest mocowanie śrubowe.Zbyt gęste rozmieszczenie śrub spowoduje lokalną koncentrację naprężeń i pęknięcie stabilizatora wewnętrznego;zbyt mało złamanych śrub i niewystarczająca siła mocowania również spowodują awarię stabilizatora wewnętrznego.Gdy do zespolenia złamania stosowana jest technologia mostu, zalecana gęstość wkrętów powinna wynosić poniżej 40% -50% lub mniej.[7,13,15] Dlatego płytki są stosunkowo dłuższe, aby zwiększyć równowagę mechaniki;Należy pozostawić 2-3 otwory po bokach złamania, aby zapewnić większą elastyczność płytki, uniknąć koncentracji naprężeń i zmniejszyć ryzyko złamania wewnętrznego stabilizatora [19].Gautier i Sommer [15] uważali, że po obu stronach złamania należy zamocować co najmniej dwie śruby jednokorowe, a zwiększona liczba stałych kory nie zmniejszy częstości uszkodzeń płytek, dlatego zaleca się wkręcanie co najmniej trzech śrub po obu stronach złamania. pęknięcie.Wymagane jest co najmniej 3-4 śruby po obu stronach złamania kości ramiennej i przedramienia, należy przenieść większe obciążenia skrętne.
4.1.7 Nieprawidłowe użycie sprzętu utrwalającego skutkuje awarią wewnętrznego stabilizatora.Sommer C [9] odwiedził 127 pacjentów ze 151 przypadkami złamań, którzy stosowali LCP przez rok, wyniki analizy pokazują, że spośród 700 śrub blokujących poluzowanych jest tylko kilka śrub o średnicy 3,5 mm.Powodem jest rezygnacja ze stosowania przyrządu celowniczego do śrub blokujących.W rzeczywistości śruba blokująca i płytka nie są całkowicie pionowe, ale wykazują kąt 50 stopni.Konstrukcja ta ma na celu zmniejszenie naprężenia śruby blokującej.Zaniechanie stosowania przyrządu celowniczego może spowodować zmianę przejścia gwoździa i tym samym pogorszenie siły mocowania.Kääb [20] przeprowadził badania eksperymentalne i stwierdził, że kąt pomiędzy śrubami a płytkami LCP jest zbyt duży, przez co siła chwytania śrub jest znacznie zmniejszona.
4.1.8 Obciążenie kończyn jest zbyt wczesne.Zbyt wiele pozytywnych raportów powoduje, że wielu lekarzy nadmiernie wierzy w wytrzymałość płytek blokujących i śrub, a także stabilność mocowania. Błędnie wierzą, że wytrzymałość płytek blokujących może wytrzymać przedwczesne pełne obciążenie, co skutkuje złamaniami płytki lub śruby.W przypadku stosowania złamań stabilizujących most LCP jest stosunkowo stabilny i wymaga utworzenia kalusa, aby umożliwić gojenie za pomocą drugiej intencji.Jeśli pacjent wstanie zbyt wcześnie z łóżka i obciąży nadmiernym ciężarem, płytka i śruba ulegną uszkodzeniu lub odłączeniu.Umocowanie płytki blokującej zachęca do wczesnej aktywności, ale całkowite stopniowe obciążenie powinno nastąpić sześć tygodni później, a filmy rentgenowskie pokazują, że po stronie złamania widoczny jest znaczny kalus.[9]
4.2 Urazy ścięgien i naczyń nerwowo-naczyniowych:
Technologia MIPO wymaga wprowadzenia przezskórnego i umieszczenia pod mięśniami, dlatego po umieszczeniu śrub do płytek chirurdzy nie mogli zobaczyć struktury podskórnej, co zwiększa ryzyko uszkodzeń ścięgien i naczyń nerwowo-naczyniowych.Van Hensbroek PB [21] opisał przypadek zastosowania technologii LISS do wykorzystania LCP, w wyniku którego wystąpił tętniak rzekomy tętnicy piszczelowej przedniej.AI-Rashid M. [22] i wsp. opisali skuteczność LCP w leczeniu opóźnionych zerwań ścięgna prostowników wtórnych w przypadku złamań dalszej kości promieniowej.Główne przyczyny uszkodzeń są jatrogenne.Pierwszym z nich są bezpośrednie uszkodzenia spowodowane przez śruby lub szpilkę Kirschnera.Drugie to uszkodzenie spowodowane przez rękaw.Trzecim są uszkodzenia termiczne powstałe w wyniku wiercenia wkrętów samogwintujących.[9] Dlatego też od chirurga wymaga się zapoznania się z otaczającą anatomią, zwrócenia uwagi na ochronę nerwu naczyniowego i innych ważnych struktur, pełnego przeprowadzenia preparacji na tępo podczas zakładania rękawów, unikania ucisku lub naciągnięcia nerwu.Ponadto podczas wiercenia wkrętów samogwintujących należy używać wody, aby zmniejszyć wytwarzanie ciepła i zmniejszyć przewodzenie ciepła.
4.3 Zakażenie miejsca operacyjnego i ekspozycja na płytkę:
LCP to system stabilizatora wewnętrznego, który powstał w ramach promowania koncepcji minimalnie inwazyjnej, mającej na celu zmniejszenie uszkodzeń, ograniczenie infekcji, braku zrostu i innych powikłań.Podczas zabiegu operacyjnego szczególną uwagę należy zwrócić na ochronę tkanek miękkich, zwłaszcza ich słabych partii.W porównaniu z DCP, LCP ma większą szerokość i większą grubość.Zastosowanie technologii MIPO do wprowadzenia przezskórnego lub domięśniowego może spowodować stłuczenie lub uszkodzenie tkanek miękkich i doprowadzić do zakażenia rany.Phinit P [23] podał, że systemem LISS leczono 37 przypadków złamań bliższej kości piszczelowej, a częstość występowania głębokich infekcji pooperacyjnych sięgała 22%.Namazi H [24] podał, że LCP leczyło 34 przypadki złamania trzonu kości piszczelowej z 34 przypadków złamania przynasadowego kości piszczelowej, a częstość występowania infekcji ran pooperacyjnych i ekspozycji na płytkę sięgała 23,5%.Dlatego przed operacją należy dokładnie rozważyć możliwości i stabilizator wewnętrzny, biorąc pod uwagę uszkodzenia tkanek miękkich i stopień złożoności złamań.
4.4 Zespół jelita drażliwego tkanki miękkiej:
Phinit P [23] podał, że systemem LISS leczono 37 przypadków złamań bliższej kości piszczelowej, 4 przypadki pooperacyjnego podrażnienia tkanek miękkich (bóle wyczuwalnej podskórnej płytki i wokół płytek), w tym 3 przypadki płytek znajdowały się w odległości 5 mm od powierzchni kości, a 1 przypadek znajduje się w odległości 10 mm od powierzchni kości.Hasenboehler.E [17] i wsp. podali, że LCP leczyło 32 przypadki złamań dalszej części kości piszczelowej, w tym 29 przypadków dyskomfortu kostki przyśrodkowej.Powodem jest to, że objętość płytki jest zbyt duża lub że płytki są nieprawidłowo umieszczone, a tkanka miękka w kostce przyśrodkowej jest cieńsza, dlatego pacjenci będą czuli się niekomfortowo, gdy noszą wysokie buty i uciskają skórę.Dobra wiadomość jest taka, że opracowana przez firmę Synthes nowa płytka przynasadowa dystalna jest cienka i przylega do powierzchni kości o gładkich krawędziach, co skutecznie rozwiązało ten problem.
4.5 Trudności w usuwaniu śrub blokujących:
Materiał LCP jest wykonany z tytanu o wysokiej wytrzymałości, ma wysoką kompatybilność z ludzkim ciałem, który łatwo ulega spakowaniu przez kalus.Podczas usuwania, pierwsze usunięcie kalusa prowadzi do większych trudności.Innym powodem usunięcia trudności jest nadmierne dokręcenie śrub blokujących lub uszkodzenie nakrętki, które zwykle jest spowodowane zastąpieniem porzuconego celownika śruby zabezpieczającej urządzeniem samonastawczym.Dlatego przy dobieraniu śrub blokujących należy zastosować przyrząd celowniczy, tak aby gwinty śrub można było precyzyjnie zakotwiczyć z gwintami płytki.[9] Do dokręcania śrub należy używać specjalnego klucza, aby kontrolować wielkość siły.
Przede wszystkim, jako płyta kompresyjna najnowszego opracowania AO, LCP zapewniła nową opcję nowoczesnego chirurgicznego leczenia złamań.W połączeniu z technologią MIPO, LCP w największym stopniu rezerwuje dopływ krwi po stronach złamania, wspomaga gojenie złamań, zmniejsza ryzyko infekcji i ponownych złamań, utrzymuje stabilność złamania, dzięki czemu ma szerokie perspektywy zastosowania w leczeniu złamań.Od czasu zastosowania LCP uzyskał dobre krótkoterminowe wyniki kliniczne, jednak ujawniły się również pewne problemy.Chirurgia wymaga szczegółowego planowania przedoperacyjnego i dużego doświadczenia klinicznego, doboru właściwych stabilizatorów wewnętrznych i technologii na podstawie cech konkretnego złamania, przestrzegania podstawowych zasad leczenia złamań, prawidłowego i ujednoliconego stosowania stabilizatorów, aby zapobiec powikłań i uzyskać optymalne efekty terapeutyczne.
Czas publikacji: 02 czerwca 2022 r
