Przyczyny i środki zaradcze w przypadku awarii blokującej płyty kompresyjnej

Jako wewnętrzny stabilizator, płytka kompresyjna zawsze odgrywała znaczącą rolę w leczeniu złamań. W ostatnich latach koncepcja minimalnie inwazyjnej osteosyntezy została dogłębnie zrozumiana i zastosowana, stopniowo przesuwając się od wcześniejszego nacisku na mechanikę maszynową wewnętrznego stabilizatora do nacisku na biologiczną fiksację, która nie tylko koncentruje się na ochronie ukrwienia kości i tkanek miękkich, ale także promuje ulepszenia w technikach chirurgicznych i wewnętrznym stabilizatorze.Blokująca płytka kompresyjna(LCP) to zupełnie nowy system mocowania płytką, który został opracowany na bazie dynamicznej płytki kompresyjnej (DCP) i płytki dynamicznej kompresji o ograniczonym kontakcie (LC-DCP) oraz w połączeniu z klinicznymi zaletami płytki kontaktowej AO (PC-Fix) i mniej inwazyjnego systemu stabilizacji (LISS). System ten zaczęto stosować klinicznie w maju 2000 r., osiągnął lepsze efekty kliniczne, a wiele raportów wysoko go ocenia. Chociaż mocowanie złamań ma wiele zalet, wymaga większych technologii i doświadczenia. Niewłaściwe użycie może być kontrproduktywne i skutkować nieodwracalnymi konsekwencjami.

1. Zasady biomechaniczne, konstrukcja i zalety LCP
Stabilność zwykłej stalowej płytki opiera się na tarciu między płytką a kością. Śruby muszą być dokręcone. Gdy śruby są poluzowane, tarcie między płytką a kością zostanie zmniejszone, stabilność również zostanie zmniejszona, co spowoduje uszkodzenie wewnętrznego stabilizatora.LCPjest nową płytką podporową wewnątrz tkanki miękkiej, która jest rozwijana przez połączenie tradycyjnej płytki kompresyjnej i podpory. Jej zasada mocowania nie polega na tarciu między płytką a korą kości, ale na stabilności kątowej między płytką a śrubami blokującymi, a także sile trzymania między śrubami a korą kości, w celu realizacji mocowania złamania. Bezpośrednia zaleta polega na zmniejszeniu zakłóceń w dopływie krwi do okostnej. Stabilność kątowa między płytką a śrubami znacznie poprawiła siłę trzymania śrub, dzięki czemu siła mocowania płytki jest znacznie większa, co ma zastosowanie do różnych kości. [4-7]

Unikalną cechą konstrukcji LCP jest „otwór kombinowany”, który łączy otwory kompresji dynamicznej (DCU) ze stożkowymi otworami gwintowanymi. DCU może realizować kompresję osiową za pomocą standardowych śrub, lub przemieszczone złamania mogą być ściskane i mocowane za pomocą śruby lag; stożkowy otwór gwintowany ma gwinty, które mogą blokować śrubę i gwintowany zatrzask nakrętki, przenosić moment obrotowy między śrubą a płytką, a naprężenie podłużne może być przenoszone na stronę złamania. Ponadto rowek tnący jest zaprojektowany poniżej płytki, co zmniejsza powierzchnię styku z kością.

Krótko mówiąc, ma wiele zalet w porównaniu z tradycyjnymi płytkami: ① stabilizuje kąt: kąt między płytkami paznokcia jest stabilny i stały, co jest skuteczne w przypadku różnych kości; ② zmniejsza ryzyko utraty redukcji: nie ma potrzeby przeprowadzania dokładnego wstępnego gięcia płytek, co zmniejsza ryzyko utraty redukcji w pierwszej fazie i utraty redukcji w drugiej fazie; [8] ③ chroni dopływ krwi: minimalna powierzchnia styku między stalową płytką a kością zmniejsza straty płytki w dopływie krwi do okostnej, co jest bardziej zgodne z zasadami minimalnie inwazyjnymi; ④ ma dobry charakter trzymający: jest szczególnie przydatny w przypadku złamania kości w osteoporozie, zmniejsza częstość poluzowania i wypadnięcia śrub; ⑤ umożliwia wczesną funkcję ćwiczeń; ⑥ ma szeroki zakres zastosowań: typ i długość płytki są kompletne, anatomiczny wstępnie ukształtowany jest dobry, co może realizować fiksację różnych części i różnych typów złamań.

2. Wskazania do LCP
LCP może być stosowana jako konwencjonalna płytka kompresyjna lub jako podparcie wewnętrzne. Chirurg może również łączyć obie metody, aby znacznie rozszerzyć jej wskazania i stosować ją w przypadku wielu różnych typów złamań.
2.1 Proste złamania trzonu lub przynasady: jeżeli uszkodzenie tkanek miękkich nie jest poważne, a kość jest dobrej jakości, konieczne jest wykonanie prostych poprzecznych złamań lub krótkich skośnych złamań kości długich w celu ich nacięcia i dokładnego nastawienia, a strona złamania wymaga silnej kompresji. W takim przypadku LCP można stosować jako płytkę kompresyjną lub płytkę neutralizującą.
2.2 Rozdrobnione złamania trzonu lub przynasad: LCP może być stosowany jako płyta pomostowa, która przyjmuje pośrednią repozycję i osteosyntezę mostu. Nie wymaga anatomicznej repozycji, ale jedynie odzyskuje długość kończyny, rotację i linię siły osiowej. Złamanie kości promieniowej i łokciowej jest wyjątkiem, ponieważ funkcja rotacji przedramion zależy w dużej mierze od normalnej anatomii kości promieniowej i łokciowej, która jest podobna do złamań wewnątrzstawowych. Ponadto należy przeprowadzić anatomiczną repozycję i należy ją stabilnie zamocować za pomocą płytek.
2.3 Złamania wewnątrzstawowe i międzystawowe: W przypadku złamania wewnątrzstawowego nie tylko musimy przeprowadzić anatomiczną rekonstrukcję, aby odzyskać gładkość powierzchni stawowej, ale także musimy kompresować kości, aby uzyskać stabilne unieruchomienie i przyspieszyć gojenie kości, a także umożliwić wczesne ćwiczenia funkcjonalne. Jeśli złamania stawowe mają wpływ na kości, LCP może naprawićwspólnymiędzy zredukowanym stawem a trzonem. I nie ma potrzeby kształtowania płytki podczas operacji, co skróciło czas operacji.
2.4 Opóźnione zawarcie związku zawodowego lub brak związku zawodowego.
2.5 Osteotomia zamknięta czy otwarta.
2.6 Nie ma zastosowania do blokowaniagwoździowanie śródszpikowezłamanie, a LCP jest stosunkowo idealną alternatywą. Na przykład LCP nie nadaje się do złamań spowodowanych uszkodzeniem szpiku u dzieci lub nastolatków, osób, których jamy miazgi są zbyt wąskie lub zbyt szerokie lub zdeformowane.
2.7 Pacjenci z osteoporozą: ponieważ kora kostna jest zbyt cienka, trudno jest tradycyjnej płytce uzyskać niezawodną stabilność, co zwiększyło trudność operacji złamania i doprowadziło do niepowodzenia z powodu łatwego poluzowania i wyjścia z pooperacyjnej fiksacji. Śruba blokująca LCP i kotwica płytki tworzą stabilność kątową, a gwoździe płytki są zintegrowane. Ponadto średnica trzpienia śruby blokującej jest duża, co zwiększa siłę chwytu kości. Dlatego częstość poluzowania śruby jest skutecznie zmniejszona. Wczesne ćwiczenia funkcjonalne ciała są dozwolone po operacji. Osteoporoza jest silnym wskaźnikiem LCP i wiele raportów nadało jej wysokie uznanie.
2.8 Złamanie okołoprotezowe kości udowej: złamaniom okołoprotezowym kości udowej często towarzyszy osteoporoza, choroby wieku podeszłego i poważne choroby układowe. Tradycyjne płytki podlegają rozległemu nacięciu, co powoduje potencjalne uszkodzenia ukrwienia złamań. Poza tym, powszechne śruby wymagają bikortykalnej fiksacji, co powoduje uszkodzenia cementu kostnego, a siła chwytu osteoporozy jest również słaba. Płytki LCP i LISS rozwiązują takie problemy w dobry sposób. Oznacza to, że przyjmują technologię MIPO, aby zmniejszyć liczbę operacji stawowych, zmniejszyć uszkodzenia ukrwienia, a następnie pojedyncza korowa śruba blokująca może zapewnić wystarczającą stabilność, która nie spowoduje uszkodzeń cementu kostnego. Ta metoda charakteryzuje się prostotą, krótszym czasem operacji, mniejszym krwawieniem, małym zakresem zdejmowania i ułatwia gojenie się złamań. Dlatego też złamania okołoprotezowe kości udowej są również jednym z silnych wskazań LCP. [1, 10, 11]

3. Techniki chirurgiczne związane z wykorzystaniem LCP
3.1 Tradycyjna technologia kompresji: chociaż koncepcja wewnętrznego stabilizatora AO uległa zmianie, a ukrwienie kości ochronnej i tkanek miękkich nie zostanie zaniedbane z powodu nadmiernego nacisku na mechaniczną stabilność fiksacji, strona złamania nadal wymaga kompresji w celu uzyskania fiksacji w przypadku niektórych złamań, takich jak złamania wewnątrzstawowe, fiksacja osteotomiczna, proste poprzeczne lub krótkie skośne złamania. Metody kompresji to: ① LCP jest stosowana jako płytka kompresyjna, przy użyciu dwóch standardowych śrub korowych do mimośrodowego zamocowania na przesuwnej jednostce kompresyjnej płyty lub przy użyciu urządzenia kompresyjnego w celu realizacji fiksacji; ② jako płytka ochronna, LCP wykorzystuje śruby opóźniające do mocowania długich skośnych złamań; ③ poprzez przyjęcie zasady taśmy napinającej, płytki są umieszczane po stronie napinanej kości, należy je zamontować pod napięciem, a kość korowa może uzyskać kompresję; ④ jako płytka podporowa, LCP jest stosowana w połączeniu ze śrubami opóźniającymi do mocowania złamań stawowych.
3.2 Technologia mocowania mostu: Po pierwsze, zastosuj metodę pośredniej redukcji, aby zresetować złamanie, rozciągnąć strefy złamania przez most i naprawić obie strony złamania. Anatomiczna redukcja nie jest wymagana, ale wymaga jedynie odzyskania długości trzonu, rotacji i linii sił. W międzyczasie można wykonać przeszczep kości, aby stymulować tworzenie się zrostów i promować gojenie się złamania. Jednak mocowanie mostu może osiągnąć jedynie względną stabilność, a gojenie się złamania jest osiągane przez dwa zrosty przez drugi zamiar, więc jest to możliwe tylko w przypadku złamań wieloodłamowych.
3.3 Technologia małoinwazyjnej osteosyntezy płytkowej (MIPO): Od lat 70. organizacja AO wysuwała zasady leczenia złamań: anatomiczna redukcja, wewnętrzny stabilizator, ochrona ukrwienia i wczesne bezbolesne ćwiczenia funkcjonalne. Zasady te zostały szeroko uznane na świecie, a efekty kliniczne są lepsze niż w przypadku poprzednich metod leczenia. Jednak, aby uzyskać anatomiczną redukcję i wewnętrzny stabilizator, często wymagane jest rozległe nacięcie, co skutkuje zmniejszonym ukrwieniem kości, zmniejszonym ukrwieniem fragmentów złamania i zwiększonym ryzykiem infekcji. W ostatnich latach krajowi i zagraniczni naukowcy zwracają większą uwagę i kładą większy nacisk na technologię małoinwazyjną, chroniąc ukrwienie tkanek miękkich i kości w międzyczasie promując wewnętrzny stabilizator, nie zdzierając okostnej i tkanek miękkich po stronach złamania, nie wymuszając anatomicznej redukcji fragmentów złamania. Dlatego chroni biologiczne środowisko złamania, mianowicie biologiczną osteosyntezę (BO). W latach 90. Krettek zaproponował technologię MIPO, która jest nowym postępem w stabilizacji złamań w ostatnich latach. Jej celem jest ochrona dopływu krwi do kości ochronnej i tkanek miękkich przy minimalnych uszkodzeniach w największym stopniu. Metoda polega na zbudowaniu podskórnego tunelu przez małe nacięcie, umieszczeniu płytek i przyjęciu pośrednich technik repozycji w celu nastawienia złamania i wewnętrznego stabilizatora. Kąt między płytkami LCP jest stabilny. Nawet jeśli płytki nie w pełni realizują anatomiczne kształtowanie, nastawienie złamania nadal może być utrzymane, więc zalety technologii MIPO są bardziej widoczne i jest to stosunkowo idealny implant technologii MIPO.

4. Przyczyny i środki zaradcze w przypadku niepowodzenia aplikacji LCP
4.1 Niesprawność wewnętrznego stabilizatora
Wszystkie implanty wiążą się z ryzykiem poluzowania, przemieszczenia, złamania i innymi ryzykami awarii, płytki blokujące i LCP nie są wyjątkami. Według doniesień z literatury, awaria wewnętrznego stabilizatora nie jest spowodowana głównie przez samą płytkę, ale dlatego, że podstawowe zasady leczenia złamań są naruszane z powodu niewystarczającego zrozumienia i wiedzy na temat stabilizacji LCP.
4.1.1. Wybrane płytki są zbyt krótkie. Długość rozmieszczenia płytki i śruby jest kluczowym czynnikiem wpływającym na stabilność mocowania. Przed pojawieniem się technologii IMIPO krótsze płytki mogą zmniejszać długość nacięcia i oddzielanie tkanek miękkich. Zbyt krótkie płytki zmniejszają wytrzymałość osiową i wytrzymałość na skręcanie stałej struktury, co prowadzi do uszkodzenia wewnętrznego stabilizatora. Wraz z rozwojem technologii pośredniej redukcji i technologii małoinwazyjnej dłuższe płytki nie zwiększają nacięcia tkanek miękkich. Chirurdzy powinni dobrać długość płytki zgodnie z biomechaniką mocowania złamania. W przypadku złamań prostych stosunek idealnej długości płytki do długości całej strefy złamania powinien być wyższy niż 8-10 razy, natomiast w przypadku złamania wieloodłamowego stosunek ten powinien być wyższy niż 2-3 razy. [13, 15] Płytki o wystarczająco długiej długości zmniejszą obciążenie płytki, dodatkowo zmniejszą obciążenie śruby, a tym samym zmniejszą częstość występowania uszkodzeń wewnętrznego stabilizatora. Zgodnie z wynikami analizy elementów skończonych LCP, gdy szczelina między bokami pęknięcia wynosi 1 mm, strona pęknięcia pozostawia jeden otwór na płytę ściskającą, naprężenie na płycie ściskającej zmniejsza się o 10%, a naprężenie na śrubach zmniejsza się o 63%; gdy strona pęknięcia pozostawia dwa otwory, naprężenie na płycie ściskającej zmniejsza się o 45%, a naprężenie na śrubach zmniejsza się o 78%. Dlatego też, aby uniknąć koncentracji naprężeń, w przypadku prostych pęknięć należy pozostawić 1-2 otwory blisko boków pęknięcia, natomiast w przypadku pęknięć wieloodłamowych zaleca się użycie trzech śrub po każdej stronie pęknięcia, a 2 śruby powinny znaleźć się blisko pęknięć.
4.1.2 Szczelina między płytkami a powierzchnią kości jest nadmierna. Gdy LCP przyjmuje technologię mocowania mostkowego, płytki nie muszą stykać się z okostną, aby chronić ukrwienie strefy złamania. Należy ona do kategorii mocowania elastycznego, stymulując drugą fazę wzrostu zrogowaciałego narządu. Badając stabilność biomechaniczną, Ahmad M, Nanda R [16] i in. odkryli, że gdy szczelina między LCP a powierzchnią kości jest większa niż 5 mm, wytrzymałość osiowa i skrętna płytek jest znacznie zmniejszona; gdy szczelina jest mniejsza niż 2 mm, nie występuje znaczący spadek. Dlatego zaleca się, aby szczelina była mniejsza niż 2 mm.
4.1.3 Płytka odchyla się od osi trzonu, a śruby są mimośrodowe w stosunku do mocowania. Gdy LCP jest łączone z technologią MIPO, płytki są wymagane przezskórne wszczepianie, a czasami trudno jest kontrolować położenie płytki. Jeśli oś kości nie jest równoległa do osi płytki, płytka dystalna może odchylać się od osi kości, co nieuchronnie doprowadzi do mimośrodowego mocowania śrub i osłabienia mocowania. [9,15]. Zaleca się wykonanie odpowiedniego nacięcia, a badanie rentgenowskie należy wykonać po ustawieniu prowadnicy dotyku palcami i zamocowaniu kołkiem Kuntschera.
4.1.4 Nieprzestrzeganie podstawowych zasad leczenia złamań i wybór niewłaściwego wewnętrznego stabilizatora i technologii fiksacji. W przypadku złamań wewnątrzstawowych, prostych poprzecznych złamań trzonu kości udowej, LCP może być stosowany jako płytka kompresyjna w celu utrwalenia absolutnej stabilności złamania za pomocą technologii kompresji i promowania pierwotnego gojenia się złamań; w przypadku złamań metafizycznych lub rozdrobnionych należy stosować technologię fiksacji mostkowej, zwracać uwagę na ukrwienie kości ochronnej i tkanki miękkiej, umożliwiać względnie stabilną fiksację złamań, stymulować wzrost zrostu w celu osiągnięcia gojenia do drugiego stopnia. Z kolei stosowanie technologii fiksacji mostkowej w leczeniu prostych złamań może powodować niestabilne złamania, co skutkuje opóźnionym gojeniem się złamania; [17] nadmierne dążenie do anatomicznej repozycji i kompresji po stronach złamania w przypadku złamań rozdrobnionych może powodować uszkodzenia ukrwienia kości, co skutkuje opóźnionym zrostem lub jego brakiem.

4.1.5 Wybierz nieodpowiednie typy śrub. Otwór kombinowany LCP można wkręcić w cztery typy śrub: standardowe śruby korowe, standardowe śruby do kości gąbczastej, śruby samowiercące/samogwintujące i śruby samogwintujące. Śruby samowiercące/samogwintujące są zwykle stosowane jako śruby unikortykalne do naprawy normalnych złamań trzonu kości. Ich końcówka gwoździa ma wzór wiertła, który jest łatwiejszy do przejścia przez korę, zwykle bez konieczności pomiaru głębokości. Jeśli jama miazgi trzonu jest bardzo wąska, nakrętka śruby może nie w pełni pasować do śruby, a końcówka śruby dotyka przeciwległej kory, wówczas uszkodzenia stałej bocznej kory wpływają na siłę chwytu między śrubami a kośćmi, dlatego w tym momencie należy użyć śrub samogwintujących bikortykalnych. Czyste śruby unikortykalne mają dobrą siłę chwytu w stosunku do normalnych kości, ale kość osteoporotyczna zwykle ma słabą korę. Ponieważ czas działania śrub ulega skróceniu, ramię momentu oporu śruby na zginanie maleje, co łatwo prowadzi do przecięcia kory kości śrubą, poluzowania śruby i wtórnego przemieszczenia złamania. [18] Ponieważ śruby bikortykalne zwiększyły długość działania śrub, siła chwytu kości również wzrosła. Przede wszystkim, normalna kość może używać śrub unikortykalnych do mocowania, jednak kość z osteoporozą zaleca się używanie śrub bikortykalnych. Ponadto kora kości ramiennej jest stosunkowo cienka, łatwo powoduje nacięcie, więc śruby bikortykalne są potrzebne do mocowania w leczeniu złamań kości ramiennej.
4.1.6 Rozkład śrub jest zbyt gęsty lub zbyt mały. Mocowanie śrubami jest wymagane, aby zachować zgodność z biomechaniką złamania. Zbyt gęsty rozkład śrub spowoduje miejscową koncentrację naprężeń i złamanie wewnętrznego stabilizatora; zbyt mała liczba śrub do mocowania i niewystarczająca wytrzymałość mocowania również spowodują uszkodzenie wewnętrznego stabilizatora. Gdy technologia mostu jest stosowana do mocowania złamania, zalecana gęstość śrub powinna wynosić poniżej 40% -50% lub mniej. [7,13,15] Dlatego płytki są stosunkowo dłuższe, aby zwiększyć równowagę mechaniki; należy pozostawić 2-3 otwory po bokach złamania, aby umożliwić większą elastyczność płytki, uniknąć koncentracji naprężeń i zmniejszyć częstość pękania wewnętrznego stabilizatora [19]. Gautier i Sommer [15] uważali, że co najmniej dwie śruby unikortykalne powinny być zamocowane po obu stronach złamania, zwiększona liczba zamocowanej kory nie zmniejszy wskaźnika awaryjności płytek, dlatego zaleca się użycie co najmniej trzech śrub po obu stronach złamania. W przypadku złamania kości ramiennej i przedramienia konieczne jest użycie co najmniej 3–4 śrub po obu stronach, gdyż konieczne jest przeniesienie większych obciążeń skrętnych.
4.1.7 Sprzęt do mocowania jest nieprawidłowo używany, co prowadzi do awarii wewnętrznego stabilizatora. Sommer C [9] odwiedził 127 pacjentów z 151 przypadkami złamań, którzy stosowali LCP przez rok, wyniki analizy pokazują, że spośród 700 śrub blokujących, tylko kilka śrub o średnicy 3,5 mm jest poluzowanych. Powodem jest porzucone użycie urządzenia do celowania śrub blokujących. W rzeczywistości śruba blokująca i płytka nie są całkowicie pionowe, ale wykazują kąt 50 stopni. Ta konstrukcja ma na celu zmniejszenie naprężenia śruby blokującej. Porzucone użycie urządzenia do celowania może zmienić przejście gwoździa, a tym samym spowodować uszkodzenie wytrzymałości mocowania. Kääb [20] przeprowadził badanie eksperymentalne, stwierdził, że kąt między śrubami a płytkami LCP jest zbyt duży, a tym samym siła chwytu śrub jest znacznie zmniejszona.
4.1.8 Obciążenie kończyny jest zbyt wczesne. Zbyt wiele pozytywnych raportów prowadzi wielu lekarzy do nadmiernego zaufania do wytrzymałości blokowanych płytek i śrub, a także stabilności mocowania, błędnie wierzą, że wytrzymałość blokowanych płytek może wytrzymać wczesne pełne obciążenie ciężarem, co skutkuje złamaniami płytki lub śruby. W przypadku stosowania fiksacji mostkowej złamań, LCP jest stosunkowo stabilny i musi utworzyć odcisk, aby zrealizować gojenie przez drugie naprężenie. Jeśli pacjenci wstaną z łóżka zbyt wcześnie i będą obciążać nadmiernym ciężarem, płytka i śruba zostaną złamane lub odłączone. Mocowanie płytą blokującą zachęca do wczesnej aktywności, ale pełne stopniowe obciążenie powinno nastąpić sześć tygodni później, a zdjęcia rentgenowskie pokazują, że strona złamania ma znaczny odcisk. [9]
4.2 Urazy ścięgien i naczyń nerwowych:
Technologia MIPO wymaga przezskórnego wprowadzenia i umieszczenia pod mięśniami, więc gdy wkręcane są śruby płytkowe, chirurdzy nie widzą struktury podskórnej, a tym samym zwiększają się uszkodzenia ścięgien i naczyń krwionośnych. Van Hensbroek PB [21] opisał przypadek zastosowania technologii LISS do zastosowania LCP, co spowodowało pseudotętniaki tętnicy piszczelowej przedniej. AI-Rashid M. [22] i wsp. opisali leczenie opóźnionych pęknięć ścięgna prostownika wtórnych do złamań dalszej części kości promieniowej z LCP. Główne przyczyny uszkodzeń są jatrogenne. Pierwsza to bezpośrednie uszkodzenie spowodowane śrubami lub kołkiem Kirschnera. Druga to uszkodzenie spowodowane przez tuleję. A trzecia to uszkodzenia termiczne generowane przez wiercenie śrub samogwintujących. [9] Dlatego chirurdzy muszą zapoznać się z otaczającą anatomią, zwrócić uwagę na ochronę nerwu naczyniowego i innych ważnych struktur, przeprowadzić pełne tępe rozwarstwienie podczas umieszczania tulei, unikać ucisku lub trakcji nerwu. Ponadto, podczas wiercenia otworów pod wkręty samogwintujące należy używać wody, aby ograniczyć wytwarzanie ciepła i zmniejszyć jego przewodzenie.
4.3 Zakażenie miejsca operowanego i narażenie płytki:
LCP to wewnętrzny system fiksacyjny, który powstał w ramach promowania koncepcji małoinwazyjnej, mającej na celu zmniejszenie uszkodzeń, ograniczenie infekcji, braku zrostu i innych powikłań. Podczas operacji należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę tkanek miękkich, zwłaszcza ich słabych części. W porównaniu z DCP, LCP ma większą szerokość i grubość. Podczas stosowania technologii MIPO do przezskórnego lub domięśniowego wkłucia może dojść do stłuczenia tkanek miękkich lub uszkodzenia awulsyjnego i zakażenia rany. Phinit P [23] podał, że system LISS leczył 37 przypadków złamań bliższej części kości piszczelowej, a częstość występowania pooperacyjnej głębokiej infekcji wynosiła do 22%. Namazi H [24] podał, że LCP leczył 34 przypadki złamania trzonu kości piszczelowej z 34 przypadków złamania przynasadowego kości piszczelowej, a częstość występowania pooperacyjnej infekcji rany i narażenia na płytkę wynosiła do 23,5%. Dlatego przed operacją należy dokładnie rozważyć możliwości zastosowania stabilizatora wewnętrznego, biorąc pod uwagę stopień uszkodzenia tkanek miękkich i złożoność złamania.
4.4 Zespół jelita drażliwego tkanek miękkich:
Phinit P [23] podał, że system LISS leczył 37 przypadków złamań bliższej części kości piszczelowej, 4 przypadki pooperacyjnego podrażnienia tkanek miękkich (bóle podskórnej wyczuwalnej płytki i wokół płytek), w których 3 przypadki płytek znajdowały się 5 mm od powierzchni kości, a 1 przypadek 10 mm od powierzchni kości. Hasenboehler.E [17] i wsp. podali, że LCP leczył 32 przypadki złamań dalszej części kości piszczelowej, w tym 29 przypadków dyskomfortu kostki przyśrodkowej. Powodem jest zbyt duża objętość płytki lub nieprawidłowe umieszczenie płytek, a także cieńsza tkanka miękka przy kostce przyśrodkowej, więc pacjenci będą odczuwać dyskomfort, gdy będą nosić wysokie buty i uciskać skórę. Dobrą wiadomością jest to, że nowa dalsza płytka metafizyczna opracowana przez Synthes jest cienka i przylega do powierzchni kości, a jej krawędzie są gładkie, co skutecznie rozwiązuje ten problem.

4.5 Trudności w odkręcaniu śrub blokujących:
Materiał LCP jest wykonany z tytanu o wysokiej wytrzymałości, ma wysoką zgodność z ludzkim ciałem, które łatwo ulega zgrubieniu. Podczas usuwania, pierwsze usunięcie zgrubienia prowadzi do zwiększonej trudności. Innym powodem trudności w usuwaniu jest nadmierne dokręcanie śrub blokujących lub uszkodzenie nakrętki, co jest zwykle spowodowane zastąpieniem porzuconego urządzenia celowniczego śruby blokującej urządzeniem samocelującym. Dlatego urządzenie celownicze należy stosować przy przyjmowaniu śrub blokujących, tak aby gwinty śrub mogły być precyzyjnie zakotwiczone z gwintami płyty. [9] Wymagany jest specjalny klucz do dokręcania śrub, aby kontrolować wielkość siły.
Przede wszystkim, jako płyta kompresyjna najnowszego opracowania AO, LCP zapewniła nową opcję dla nowoczesnego leczenia operacyjnego złamań. W połączeniu z technologią MIPO, LCP łączy rezerwy dopływu krwi po stronach złamania w największym stopniu, wspomaga gojenie się złamań, zmniejsza ryzyko infekcji i ponownego złamania, utrzymuje stabilność złamania, dzięki czemu ma szerokie perspektywy zastosowania w leczeniu złamań. Od czasu zastosowania, LCP uzyskał dobre krótkoterminowe wyniki kliniczne, jednak ujawniono również pewne problemy. Chirurgia wymaga szczegółowego planowania przedoperacyjnego i rozległego doświadczenia klinicznego, wybiera odpowiednie wewnętrzne stabilizatory i technologie na podstawie cech konkretnych złamań, przestrzega podstawowych zasad leczenia złamań, używa stabilizatorów w prawidłowy i znormalizowany sposób, aby zapobiec powikłaniom i uzyskać optymalne efekty terapeutyczne.