Przyczyny i środki zaradcze w przypadku awarii blokującej płyty kompresyjnej

Jako stabilizator wewnętrzny, płytka kompresyjna zawsze odgrywała znaczącą rolę w leczeniu złamań. W ostatnich latach koncepcja minimalnie inwazyjnej osteosyntezy została dogłębnie zrozumiana i wdrożona, stopniowo odchodząc od wcześniejszego nacisku na mechanikę maszynową stabilizatora wewnętrznego, na rzecz stabilizacji biologicznej, która koncentruje się nie tylko na ochronie ukrwienia kości i tkanek miękkich, ale także promuje udoskonalanie technik chirurgicznych i stabilizatora wewnętrznego.Blokująca płytka kompresyjna(LCP) to zupełnie nowy system stabilizacji płytkowej, opracowany na bazie płytki dynamicznej kompresji (DCP) i płytki dynamicznej kompresji o ograniczonym kontakcie (LC-DCP), w połączeniu z klinicznymi zaletami płytki punktowej (PC-Fix) stosowanej w ortezie stawu kolanowego (Ao) oraz mniej inwazyjnego systemu stabilizacji (LISS). System ten rozpoczął kliniczne zastosowanie w maju 2000 roku, osiągnął lepsze rezultaty kliniczne, a wiele raportów wysoko go ocenia. Pomimo licznych zalet w stabilizacji złamań, wymaga on większej technologii i doświadczenia. Niewłaściwe zastosowanie może przynieść odwrotny skutek i prowadzić do nieodwracalnych konsekwencji.

1. Zasady biomechaniczne, konstrukcja i zalety LCP
Stabilność zwykłej płytki stalowej opiera się na tarciu między płytką a kością. Śruby muszą być dokręcone. Poluzowanie śrub zmniejsza tarcie między płytką a kością, co prowadzi do pogorszenia stabilności, a w rezultacie do uszkodzenia stabilizatora wewnętrznego.LCPto nowa płytka podporowa w tkance miękkiej, opracowana przez połączenie tradycyjnej płytki kompresyjnej i podpory. Jej zasada mocowania nie opiera się na tarciu między płytką a warstwą korową kości, ale na stabilności kątowej między płytką a śrubami blokującymi, a także na sile trzymania między śrubami a warstwą korową kości, w celu stabilizacji złamania. Bezpośrednią zaletą jest zmniejszenie zakłóceń w ukrwieniu okostnej. Stabilność kątowa między płytką a śrubami znacznie poprawiła siłę trzymania śrub, co przekłada się na znacznie większą siłę mocowania płytki, co ma zastosowanie w przypadku różnych kości. [4-7]

Unikalną cechą konstrukcji LCP jest „otwór kombinowany”, który łączy otwory kompresji dynamicznej (DCU) ze stożkowymi otworami gwintowanymi. DCU może realizować kompresję osiową za pomocą standardowych śrub, a przemieszczone złamania można ściskać i unieruchamiać za pomocą śruby łamanej. Stożkowy otwór gwintowany posiada gwint, który blokuje śrubę i nakrętkę, przenosząc moment obrotowy między śrubą a płytką, a naprężenie wzdłużne może być przenoszone na stronę złamania. Dodatkowo, rowek tnący znajduje się poniżej płytki, co zmniejsza powierzchnię styku z kością.

Krótko mówiąc, ma wiele zalet w porównaniu z tradycyjnymi płytkami: ① stabilizuje kąt: kąt między płytkami paznokcia jest stabilny i stały, co jest skuteczne w przypadku różnych kości; ② zmniejsza ryzyko utraty redukcji: nie ma potrzeby przeprowadzania dokładnego wstępnego gięcia płytek, co zmniejsza ryzyko utraty pierwszej fazy redukcji i drugiej fazy utraty redukcji; [8] ③ chroni dopływ krwi: minimalna powierzchnia styku między stalową płytką a kością zmniejsza straty płytki w dopływie krwi do okostnej, co jest bardziej zgodne z zasadami małoinwazyjnymi; ④ ma dobry charakter trzymający: jest szczególnie przydatny w przypadku złamań kości spowodowanych osteoporozą, zmniejsza częstość luzowania się i wypadania śrub; ⑤ umożliwia wczesną funkcję ćwiczeń; ⑥ ma szeroki zakres zastosowań: typ i długość płytki są kompletne, anatomiczny kształt jest dobry, co umożliwia fiksację różnych części i różnych typów złamań.

2. Wskazania do LCP
LCP może być stosowana jako konwencjonalna płytka kompresyjna lub jako podparcie wewnętrzne. Chirurg może również łączyć obie metody, znacznie rozszerzając jej wskazania i stosując ją w przypadku wielu różnych typów złamań.
2.1 Proste złamania trzonu lub przynasady: jeśli uszkodzenie tkanek miękkich nie jest poważne, a kość jest dobrej jakości, konieczne jest wykonanie prostych poprzecznych złamań lub krótkich skośnych złamań kości długich w celu ich nacięcia i dokładnego nastawienia, a strona złamania wymaga silnej kompresji, dlatego LCP może być stosowana jako płytka kompresyjna lub płytka neutralizująca.
2.2 Złamania wieloodłamowe trzonu kości lub przynasady: LCP może być stosowane jako płytka mostowa, która wykorzystuje pośrednią repozycję i osteosyntezę mostową. Nie wymaga anatomicznej repozycji, a jedynie przywraca długość kończyny, rotację i linię sił osiowych. Złamanie kości promieniowej i łokciowej stanowi wyjątek, ponieważ funkcja rotacji przedramienia w dużej mierze zależy od prawidłowej anatomii kości promieniowej i łokciowej, która jest podobna do złamań wewnątrzstawowych. Ponadto konieczne jest przeprowadzenie anatomicznej repozycji i stabilne unieruchomienie za pomocą płytek.
2.3 Złamania wewnątrzstawowe i międzystawowe: W przypadku złamania wewnątrzstawowego konieczne jest nie tylko nastawienie anatomiczne w celu przywrócenia gładkości powierzchni stawowej, ale także zastosowanie kompresji kości, aby uzyskać stabilne unieruchomienie i wspomóc gojenie, a także umożliwić wczesne ćwiczenia funkcjonalne. Jeśli złamania stawowe mają wpływ na kości, LCP może je naprawić.wspólnymiędzy zredukowanym stawem a trzonem kości. Nie ma też potrzeby kształtowania płytki podczas zabiegu, co skraca czas operacji.
2.4 Opóźnione zawarcie związku lub brak związku.
2.5 Osteotomia zamknięta i otwarta.
2.6 Nie ma zastosowania do blokowaniagwoździowanie śródszpikoweZłamanie, a LCP jest stosunkowo idealną alternatywą. Na przykład LCP nie nadaje się do stosowania w przypadku złamań z uszkodzeniem szpiku kostnego u dzieci i nastolatków, u których jamy miazgi są zbyt wąskie lub zbyt szerokie albo zdeformowane.
2.7 Pacjenci z osteoporozą: ze względu na zbyt cienką warstwę korową kości, tradycyjna płytka ma trudności z uzyskaniem niezawodnej stabilizacji, co zwiększa trudność operacji złamania i prowadzi do niepowodzeń z powodu łatwego poluzowania i wypadnięcia stabilizacji pooperacyjnej. Śruba blokująca LCP i kotwica płytki zapewniają stabilność kątową, a gwoździe płytki są zintegrowane. Ponadto, średnica trzpienia śruby blokującej jest duża, co zwiększa siłę zacisku kości. W rezultacie częstość poluzowania się śrub jest skutecznie zmniejszona. Wczesne ćwiczenia funkcjonalne są dozwolone po operacji. Osteoporoza jest silnym objawem LCP i wiele doniesień potwierdza jej wysokie rozpoznanie.
2.8 Złamanie okołoprotezowe kości udowej: Złamaniom okołoprotezowym kości udowej często towarzyszy osteoporoza, choroby wieku podeszłego i poważne choroby ogólnoustrojowe. Tradycyjne płytki wymagają rozległego nacięcia, co może prowadzić do uszkodzenia ukrwienia złamań. Ponadto, standardowe śruby wymagają mocowania bikortykalnego, co powoduje uszkodzenia cementu kostnego, a siła chwytu w przypadku osteoporozy jest również słaba. Płytki LCP i LISS skutecznie rozwiązują te problemy. Wykorzystują one technologię MIPO, aby ograniczyć liczbę operacji stawowych i uszkodzenia ukrwienia, a pojedyncza korowa śruba blokująca zapewnia wystarczającą stabilność, która nie powoduje uszkodzeń cementu kostnego. Metoda ta charakteryzuje się prostotą, krótszym czasem operacji, mniejszym krwawieniem, małym zakresem zdejmowania i ułatwia gojenie złamania. Dlatego też złamania okołoprotezowe kości udowej są jednym z silnych objawów LCP. [1, 10, 11]

3. Techniki chirurgiczne związane z wykorzystaniem LCP
3.1 Tradycyjna technologia kompresji: chociaż koncepcja wewnętrznego stabilizatora AO uległa zmianie, a ukrwienie kości ochronnej i tkanek miękkich nie zostanie zaniedbane z powodu nadmiernego nacisku na mechaniczną stabilność stabilizacji, strona złamania nadal wymaga kompresji w celu uzyskania stabilizacji niektórych złamań, takich jak złamania wewnątrzstawowe, osteotomia, proste złamania poprzeczne lub krótkie złamania skośne. Metody kompresji to: ① LCP jest stosowana jako płytka kompresyjna, przy użyciu dwóch standardowych śrub korowych do mimośrodowego zamocowania na przesuwnej jednostce kompresyjnej płytki lub przy użyciu urządzenia kompresyjnego do realizacji stabilizacji; 23 jako płytka ochronna, LCP wykorzystuje śruby łamane do mocowania długich złamań skośnych; 24 poprzez przyjęcie zasady opaski napinającej, płytki są umieszczane po stronie napinanej kości, są montowane pod napięciem, a kość korowa może uzyskać kompresję; 25 jako płytka podporowa, LCP jest stosowana w połączeniu ze śrubami łamanymi do stabilizacji złamań stawowych.
3.2 Technologia stabilizacji mostu: Po pierwsze, stosuje się metodę pośredniej repozycji złamania, obejmując strefy złamania mostem i stabilizując obie strony złamania. Nastawienie anatomiczne nie jest wymagane, a jedynie odtworzenie długości trzonu kości, rotacji i linii sił. Jednocześnie można wykonać przeszczep kości, aby stymulować tworzenie kostniny i przyspieszyć gojenie złamania. Stabilizacja mostu pozwala jednak jedynie na osiągnięcie względnej stabilności, a gojenie złamania odbywa się poprzez utworzenie dwóch kostnin przez drugie zgrubienie, dlatego jest ona stosowana tylko w przypadku złamań wieloodłamowych.
3.3 Technologia małoinwazyjnej osteosyntezy płytkowej (MIPO): Od lat 70. XX wieku organizacja AO proponowała zasady leczenia złamań: nastawienie anatomiczne, stabilizator wewnętrzny, ochrona ukrwienia i wczesne, bezbolesne ćwiczenia funkcjonalne. Zasady te cieszą się szerokim uznaniem na świecie, a ich efekty kliniczne są lepsze niż w przypadku poprzednich metod leczenia. Jednak uzyskanie nastawienia anatomicznego i stabilizatora wewnętrznego często wymaga rozległego nacięcia, co skutkuje zmniejszonym ukrwieniem kości, zmniejszonym ukrwieniem odłamów złamania i zwiększonym ryzykiem infekcji. W ostatnich latach naukowcy krajowi i zagraniczni zwracają większą uwagę i kładą większy nacisk na technologię małoinwazyjną, chroniąc ukrwienie tkanek miękkich i kości, a jednocześnie promując stabilizator wewnętrzny, który nie zdziera okostnej i tkanek miękkich po bokach złamania, nie wymuszając anatomicznej repozycji odłamów złamania. W ten sposób chroni się biologiczne środowisko złamania, czyli biologiczną osteosyntezę (BO). W latach 90. XX wieku firma Krettek zaproponowała technologię MIPO, która stanowi nowy postęp w stabilizacji złamań w ostatnich latach. Jej celem jest ochrona ukrwienia kości i tkanek miękkich, minimalizując uszkodzenia w jak największym stopniu. Metoda polega na wykonaniu podskórnego tunelu przez niewielkie nacięcie, umieszczeniu płytek i zastosowaniu pośredniej repozycji złamania oraz stabilizacji wewnętrznej. Kąt między płytkami LCP jest stabilny. Chociaż płytki nie dostosowują się w pełni do anatomii pacjenta, nastawienie złamania może być zachowane, co zwiększa atrakcyjność technologii MIPO i czyni ją stosunkowo idealnym implantem w tej technologii.

4. Przyczyny i środki zaradcze w przypadku niepowodzenia aplikacji LCP
4.1 Niesprawność wewnętrznego stabilizatora
Wszystkie implanty wiążą się z ryzykiem poluzowania, przemieszczenia, złamania i innymi ryzykami uszkodzenia, a płytki blokujące i LCP nie są wyjątkiem. Według doniesień literaturowych, uszkodzenie stabilizatora wewnętrznego nie jest spowodowane głównie przez samą płytkę, ale przez naruszenie podstawowych zasad leczenia złamań z powodu niewystarczającego zrozumienia i wiedzy na temat stabilizacji LCP.
4.1.1. Wybrane płytki są zbyt krótkie. Długość rozmieszczenia płytki i śruby jest kluczowym czynnikiem wpływającym na stabilność stabilizacji. Przed pojawieniem się technologii IMIPO, krótsze płytki mogły zmniejszyć długość nacięcia i oddzielenie tkanek miękkich. Zbyt krótkie płytki zmniejszają wytrzymałość osiową i skręcanie zamocowanej struktury, co prowadzi do uszkodzenia wewnętrznego stabilizatora. Wraz z rozwojem technologii pośredniej redukcji i technologii minimalnie inwazyjnej, dłuższe płytki nie zwiększą nacięcia tkanek miękkich. Chirurdzy powinni dobrać długość płytki zgodnie z biomechaniką stabilizacji złamania. W przypadku złamań prostych stosunek idealnej długości płytki do długości całej strefy złamania powinien być większy niż 8-10 razy, natomiast w przypadku złamania wieloodłamowego stosunek ten powinien być większy niż 2-3 razy. [13, 15] Płytki o wystarczająco długiej długości zmniejszą obciążenie płytki, dodatkowo zmniejszą obciążenie śruby, a tym samym zmniejszą częstość występowania uszkodzeń wewnętrznego stabilizatora. Zgodnie z wynikami analizy elementów skończonych LCP, gdy szczelina między bokami pęknięcia wynosi 1 mm, po stronie pęknięcia pozostaje jeden otwór na płytkę ściskającą, naprężenie w płytce ściskającej zmniejsza się o 10%, a naprężenie w śrubach o 63%; gdy po stronie pęknięcia pozostają dwa otwory, naprężenie w płytce ściskającej zmniejsza się o 45%, a naprężenie w śrubach o 78%. Dlatego, aby uniknąć koncentracji naprężeń, w przypadku pęknięć prostych należy pozostawić 1-2 otwory blisko boków pęknięcia, natomiast w przypadku pęknięć wieloodłamowych zaleca się użycie trzech śrub po każdej stronie pęknięcia, a dwie śruby powinny znajdować się blisko pęknięć.
4.1.2 Szczelina między płytkami a powierzchnią kości jest zbyt duża. Gdy LCP wykorzystuje technologię mocowania mostkowego, płytki nie muszą stykać się z okostną, aby chronić ukrwienie strefy złamania. Należy to do kategorii mocowania elastycznego, stymulując drugi etap wzrostu kostniny. Badając stabilność biomechaniczną, Ahmad M, Nanda R [16] i in. odkryli, że gdy szczelina między LCP a powierzchnią kości jest większa niż 5 mm, wytrzymałość osiowa i skrętna płytek ulega znacznemu zmniejszeniu; gdy szczelina jest mniejsza niż 2 mm, nie obserwuje się znaczącego zmniejszenia. Dlatego zaleca się, aby szczelina była mniejsza niż 2 mm.
4.1.3 Płytka odchyla się od osi trzonu kości, a śruby są mimośrodowo zamocowane. W przypadku połączenia LCP z technologią MIPO, płytki wymagają przezskórnego wprowadzenia, a kontrola ich położenia jest czasami trudna. Jeśli oś kości nie jest równoległa do osi płytki, płytka dystalna może odchylić się od osi kości, co nieuchronnie doprowadzi do mimośrodowego zamocowania śrub i osłabienia mocowania. [9,15]. Zaleca się wykonanie odpowiedniego nacięcia, a po prawidłowym ustawieniu prowadnicy dotykowej i zamocowaniu gwoździem Kuntschera należy wykonać badanie rentgenowskie.
4.1.4 Nieprzestrzeganie podstawowych zasad leczenia złamań i wybór niewłaściwego wewnętrznego stabilizatora i technologii stabilizacji. W przypadku złamań dostawowych, prostych poprzecznych złamań trzonu kości udowej, LCP może być stosowana jako płytka kompresyjna w celu utrwalenia absolutnej stabilności złamania poprzez technologię kompresji i promowania pierwotnego gojenia się złamań; w przypadku złamań przynasadowych lub wieloodłamowych należy stosować technologię stabilizacji mostkowej, zwracając uwagę na ukrwienie kości ochronnej i tkanek miękkich, umożliwiając względnie stabilną stabilizację złamań, stymulując wzrost kostniny w celu osiągnięcia gojenia do drugiego splotu. Z drugiej strony, stosowanie technologii stabilizacji mostkowej w leczeniu prostych złamań może powodować niestabilne złamania, co skutkuje opóźnionym gojeniem się złamania; [17] nadmierne dążenie do anatomicznej repozycji i kompresji po stronach złamania w przypadku złamań wieloodłamowych może powodować uszkodzenia ukrwienia kości, co skutkuje opóźnionym zrostem lub jego brakiem.

4.1.5 Wybierz nieodpowiednie typy śrub. Otwór kombinowany LCP można wkręcić czterema rodzajami śrub: standardowymi śrubami korowymi, standardowymi śrubami do kości gąbczastej, śrubami samowiercącymi/samogwintującymi i śrubami samogwintującymi. Śruby samowiercące/samogwintujące są zazwyczaj stosowane jako śruby jednokorowe do naprawy normalnych złamań trzonu kości. Ich końcówka ma kształt wiertła, co ułatwia przejście przez warstwę korową, zazwyczaj bez konieczności pomiaru głębokości. Jeśli jama trzonu kości jest bardzo wąska, nakrętka śruby może nie do końca pasować do śruby, a końcówka śruby dotyka przeciwległej warstwy korowej. Uszkodzenia nieruchomej bocznej warstwy korowej wpływają na siłę chwytu między śrubami a kośćmi i w tym przypadku należy zastosować śruby dwukorowe samogwintujące. Czyste śruby jednokorowe mają dobrą siłę chwytu w stosunku do normalnych kości, natomiast kość z osteoporozą zazwyczaj ma słabą warstwę korową. Ponieważ czas działania śrub ulega skróceniu, ramię momentu oporu śruby na zginanie maleje, co łatwo prowadzi do przecięcia korowej warstwy kości śrubą, poluzowania śruby i wtórnego przemieszczenia złamania. [18] Ponieważ śruby bikortykalne zwiększyły długość działania śrub, siła chwytu kości również wzrosła. Przede wszystkim, normalna kość może użyć śrub unikortykalnych do mocowania, jednak kość z osteoporozą zaleca się stosowanie śrub bikortykalnych. Ponadto korowa warstwa kości ramiennej jest stosunkowo cienka, łatwo powoduje nacięcie, więc śruby bikortykalne są potrzebne do mocowania w leczeniu złamań kości ramiennej.
4.1.6 Zbyt gęsty lub zbyt mały rozkład śrub. Mocowanie śrubami jest wymagane, aby zachować zgodność z biomechaniką złamania. Zbyt gęsty rozkład śrub spowoduje miejscową koncentrację naprężeń i złamanie wewnętrznego stabilizatora; zbyt mała ilość śrub do mocowania i niewystarczająca wytrzymałość mocowania również spowodują uszkodzenie wewnętrznego stabilizatora. Gdy do mocowania złamań stosowana jest technologia mostu, zalecana gęstość śrub powinna wynosić poniżej 40% -50% lub mniej. [7,13,15] Dlatego płytki są stosunkowo dłuższe, aby zwiększyć równowagę mechaniki; należy pozostawić 2-3 otwory po stronach złamania, aby umożliwić większą elastyczność płytki, uniknąć koncentracji naprężeń i zmniejszyć częstość pękania wewnętrznego stabilizatora [19]. Gautier i Sommer [15] uważali, że co najmniej dwie śruby unikortykalne powinny być zamocowane po obu stronach złamania, zwiększona liczba zamocowanej kory nie zmniejszy wskaźnika awaryjności płytek, dlatego zaleca się użycie co najmniej trzech śrub po obu stronach złamania. W przypadku złamania kości ramiennej i przedramienia konieczne jest użycie co najmniej 3–4 śrub po obu stronach, gdyż konieczne jest przeniesienie większych obciążeń skrętnych.
4.1.7 Sprzęt fiksacyjny jest nieprawidłowo używany, co skutkuje uszkodzeniem wewnętrznego stabilizatora. Sommer C [9] odwiedził 127 pacjentów ze 151 przypadkami złamań, którzy stosowali LCP przez rok, wyniki analizy pokazują, że spośród 700 śrub blokujących, tylko kilka śrub o średnicy 3,5 mm jest poluzowanych. Powodem jest pominięte użycie urządzenia celowniczego śrub blokujących. W rzeczywistości śruba blokująca i płytka nie są całkowicie pionowe, ale wykazują kąt 50 stopni. Ta konstrukcja ma na celu zmniejszenie naprężenia śruby blokującej. Pominięte użycie urządzenia celowniczego może zmienić przejście gwoździa, a tym samym spowodować uszkodzenie wytrzymałości fiksacji. Kääb [20] przeprowadził badanie eksperymentalne, stwierdził, że kąt między śrubami a płytkami LCP jest zbyt duży, a zatem siła chwytu śrub jest znacznie zmniejszona.
4.1.8 Obciążanie kończyny jest zbyt wczesne. Zbyt wiele pozytywnych doniesień prowadzi wielu lekarzy do nadmiernego zaufania do wytrzymałości płytek i śrub blokowanych, a także stabilności fiksacji. Błędnie sądzą, że wytrzymałość płytek blokowanych może wytrzymać wczesne obciążenie pełnym ciężarem, co prowadzi do złamań płyt lub śrub. W przypadku stosowania stabilizacji mostowej złamań, LCP jest stosunkowo stabilny i wymaga wytworzenia kostniny, aby umożliwić gojenie przez drugie naciągnięcie. Jeśli pacjenci wstaną z łóżka zbyt wcześnie i będą nadmiernie obciążać kończynę, płytka i śruba zostaną złamane lub oderwane. Fiksacja płytą blokowaną zachęca do wczesnej aktywności, ale pełne, stopniowe obciążenie powinno nastąpić sześć tygodni później, a zdjęcia rentgenowskie pokazują, że strona złamania ma znaczną kostninę. [9]
4.2 Urazy ścięgien i naczyń nerwowych:
Technologia MIPO wymaga przezskórnego wprowadzenia i umieszczenia pod mięśniami, więc gdy wkręcane są śruby płytkowe, chirurdzy nie widzą struktury podskórnej, a przez to zwiększają się uszkodzenia ścięgien i naczyń krwionośnych. Van Hensbroek PB [21] opisał przypadek zastosowania technologii LISS do zastosowania LCP, co spowodowało pseudotętniaki tętnicy piszczelowej przedniej. AI-Rashid M. [22] i wsp. opisali leczenie opóźnionych pęknięć ścięgna prostownika wtórnych do złamań dalszego odcinka kości promieniowej z LCP. Główne przyczyny uszkodzeń są jatrogenne. Pierwsza to bezpośrednie uszkodzenie spowodowane śrubami lub kołkiem Kirschnera. Druga to uszkodzenie spowodowane przez tuleję. Trzecia to uszkodzenia termiczne generowane przez wiercenie śrub samogwintujących. [9] Dlatego chirurdzy muszą zapoznać się z otaczającą anatomią, zwracać uwagę na ochronę nerwu naczyniowego i innych ważnych struktur, w pełni wykonywać tępe rozwarstwienie podczas umieszczania tulei, unikać kompresji lub trakcji nerwu. Dodatkowo, podczas wiercenia wkrętów samogwintujących należy używać wody, aby ograniczyć wytwarzanie ciepła i zmniejszyć jego przewodzenie.
4.3 Zakażenie miejsca operowanego i narażenie płytki:
LCP to wewnętrzny system fiksacyjny, który powstał w celu promowania koncepcji małoinwazyjnej, mającej na celu redukcję uszkodzeń, infekcji, braku zrostu i innych powikłań. Podczas zabiegu należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę tkanek miękkich, zwłaszcza ich słabych części. W porównaniu z DCP, LCP ma większą szerokość i grubość. Zastosowanie technologii MIPO do przezskórnego lub domięśniowego wprowadzenia może spowodować stłuczenie tkanek miękkich lub uszkodzenie awulsyjne i doprowadzić do zakażenia rany. Phinit P [23] podał, że system LISS leczył 37 przypadków złamań bliższego końca kości piszczelowej, a częstość występowania pooperacyjnego głębokiego zakażenia wyniosła do 22%. Namazi H [24] podał, że LCP leczył 34 przypadki złamania trzonu kości piszczelowej z 34 przypadków złamania przynasadowego kości piszczelowej, a częstość występowania pooperacyjnego zakażenia rany i odsłonięcia płytki wyniosła do 23,5%. Dlatego przed operacją należy dokładnie rozważyć możliwości zastosowania stabilizatora wewnętrznego, biorąc pod uwagę stopień uszkodzenia tkanek miękkich i złożoność złamania.
4.4 Zespół jelita drażliwego tkanek miękkich:
Phinit P [23] doniósł, że system LISS leczył 37 przypadków złamań bliższej części kości piszczelowej, 4 przypadki pooperacyjnego podrażnienia tkanek miękkich (bóle podskórnej wyczuwalnej płytki i wokół płytek), w których 3 przypadki płytek były oddalone o 5 mm od powierzchni kości, a 1 przypadek o 10 mm od powierzchni kości. Hasenboehler.E [17] i wsp. donieśli, że LCP leczył 32 przypadki złamań dalszej części kości piszczelowej, w tym 29 przypadków dyskomfortu kostki przyśrodkowej. Powodem jest to, że objętość płytki jest zbyt duża lub płytki są umieszczone nieprawidłowo, a tkanka miękka jest cieńsza przy kostce przyśrodkowej, więc pacjenci będą czuć się niekomfortowo, gdy noszą wysokie buty i uciskają skórę. Dobrą wiadomością jest to, że nowa dalsza płytka metafizyczna opracowana przez Synthes jest cienka i przylega do powierzchni kości, mając gładkie krawędzie, co skutecznie rozwiązało ten problem.

4.5 Trudności w odkręcaniu śrub blokujących:
Materiał LCP jest wykonany z tytanu o wysokiej wytrzymałości, charakteryzuje się wysoką kompatybilnością z ludzkim ciałem, które łatwo ulega zgrubieniu. Podczas usuwania, pierwsze usunięcie zgrubienia prowadzi do zwiększonych trudności. Innym powodem trudności w usuwaniu jest nadmierne dokręcanie śrub blokujących lub uszkodzenie nakrętki, co zwykle jest spowodowane zastąpieniem porzuconego urządzenia celowniczego śruby blokującej urządzeniem samocelującym. Dlatego urządzenie celownicze powinno być używane w przyjmowaniu śrub blokujących, tak aby gwinty śrub mogły być precyzyjnie zakotwiczone z gwintami płytki. [9] Do dokręcania śrub wymagany jest specjalny klucz, aby kontrolować wielkość siły.
Przede wszystkim, jako najnowszy wynalazek firmy AO, płytka kompresyjna LCP stanowi nową opcję w nowoczesnym chirurgicznym leczeniu złamań. W połączeniu z technologią MIPO, LCP w największym stopniu chroni ukrwienie po stronie złamania, wspomaga gojenie się złamania, zmniejsza ryzyko infekcji i ponownego złamania, utrzymuje stabilność złamania, dzięki czemu ma szerokie perspektywy zastosowania w leczeniu złamań. Od momentu wprowadzenia na rynek, LCP uzyskał dobre krótkoterminowe wyniki kliniczne, jednak pojawiają się również pewne problemy. Operacja wymaga szczegółowego planowania przedoperacyjnego i bogatego doświadczenia klinicznego, doboru odpowiednich stabilizatorów wewnętrznych i technologii na podstawie charakterystyki konkretnych złamań, przestrzegania podstawowych zasad leczenia złamań, prawidłowego i znormalizowanego stosowania stabilizatorów w celu zapobiegania powikłaniom i uzyskania optymalnych efektów terapeutycznych.