Konwencjonalne podejście boczne L jest klasycznym podejściem do chirurgicznego leczenia złamań kości piętowej. Chociaż ekspozycja jest dokładna, nacięcie jest długie, a tkanka miękka jest bardziej zdarta, co łatwo prowadzi do powikłań, takich jak opóźniony zrost tkanek miękkich, martwica i infekcja. W połączeniu z obecnym dążeniem społeczeństwa do minimalnie inwazyjnej estetyki, minimalnie inwazyjne chirurgiczne leczenie złamań kości piętowej jest wysoko cenione. W tym artykule zebrano 8 wskazówek.
Przy szerokim podejściu bocznym pionowa część nacięcia zaczyna się nieco proksymalnie od czubka kości strzałkowej i przed ścięgnem Achillesa. Poziom nacięcia jest wykonywany tuż dystalnie od stłuczonej skóry, która jest zasilana przez boczną tętnicę piętową i kończy się u podstawy piątej kości śródstopia. Obie części są połączone na pięcie, tworząc lekko zakrzywiony kąt prosty. Źródło: Campbell Orthopedic Surgery.
Predukcja kłucia erskórnego
W latach dwudziestych XX wieku Böhler opracował małoinwazyjną metodę leczenia polegającą na nastawieniu kości piętowej za pomocą trakcji. Przez długi czas przezskórna repozycja z użyciem trakcji stała się podstawową metodą leczenia złamań kości piętowej.
Nadaje się do leczenia złamań z mniejszym przemieszczeniem odłamów śródstawowych w stawie podskokowym, takich jak złamania języka typu Sandersa II i niektóre złamania języka typu Sandersa III.
W przypadku złamań typu III według Sandersa i wieloodłamowych złamań typu IV według Sandersa z ciężkim zapadnięciem powierzchni stawowej kości skokowej, nastawienie metodą nakłuwania jest trudne, a uzyskanie anatomicznej repozycji tylnej powierzchni stawowej kości piętowej jest trudne.
Trudno jest przywrócić szerokość kości piętowej, a deformacji nie można dobrze skorygować. Często opuszcza ona boczną ścianę kości piętowej w różnym stopniu, co powoduje uderzenie dolnej kostki bocznej o boczną ścianę kości piętowej, przemieszczenie lub ucisk ścięgna mięśnia strzałkowego długiego i ucisk ścięgna mięśnia strzałkowego długiego. Zespół, ból związany z uciskiem kości piętowej i zapalenie ścięgna mięśnia strzałkowego długiego.
Technika Westhues/Essex-lopresti. A. Boczna fluoroskopia potwierdziła zapadnięty fragment w kształcie języka; B. Tomografia komputerowa w płaszczyźnie poziomej wykazała złamanie typu Sandess IIC. Przednia część kości piętowej jest wyraźnie rozdrobniona na obu obrazach. S. Nagła odległość przenoszenia.
C. Nacięcie boczne nie mogło zostać wykonane ze względu na silny obrzęk tkanek miękkich i pęcherze; D. Fluoroskopia boczna ukazująca powierzchnię stawową (linia przerywana) i zapadnięcie się kości skokowej (linia ciągła).
E i F. Dwa puste druty prowadzące gwoździe umieszczono równolegle do dolnej części fragmentu w kształcie języka, a linia przerywana to linia połączenia.
G. Zgiąć staw kolanowy, podważyć sworzeń prowadzący i jednocześnie zgiąć podeszwowo śródstopie, aby nastawić złamanie: H. Jedną śrubę kaniulowaną o średnicy 6,5 mm przymocowano do kości sześciennej, a dwa druty Kirschnera o średnicy 2,0 mm połączono pod kątem prostym, aby utrzymać nastawienie z powodu przedniego rozdrobnienia kości piętowej. Źródło: Mann Foot and Ankle Surgery.
Snacięcie inus tarsi
Nacięcie wykonuje się 1 cm dystalnie od czubka kości strzałkowej do podstawy czwartej kości śródstopia. W 1948 roku Palmer po raz pierwszy opisał małe nacięcie w zatoce stępu.
W roku 2000 Ebmheim i wsp. zastosowali dostęp z wykorzystaniem zatoki stępowej w leczeniu klinicznym złamań kości piętowej.
o Możliwość całkowitego uwidocznienia stawu skokowo-piętowego, tylnej powierzchni stawowej i blokady złamania przednio-bocznego;
o Należy odpowiednio unikać naczyń krwionośnych bocznej kości piętowej;
o Nie ma potrzeby przecinania więzadła piętowo-strzałkowego i więzadła podstrzałkowego, a przestrzeń stawowa może zostać zwiększona poprzez odpowiednią inwersję podczas operacji, co wiąże się z zaletą małego nacięcia i mniejszego krwawienia.
Wadą jest to, że ekspozycja jest ewidentnie niewystarczająca, co ogranicza i wpływa na nastawienie złamania i umiejscowienie wewnętrznej fiksacji. Nadaje się tylko do złamań kości piętowej typu I i II według Sandersa.
Omałe nacięcie skośne
Modyfikacja nacięcia zatoki stępu, o długości około 4 cm, wykonanego 2 cm poniżej kostki bocznej i równoległego do tylnej powierzchni stawowej.
Jeżeli przygotowanie przedoperacyjne jest wystarczające i warunki na to pozwalają, zabieg ten może mieć także dobry efekt nastawienia i stabilizacji w przypadku śródstawowych złamań kości piętowej typu Sandersa II i III; jeżeli konieczna jest długoterminowa artrodeza stawu skokowo-piętowego, można zastosować to samo nacięcie.
PT Ścięgno strzałkowe. PF Tylna powierzchnia stawowa kości piętowej. S zatoka stępu. AP Występ kości piętowej. .
Nacięcie podłużne tylne
Zaczynając od środka linii pomiędzy ścięgnem Achillesa a końcem kostki bocznej, rozciąga się pionowo w dół do stawu skokowo-piętowego, osiągając długość około 3,5 cm.
Mniejsze nacięcie wykonuje się w tkance miękkiej, bez uszkadzania ważnych struktur, a tylna powierzchnia stawowa jest dobrze odsłonięta. Po przezskórnym podważeniu i nastawieniu, anatomiczna deska została wprowadzona pod kontrolą perspektywy śródoperacyjnej, a przezskórna śruba została nagwintowana i zamocowana pod ciśnieniem.
Metodę tę można stosować w przypadku złamań typu Sandersa I, II i III, zwłaszcza w przypadku przemieszczenia tylnej powierzchni stawowej lub złamań guzowatych.
Cięcie w jodełkę
Modyfikacja nacięcia zatoki stępu. Od 3 cm nad czubkiem kostki bocznej, wzdłuż tylnej granicy kości strzałkowej do czubka kostki bocznej, a następnie do podstawy czwartej kości śródstopia. Umożliwia dobrą repozycję i stabilizację złamań kości piętowej typu Sandersa II i III, a w razie potrzeby można je poszerzyć, aby odsłonić kość strzałkową, kość skokową lub kolumnę boczną stopy.
LM staw skokowy boczny. MT staw śródstopia. SPR troczek kości strzałkowej górnej.
Arepozycja wspomagana artroskopowo
W 1997 roku Rammelt zaproponował, że artroskopia podskokowa może być stosowana do redukcji tylnej powierzchni stawowej kości piętowej pod bezpośrednim wzrokiem. W 2002 roku Rammelt po raz pierwszy wykonał artroskopowo wspomaganą przezskórną redukcję i fiksację śrubową złamań typu Sandersa I i II.
Artroskopia podskokowa pełni głównie rolę monitorującą i pomocniczą. Może obserwować stan powierzchni stawowej podskokowej pod bezpośrednim wzrokiem i pomagać w monitorowaniu nastawienia i wewnętrznej fiksacji. Można również wykonać prostą dyssekcję stawu podskokowego i resekcję osteofitów.
Wskazania są wąskie: dotyczą jedynie złamań typu Sandersa II z łagodnym rozdrobnieniem powierzchni stawowej oraz złamań AO/OTA 83-C2; natomiast w przypadku złamań Sandersa III, III i AO/OTA 83-C3 z zapadnięciem powierzchni stawowej, takich jak 83-C4 i 83-C4, operacja jest trudniejsza.
pozycja ciała
b. Artroskopia tylna stawu skokowego. c. Dostęp do złamania i stawu skokowo-piętowego.
Założono śruby Schantza.
e. Reset i tymczasowe zamocowanie. f. Po resecie.
g. Tymczasowo unieruchomić blok kostny powierzchni stawowej. h. Zamocować za pomocą śrub.
i. Tomografia komputerowa w płaszczyźnie strzałkowej po operacji. j. Perspektywa osiowa po operacji.
Ponadto przestrzeń stawu skokowo-piętowego jest wąska, a do podparcia przestrzeni stawowej i ułatwienia umieszczenia artroskopu konieczne jest zastosowanie trakcji lub wsporników; przestrzeń do manipulacji wewnątrzstawowych jest niewielka, a nieostrożna manipulacja może łatwo spowodować jatrogenne uszkodzenie powierzchni chrząstki; niewprawne techniki chirurgiczne sprzyjają miejscowemu urazowi.
Pangioplastyka balonowa skórna
W 2009 r. Bano po raz pierwszy zaproponował technikę rozszerzania balonem w leczeniu złamań kości piętowej. W przypadku złamań typu II Sandersa większość literatury uważa, że efekt jest jednoznaczny. Jednak inne rodzaje złamań są trudniejsze.
Jeśli podczas operacji cement kostny przedostanie się do przestrzeni stawu skokowo-piętowego, spowoduje to zużycie powierzchni stawowej i ograniczenie ruchomości stawu, a rozprężenie balonu nie będzie wystarczające do nastawienia złamania.
Umieszczenie kaniuli i drutu prowadzącego pod kontrolą fluoroskopową
Zdjęcia przed i po napełnieniu poduszek powietrznych
Zdjęcia rentgenowskie i tomografia komputerowa wykonane dwa lata po operacji.
Obecnie próbki badawcze technologii balonowej są na ogół niewielkie, a większość złamań z dobrymi wynikami jest spowodowana przemocą o niskiej energii. Nadal potrzebne są dalsze badania złamań kości piętowej z poważnym przemieszczeniem złamania. Prowadzono je przez krótki okres czasu, a długoterminowa skuteczność i powikłania są nadal niejasne.
Cgwóźdź śródrdzeniowy alkanowy
W 2010 r. pojawił się gwóźdź śródszpikowy kości piętowej. W 2012 r. M. Goldzak wykonał małoinwazyjne leczenie złamań kości piętowej za pomocą gwoździa śródszpikowego. Należy podkreślić, że nie można uzyskać nastawienia za pomocą gwoździa śródszpikowego.
Włóż kołek prowadzący do pozycjonowania, fluoroskopia
Repozycjonowanie stawu skokowo-piętowego
Umieść ramę pozycjonującą, wbij gwóźdź śródszpikowy i przymocuj go dwoma śrubami kaniulowanymi o średnicy 5 mm
Perspektywa po wszczepieniu gwoździa śródszpikowego.
Wykazano, że gwoździowanie śródszpikowe jest skuteczne w leczeniu złamań typu Sandersa II i III kości piętowej. Chociaż niektórzy lekarze próbowali stosować je w przypadku złamań typu Sandersa IV, operacja repozycji była trudna i nie udało się uzyskać idealnej repozycji.
Osoba kontaktowa: Yoyo
WA/TEL:+8615682071283
Czas publikacji: 31-05-2023
