Od Sculco i in. Po raz pierwszy zgłoszono małą całkowitą artroplastykę biodrową (THA) z podejściem tylno-bocznym w 1996 r., Zgłoszono kilka nowych minimalnie inwazyjnych modyfikacji. Obecnie minimalnie inwazyjna koncepcja została szeroko przenoszona i stopniowo akceptowana przez klinicystów. Jednak nadal nie ma jasnej decyzji, czy należy zastosować minimalnie inwazyjne czy konwencjonalne procedury.
Zalety minimalnie inwazyjnej operacji obejmują mniejsze nacięcia, mniej krwawienia, mniej bólu i szybsze powrót do zdrowia; Jednak wady obejmują ograniczone pole widzenia, łatwe do wytworzenia medycznych obrażeń neuroornastycznych, słabą pozycję protezy i zwiększone ryzyko re-konstruktywnej operacji.
W minimalnie inwazyjnej całkowitej artroplastyce bioder (MIS - THA) utrata siły mięśni pooperacyjnej jest ważnym powodem wpływającym na odzyskanie, a podejście chirurgiczne jest ważnym czynnikiem wpływającym na siłę mięśni. Na przykład podejścia przednio -boczne i bezpośrednie przednie mogą uszkodzić grupy mięśni porywacza, prowadząc do chodu bujanego (Trendelenburg Limp).
W celu znalezienia minimalnie inwazyjnych podejść, które minimalizują uszkodzenie mięśni, dr Amanatullah i in. Z kliniki Mayo w Stanach Zjednoczonych porównał dwa podejścia MIS-tha, bezpośrednie podejście przednie (DA) i bezpośrednie podejście wyższe (DS), na próbkach zwłok w celu ustalenia uszkodzenia mięśni i ścięgien. Wyniki tego badania wykazały, że podejście DS jest mniej szkodliwe dla mięśni i ścięgien niż podejście DA i może być preferowaną procedurą dla MIS-thA.
Projekt eksperymentalny
Badanie przeprowadzono na ośmiu świeżo zamrożonych zwłokach z ośmioma parami 16 bioder bez historii operacji bioder. Jedno biodro zostało losowo wybrane do ulegania MIS-thA poprzez podejście DA, a drugie poprzez podejście DS w jednym zwłokie, a wszystkie procedury przeprowadzono przez doświadczonych klinicystów. Ostateczny stopień uszkodzenia mięśni i ścięgien został oceniony przez chirurga ortopedycznego, który nie był zaangażowany w operację.
Ocenione struktury anatomiczne obejmowały: Gluteus Maximus, Gluteus medius i jego ścięgno, pośladek minimus i jego ścięgno, Vastus tensor powięzi late, czworokątny femoris, górny trapez, piatto, dolny trapez, obkurator internus i obkurator zewnętrzny (ryc. 1). Mięśnie oceniono pod kątem łez mięśni i delikatności widocznych dla nagiego oka.
Ryc. 1 Schemat anatomiczny każdego mięśnia
Wyniki
1. Uszkodzenie mięśni: Nie było statystycznej różnicy w zakresie uszkodzenia powierzchniowego pośladka średniego między podejściem DA i DS. Jednak w przypadku mięśnia pośladkowego minimus odsetek uszkodzenia powierzchni spowodowanego przez podejście DA był znacznie wyższy niż spowodowany podejściem DS i nie było znaczącej różnicy między dwoma podejściami mięśnia mięśnia czworogłowego. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między tymi dwoma podejściami pod względem uszkodzenia mięśnia mięśnia czworogłowego, a odsetek uszkodzenia powierzchni w mięśniach powięzi tensora Vastusa i mięśni odbytnicy femoris był większy w stosunku do podejścia DA niż w przypadku podejścia DS.
2. Urazy ścięgien: Żadne podejście nie spowodowało znacznych obrażeń.
3. Przecięcie ścięgien: Długość przecięcia ścięgna pośladkowego minimus była znacznie wyższa w grupie DA niż w grupie DS, a odsetek uszkodzenia był znacznie wyższy w grupie DS. Nie stwierdzono istotnej różnicy w uszkodzeniach przecięcia ścięgien między dwiema grupami dla Pyriformis i Internus obturatora. Schemat chirurgiczny pokazano na ryc. 2, ryc. 3 pokazuje tradycyjne podejście boczne, a ryc. 4 pokazuje tradycyjne podejście tylne.
Ryc. 2 1a. Całkowite przecięcie ścięgna pośladkowego minimus podczas procedury DA ze względu na potrzebę utrwalania kości udowej; 1b. Częściowe przecięcie minimusa pośladka pokazującego zakres uszkodzenia ścięgna i brzucha mięśniowego. Gt. Większy trochanter; * Gluteus minimus.
Ryc. 3 Schemat tradycyjnego bezpośredniego podejścia bocznego z panewką widoczną po prawej stronie z odpowiednią przyczepnością
Rycina 4 Ekspozycja krótkiego zewnętrznego mięśnia rotatora w konwencjonalnym podejściu tylnym
Wnioski i implikacje kliniczne
Wiele wcześniejszych badań nie wykazało istotnych różnic w okresie trwania operacyjnej, kontroli bólu, wskaźnika transfuzji, utraty krwi, długości pobytu w szpitalu i chodu przy porównaniu konwencjonalnego THA z badaniem klinicznym MIS-tha.A z konwencjonalnym dostępem i minimalnie inwazyjnym THA przez Repantis i in. nie wykazywał istotnych różnic między nimi, z wyjątkiem znacznego zmniejszenia bólu i żadnych istotnych różnic w krwawieniu, tolerancji chodzenia lub rehabilitacji pooperacyjnej. Badanie kliniczne przeprowadzone przez Goosen i in.
RCT Goosen i in. wykazał wzrost średniego wyniku HHS po minimalnie inwazyjnym podejściu (sugerując lepszy odzysk), ale dłuższy czas operacyjny i znacznie więcej powikłań okołooperacyjnych. W ostatnich latach przeprowadzono również wiele badań badających uszkodzenia mięśni i czas regeneracji pooperacyjnego z powodu minimalnie inwazyjnego dostępu chirurgicznego, ale problemy te nie zostały jeszcze dokładnie rozwiązane. Niniejsze badanie przeprowadzono również na podstawie takich problemów.
W tym badaniu stwierdzono, że podejście DS spowodowało znacznie mniejsze uszkodzenie tkanki mięśniowej niż podejście DA, o czym świadczy znacznie mniejsze uszkodzenie mięśnia pośladającego minimus i jego ścięgna, mięsień powięzi tensorowej Vastus i mięsień odbytnicy. Urazy te zostały określone przez samo podejście DA i były trudne do naprawy po operacji. Biorąc pod uwagę, że to badanie jest próbką zwłok, potrzebne są badania kliniczne w celu szczegółowego zbadania znaczenia klinicznego tego wyniku.
Czas po: 01-2023
