Złamania dalszego końca kości promieniowej należą do najczęstszychzłamaniaw praktyce klinicznej. W przypadku większości złamań dystalnych dobre wyniki terapeutyczne można uzyskać poprzez płytkę dostępu dłoniowego i wewnętrzną fiksację śrubową. Ponadto istnieją różne specjalne typy złamań dystalnej części kości promieniowej, takie jak złamania Bartona, złamania Die-Punch,Złamania szofera itp., z których każdy wymagał specyficznego podejścia terapeutycznego. Zagraniczni naukowcy, w swoich badaniach dużych próbek przypadków złamań dalszej części kości promieniowej, zidentyfikowali szczególny typ, w którym część stawu obejmuje złamanie dalszej części kości promieniowej, a fragmenty kości tworzą stożkowatą strukturę o „trójkątnej” podstawie (czworościan), określaną jako typ „czworościanu”.
Koncepcja złamania dalszego końca kości promieniowej typu „czworościan”: W tym typie złamania dalszego końca kości promieniowej złamanie występuje w obrębie części stawu, obejmując zarówno powierzchnie dłoniowo-łokciowe, jak i powierzchnie rylcowate kości promieniowej, z poprzeczną trójkątną konfiguracją. Linia złamania rozciąga się do dalszego końca kości promieniowej.
Wyjątkowość tego złamania odzwierciedlają charakterystyczne cechy fragmentów kości dłoniowo-łokciowej kości promieniowej. Z jednej strony dół księżycowy utworzony przez te fragmenty kości dłoniowo-łokciowej służy jako fizyczne wsparcie przeciwko zwichnięciu dłoniowemu kości nadgarstka. Utrata wsparcia ze strony tej struktury powoduje zwichnięcie dłoniowe stawu nadgarstka. Z drugiej strony, jako składnik powierzchni stawowej promieniowej stawu promieniowo-łokciowego dalszego, przywrócenie tego fragmentu kości do jego anatomicznej pozycji jest warunkiem wstępnym odzyskania stabilności w stawie promieniowo-łokciowym dalszym.
Poniższy obraz ilustruje przypadek 1: objawy obrazowe typowego złamania dalszego końca kości promieniowej typu „czworościan”.
W badaniu trwającym pięć lat zidentyfikowano siedem przypadków tego typu złamań. Jeśli chodzi o wskazania chirurgiczne, w trzech przypadkach, w tym przypadku 1 na powyższym obrazku, w których początkowo występowały złamania nieprzemieszczone, początkowo wybrano leczenie zachowawcze. Jednak podczas obserwacji we wszystkich trzech przypadkach wystąpiło przemieszczenie złamania, co doprowadziło do późniejszej operacji wewnętrznej fiksacji. Sugeruje to wysoki poziom niestabilności i znaczne ryzyko ponownego przemieszczenia w złamaniach tego typu, podkreślając silne wskazanie do interwencji chirurgicznej.
W zakresie leczenia, dwa przypadki początkowo przeszły tradycyjne podejście dłoniowe z użyciem mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka (FCR) w celu wewnętrznej fiksacji płytką i śrubą. W jednym z tych przypadków fiksacja nie powiodła się, co spowodowało przemieszczenie kości. Następnie zastosowano podejście dłoniowo-łokciowe, a w celu rewizji kolumny centralnej wykonano specyficzną fiksację płytką kolumnową. Po wystąpieniu niepowodzenia fiksacji, w kolejnych pięciu przypadkach przeprowadzono podejście dłoniowo-łokciowe i unieruchomiono je płytkami 2,0 mm lub 2,4 mm.
Przypadek 2: Wykorzystując konwencjonalne podejście dłoniowe z mięśniem zginacza promieniowego nadgarstka (FCR), wykonano fiksację płytką dłoniową. Po operacji zaobserwowano przednie zwichnięcie stawu nadgarstkowego, co wskazywało na niepowodzenie fiksacji.
W przypadku 2 zastosowanie podejścia dłoniowo-łokciowego i korekta za pomocą płytki kolumnowej pozwoliły uzyskać zadowalającą pozycję do fiksacji wewnętrznej.
Biorąc pod uwagę niedociągnięcia konwencjonalnych płytek do leczenia złamań kości promieniowej w naprawie tego konkretnego fragmentu kości, istnieją dwa główne problemy. Po pierwsze, użycie podejścia dłoniowego z mięśniem zginacza promieniowego nadgarstka (FCR) może skutkować niewystarczającą ekspozycją. Po drugie, duży rozmiar śrub płytki blokującej dłoń może nie zabezpieczać precyzyjnie małych fragmentów kości i potencjalnie może je przemieścić poprzez włożenie śrub w szczeliny między fragmentami.
Dlatego naukowcy sugerują użycie płytek blokujących o grubości 2,0 mm lub 2,4 mm do specyficznego mocowania fragmentu kości kolumny centralnej. Oprócz płytki podporowej, użycie dwóch śrub do mocowania fragmentu kości i zneutralizowanie płytki w celu ochrony śrub jest również alternatywną opcją mocowania wewnętrznego.
W tym przypadku po przymocowaniu odłamka kości dwoma śrubami, w celu zabezpieczenia śrub wprowadzono płytkę.
Podsumowując, złamanie dalszego końca kości promieniowej typu „czworościan” wykazuje następujące cechy:
1. Niska zapadalność i wysoki wskaźnik początkowej błędnej diagnozy na podstawie zwykłego zdjęcia rentgenowskiego.
2. Duże ryzyko niestabilności, z tendencją do ponownego przemieszczenia w trakcie leczenia zachowawczego.
3. Tradycyjne płytki blokowane dłoniowo stosowane w przypadku złamań dalszego odcinka kości promieniowej charakteryzują się słabą wytrzymałością stabilizującą, dlatego w celu zapewnienia specyficznego stabilizowania zaleca się stosowanie płytek blokowanych o grubości 2,0 mm lub 2,4 mm.
Biorąc pod uwagę te cechy, w praktyce klinicznej wskazane jest wykonywanie tomografii komputerowej lub okresowych badań kontrolnych u pacjentów ze znacznymi objawami nadgarstka, ale ujemnymi zdjęciami rentgenowskimi. W przypadku tego typuzłamanie, aby zapobiec późniejszym powikłaniom, zaleca się wczesną interwencję chirurgiczną z zastosowaniem płytki kolumnowej.
Czas publikacji: 13-10-2023
