Złamania nasady dalszej kości promieniowej należą do najczęstszychzłamaniaW praktyce klinicznej. W przypadku większości złamań dystalnych dobre rezultaty terapeutyczne można uzyskać poprzez zastosowanie płytki dojściowej i wewnętrznej stabilizacji śrubowej z dostępem dłoniowym. Ponadto istnieją różne szczególne rodzaje złamań dystalnego odcinka kości promieniowej, takie jak złamania Bartona, złamania typu Die-Punch,Złamania szoferskie itp., z których każdy wymaga specyficznego podejścia terapeutycznego. Zagraniczni naukowcy, badając duże próbki przypadków złamań dalszej części kości promieniowej, zidentyfikowali szczególny typ złamania, w którym część stawu jest objęta złamaniem dalszej części kości promieniowej, a odłamki kości tworzą strukturę stożkową o „trójkątnej” podstawie (czworościan), określaną jako typ „czworościanu”.
Koncepcja złamania dalszego końca kości promieniowej typu „czworościanowego”: W tym typie złamania dalszego końca kości promieniowej złamanie występuje w obrębie stawu, obejmując zarówno powierzchnie dłoniowo-łokciowe, jak i wyrostki rylcowate kości promieniowej, o konfiguracji trójkąta poprzecznego. Linia złamania rozciąga się do dalszego końca kości promieniowej.
Wyjątkowość tego złamania odzwierciedlają charakterystyczne cechy odłamów kości dłoniowo-łokciowej kości promieniowej. Z jednej strony, dół księżycowaty utworzony przez te odłamy kości dłoniowo-łokciowej służy jako fizyczne podparcie przed zwichnięciem dłoniowym kości nadgarstka. Utrata podparcia ze strony tej struktury skutkuje zwichnięciem dłoniowym stawu nadgarstkowego. Z drugiej strony, jako element powierzchni stawowej stawu promieniowo-łokciowego dalszego, przywrócenie tego odłamu kości do jego anatomicznego położenia jest warunkiem koniecznym do odzyskania stabilności stawu promieniowo-łokciowego dalszego.
Poniższy obraz ilustruje przypadek 1: objawy obrazowe typowego złamania dalszego końca kości promieniowej typu „czworościan”.
W pięcioletnim badaniu zidentyfikowano siedem przypadków tego typu złamań. Jeśli chodzi o wskazania chirurgiczne, w trzech przypadkach, w tym w przypadku 1 na powyższym zdjęciu, gdzie początkowo występowały złamania bez przemieszczenia, początkowo zdecydowano się na leczenie zachowawcze. Jednak w trakcie obserwacji we wszystkich trzech przypadkach doszło do przemieszczenia złamania, co doprowadziło do późniejszej operacji stabilizacji wewnętrznej. Sugeruje to wysoki poziom niestabilności i znaczne ryzyko ponownego przemieszczenia w złamaniach tego typu, co potwierdza silne wskazanie do interwencji chirurgicznej.
W dwóch przypadkach zastosowano początkowo tradycyjne podejście dłoniowe z użyciem zginacza promieniowego nadgarstka (FCR) do stabilizacji wewnętrznej płytką i śrubą. W jednym z tych przypadków stabilizacja nie powiodła się, co spowodowało przemieszczenie kości. Następnie zastosowano podejście dłoniowo-łokciowe, a w celu rewizji kolumny centralnej wykonano stabilizację specyficzną płytką kolumnową. Po wystąpieniu niepowodzenia stabilizacyjnego, w kolejnych pięciu przypadkach zastosowano podejście dłoniowo-łokciowe i stabilizację płytkami o grubości 2,0 mm lub 2,4 mm.
Przypadek 2: Zastosowano konwencjonalne podejście dłoniowe z użyciem mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka (FCR) i wykonano stabilizację płytką dłoniową. Po operacji zaobserwowano przednie zwichnięcie stawu nadgarstkowego, wskazujące na niepowodzenie stabilizacji.
W przypadku 2 zastosowanie podejścia dłoniowo-łokciowego i korekta za pomocą płytki kolumnowej pozwoliły uzyskać zadowalającą pozycję do fiksacji wewnętrznej.
Biorąc pod uwagę wady konwencjonalnych płytek do złamania nasady dalszej kości promieniowej w stabilizowaniu tego konkretnego fragmentu kości, pojawiają się dwa główne problemy. Po pierwsze, zastosowanie podejścia dłoniowego z użyciem mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka (FCR) może skutkować niewystarczającą ekspozycją. Po drugie, duży rozmiar śrub do płytek blokowanych dłoniowo może nie zapewniać precyzyjnego zabezpieczenia małych odłamów kości i potencjalnie powodować ich przemieszczenie poprzez wkręcanie śrub w szczeliny między nimi.
Dlatego naukowcy sugerują zastosowanie płytek blokujących o grubości 2,0 mm lub 2,4 mm do specyficznego unieruchomienia odłamu kości słupa centralnego. Oprócz płytki podtrzymującej, alternatywną metodą stabilizacji wewnętrznej jest użycie dwóch śrub do unieruchomienia odłamu kości i neutralizacja płytki w celu ochrony śrub.
W tym przypadku po przymocowaniu odłamu kości dwoma śrubami, w celu zabezpieczenia śrub wprowadzono płytkę.
Podsumowując, złamanie dalszego końca kości promieniowej typu „czworościanu” charakteryzuje się następującymi cechami:
1. Niska zapadalność i wysoki wskaźnik początkowej błędnej diagnozy na podstawie zwykłego zdjęcia rentgenowskiego.
2. Duże ryzyko niestabilności, z tendencją do ponownego przemieszczenia w trakcie leczenia zachowawczego.
3. Tradycyjne płytki blokowane dłoniowo stosowane w przypadku złamań dalszej części kości promieniowej charakteryzują się słabą wytrzymałością, dlatego w celu zapewnienia specyficznego mocowania zaleca się stosowanie płytek blokowanych o grubości 2,0 mm lub 2,4 mm.
Biorąc pod uwagę te cechy, w praktyce klinicznej wskazane jest wykonywanie tomografii komputerowej lub okresowych badań kontrolnych u pacjentów z istotnymi objawami ze strony nadgarstka, ale ujemnym wynikiem zdjęcia rentgenowskiego. W przypadku tego typuzłamanieAby zapobiec późniejszym powikłaniom, zaleca się wczesną interwencję chirurgiczną z zastosowaniem płytki kolumnowej.
Czas publikacji: 13 października 2023 r.
