Złamania międzykrętarzowe kości udowej stanowią 50% złamań biodra u osób starszych. Leczenie zachowawcze jest podatne na powikłania, takie jak zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, odleżyny i infekcje płuc. Śmiertelność w ciągu roku przekracza 20%. Dlatego w przypadkach, gdy stan pacjenta na to pozwala, wczesna stabilizacja chirurgiczna jest preferowaną metodą leczenia złamań międzykrętarzowych.
Wewnętrzna stabilizacja gwoździem śródszpikowym jest obecnie złotym standardem w leczeniu złamań międzykrętarzowych. W licznych wcześniejszych badaniach nad czynnikami wpływającymi na wewnętrzną stabilizację gwoździem PFNA, opisywano takie czynniki, jak długość gwoździa PFNA, kąt szpotawości i konstrukcja. Nadal jednak nie jest jasne, czy grubość głównego gwoździa wpływa na wyniki funkcjonalne. Aby to rozwiązać, zagraniczni naukowcy stosowali gwoździe śródszpikowe o równej długości, ale różnej grubości do stabilizacji złamań międzykrętarzowych u osób starszych (powyżej 50. roku życia), dążąc do porównania, czy występują różnice w wynikach funkcjonalnych.
Badanie objęło 191 przypadków jednostronnych złamań międzykrętarzowych, wszystkie leczone metodą stabilizacji wewnętrznej PFNA-II. W przypadku złamania i odwarstwienia krętarza mniejszego stosowano krótki gwóźdź o długości 200 mm; w przypadku złamania lub odwarstwienia krętarza mniejszego stosowano ultrakrótki gwóźdź o długości 170 mm. Średnica gwoździa głównego wahała się od 9 do 12 mm. Główne porównania w badaniu koncentrowały się na następujących wskaźnikach:
1. Szerokość krętarza mniejszego w celu oceny, czy położenie było standardowe;
2. Związek między korą przyśrodkową fragmentu głowy i szyi a fragmentem dystalnym w celu oceny jakości redukcji;
3. Odległość między czubkiem a wierzchołkiem (TAD);
4. Stosunek gwoździa do kanału (NCR). NCR to stosunek średnicy gwoździa głównego do średnicy kanału szpikowego w płaszczyźnie dalszej śruby blokującej.
Poniższy rysunek przedstawia rozkład przypadków 191 pacjentów w zależności od długości i średnicy głównego gwoździa:
Średnia wartość NCR wyniosła 68,7%. Przyjmując tę średnią jako próg, przypadki z wartością NCR większą od średniej uznano za przypadki z grubszą średnicą gwoździa głównego, natomiast przypadki z wartością NCR mniejszą od średniej za przypadki z cieńszą średnicą gwoździa głównego. Doprowadziło to do podziału pacjentów na grupę z grubym gwoździem głównym (90 przypadków) i grupę z cienkim gwoździem głównym (101 przypadków).
Wyniki wskazują, że nie było statystycznie istotnych różnic pomiędzy grupą z grubym gwoździem głównym a grupą z cienkim gwoździem głównym pod względem odległości między wierzchołkiem a czubkiem, wyniku Kovala, opóźnionego wskaźnika gojenia, wskaźnika reoperacji i powikłań ortopedycznych.
Podobny do tego badania artykuł opublikowano w czasopiśmie „Journal of Orthopaedic Trauma” w 2021 r.: [Tytuł artykułu].
Badaniem objęto 168 pacjentów w podeszłym wieku (wiek > 60 lat) ze złamaniami międzykrętarzowymi, wszystkich leczonych gwoździami głowowo-rdzeniowymi. Na podstawie średnicy gwoździa głównego pacjentów podzielono na grupę o średnicy 10 mm i grupę o średnicy powyżej 10 mm. Wyniki wskazały również na brak statystycznie istotnych różnic w częstości reoperacji (zarówno ogólnej, jak i nieinfekcyjnej) między obiema grupami. Autorzy badania sugerują, że u pacjentów w podeszłym wieku ze złamaniami międzykrętarzowymi zastosowanie gwoździa głównego o średnicy 10 mm jest wystarczające i nie ma potrzeby nadmiernego rozwiercania, ponieważ nadal pozwala na osiągnięcie korzystnych wyników funkcjonalnych.
Czas publikacji: 23-02-2024
