Złamanie obojczyka połączone z jednostronnym zwichnięciem stawu barkowo-obojczykowego jest stosunkowo rzadkim urazem w praktyce klinicznej. Po urazie dalszy fragment obojczyka jest stosunkowo ruchomy, a związane z nim zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego może nie wykazywać wyraźnego przemieszczenia, co utrudnia postawienie błędnej diagnozy.
W przypadku tego typu urazów zazwyczaj stosuje się kilka metod chirurgicznych, w tym długą płytkę haczykową, połączenie płytki obojczykowej z płytką haczykową oraz płytkę obojczykową połączoną ze śrubowym mocowaniem do wyrostka kruczego. Płytki haczykowe są jednak zazwyczaj stosunkowo krótkie, co może prowadzić do niewystarczającego mocowania w części proksymalnej. Połączenie płytki obojczykowej z płytką haczykową może prowadzić do koncentracji naprężeń w miejscu połączenia, zwiększając ryzyko ponownego złamania.
Złamanie lewego obojczyka połączone z jednostronnym zwichnięciem stawu barkowo-obojczykowego, stabilizowane za pomocą połączenia płytki haczykowej i płytki obojczykowej.
W odpowiedzi na to, niektórzy naukowcy zaproponowali metodę stabilizacji z wykorzystaniem połączenia płytki obojczykowej i śrub kotwiących. Przykład ilustruje poniższy rysunek, przedstawiający pacjenta ze złamaniem trzonu obojczyka w środkowej części, połączonym z jednostronnym zwichnięciem stawu barkowo-obojczykowego typu IV:
Najpierw stosuje się płytkę anatomiczną obojczykową do zespolenia złamania obojczyka. Po nastawieniu zwichniętego stawu barkowo-obojczykowego, do wyrostka kruczego wprowadza się dwie metalowe śruby kotwiące. Szwy przymocowane do śrub kotwiących są następnie przewlekane przez otwory w płytce obojczykowej i zawiązywane węzły, aby zabezpieczyć je z przodu i z tyłu obojczyka. Na koniec więzadła barkowo-obojczykowe i kruczo-obojczykowe są bezpośrednio zszywane za pomocą szwów.
Izolowane złamania obojczyka lub izolowane zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego są bardzo częstymi urazami w praktyce klinicznej. Złamania obojczyka stanowią 2,6-4% wszystkich złamań, podczas gdy zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego stanowią 12-35% urazów łopatki. Jednak połączenie obu urazów jest stosunkowo rzadkie. Większość dostępnej literatury to opisy przypadków. Zastosowanie systemu TightRope w połączeniu z stabilizacją płytką obojczykową może być nowatorskim podejściem, ale umieszczenie płytki obojczykowej może potencjalnie kolidować z umieszczeniem przeszczepu TightRope, co stanowi wyzwanie, które należy rozwiązać.
Ponadto, w przypadkach, gdy nie można ocenić wszystkich urazów przedoperacyjnie, zaleca się rutynową ocenę stabilności stawu barkowo-obojczykowego podczas diagnostyki złamań obojczyka. Takie podejście pomaga uniknąć przeoczenia współistniejących urazów zwichnięcia.
Czas publikacji: 17-08-2023
