Złamanie obojczyka połączone z ipsilateralnym zwichnięciem stawu barkowo-obojczykowego jest stosunkowo rzadkim urazem w praktyce klinicznej. Po urazie dystalny fragment obojczyka jest stosunkowo ruchomy, a towarzyszące zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego może nie wykazywać wyraźnego przemieszczenia, co czyni je podatnym na błędną diagnozę.
W przypadku tego typu urazu zazwyczaj stosuje się kilka podejść chirurgicznych, w tym długą płytkę haczykową, połączenie płytki obojczykowej i płytki haczykowej oraz płytkę obojczykową połączoną z mocowaniem śrubowym do wyrostka kruczego. Jednak płytki haczykowe mają tendencję do bycia stosunkowo krótkimi w całości, co może prowadzić do niewystarczającego mocowania na końcu proksymalnym. Połączenie płytki obojczykowej i płytki haczykowej może skutkować koncentracją naprężeń na połączeniu, zwiększając ryzyko ponownego złamania.
Złamanie lewego obojczyka połączone z jednostronnym zwichnięciem stawu barkowo-obojczykowego, stabilizowane za pomocą połączenia płytki hakowej i płytki obojczykowej.
W odpowiedzi na to niektórzy naukowcy zaproponowali metodę wykorzystującą połączenie płytki obojczykowej i śrub kotwiących do mocowania. Przykład zilustrowano na poniższym obrazie, przedstawiającym pacjenta ze złamaniem trzonu obojczyka w środkowej części w połączeniu z ipsilateralnym zwichnięciem stawu barkowo-obojczykowego typu IV:
Najpierw, aby naprawić złamanie obojczyka, stosuje się płytkę anatomiczną obojczyka. Po nastawieniu zwichniętego stawu barkowo-obojczykowego, do wyrostka kruczego wprowadza się dwie metalowe śruby kotwiące. Następnie szwy przymocowane do śrub kotwiących są przeciągane przez otwory na śruby w płytce obojczykowej, a węzły są wiązane, aby zabezpieczyć je z przodu i z tyłu obojczyka. Na koniec więzadła barkowo-obojczykowe i kruczo-obojczykowe są bezpośrednio zszywane za pomocą szwów.
Izolowane złamania obojczyka lub izolowane zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego są bardzo częstymi urazami w praktyce klinicznej. Złamania obojczyka stanowią 2,6%-4% wszystkich złamań, podczas gdy zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego stanowią 12%-35% urazów łopatki. Jednak połączenie obu urazów jest stosunkowo rzadkie. Większość istniejącej literatury składa się z opisów przypadków. Zastosowanie systemu TightRope w połączeniu z fiksacją płytki obojczykowej może być nowatorskim podejściem, ale umieszczenie płytki obojczykowej może potencjalnie kolidować z umieszczeniem przeszczepu TightRope, co stanowi wyzwanie, które należy rozwiązać.
Ponadto w przypadkach, gdy nie można ocenić połączonych urazów przedoperacyjnie, zaleca się rutynową ocenę stabilności stawu barkowo-obojczykowego podczas oceny złamań obojczyka. Takie podejście pomaga uniknąć przeoczenia współistniejących urazów zwichnięcia.
Czas publikacji: 17-08-2023
