Zespolenie wewnętrzne za pomocą płytki kostnej
Zespolenie kostki za pomocą płytek i śrub jest obecnie stosunkowo powszechnym zabiegiem chirurgicznym.Wewnętrzne mocowanie płytki blokującej jest szeroko stosowane w zespoleniu stawu skokowego.Obecnie płytkowe zespolenie kostki obejmuje głównie przednią i boczną stopę stawu skokowego.
Powyższe zdjęcie przedstawia filmy rentgenowskie przed i po operacji urazowej choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego z przednią płytką blokującą, zespolenie stawu skokowego z wewnętrzną stabilizacją
1. Dostęp przedni
Dostęp od przodu polega na wykonaniu przedniego, podłużnego nacięcia, wyśrodkowanego na przestrzeni stawu skokowego, nacięciu warstwa po warstwie i wejściu wzdłuż przestrzeni ścięgien;przeciąć torebkę stawową, odsłonić staw piszczelowo-skokowy, usunąć chrząstkę i kość podchrzęstną i umieścić przednią płytkę na przedniej części kostki.
2. Podejście boczne
Dostęp boczny polega na przecięciu osteotomii około 10 cm powyżej wierzchołka kości strzałkowej i całkowitym usunięciu kikuta.Kikut kości gąbczastej pobiera się w celu przeszczepienia kości.Osteotomię powierzchni fuzyjnej należy zakończyć i umyć, a płytkę umieszcza się na zewnętrznej stronie stawu skokowego.
Zaletą jest to, że siła mocowania jest wysoka, a mocowanie jest mocne.Można go stosować do naprawy i rekonstrukcji poważnych deformacji szpotawych lub koślawych stawu skokowego oraz wielu ubytków kostnych po oczyszczeniu.Anatomicznie zaprojektowana płytka fuzyjna pomaga przywrócić prawidłową anatomię stawu skokowego.Lokalizacja.
Wadą jest konieczność usunięcia większej ilości okostnej i tkanek miękkich w obszarze zabiegu, a stalowa płytka jest grubsza, co łatwo podrażnia otaczające ścięgna.Umieszczona z przodu stalowa płytka jest łatwa w dotyku pod skórą i wiąże się z pewnym ryzykiem.
zespolenie gwoździa śródszpikowego
W ostatnich latach stopniowo wprowadza się klinicznie zastosowanie wstecznej artrodezy stawu skokowego typu gwoździa śródszpikowego w leczeniu schyłkowego zapalenia stawów skokowych.
Obecnie w technice gwoździ śródszpikowych wykorzystuje się głównie przednio-środkowe nacięcie stawu skokowego lub przednio-dolno-boczne nacięcie kości strzałkowej w celu oczyszczenia powierzchni stawowej lub przeszczepu kości.Gwóźdź śródszpikowy wprowadza się od kości piętowej do jamy szpikowej kości piszczelowej, co korzystnie wpływa na korekcję deformacji i sprzyja zrostowi kości.
Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego połączona z zapaleniem stawów podskokowych.Przedoperacyjne zdjęcia rentgenowskie przednio-tylnego i bocznego wykazały poważne uszkodzenie stawu piszczelowo-skokowego i stawu podskokowego, częściowe zapadnięcie się kości skokowej i tworzenie się osteofitów wokół stawu (z pozycji 2)
Rozbieżny kąt implantacji śruby zgrzewającej blokującego gwoździa śródszpikowego tylnej stopy to mocowanie wielopłaszczyznowe, które może unieruchomić konkretny staw, który ma zostać zespolony, a dystalny koniec to gwintowany otwór blokujący, który skutecznie jest odporny na przecięcie, obrót i wyciągnięcie , zmniejszając ryzyko wykręcenia śruby .
Odsłonięto staw piszczelowo-skokowy i podskokowy i opracowano z dostępu bocznego przezstrzałkowego, a długość nacięcia przy wejściu gwoździa śródszpikowego podeszwowego wynosiła 3 cm
Gwóźdź śródszpikowy stosowany jest jako mocowanie centralne, a jego naprężenia są stosunkowo rozproszone, co pozwala uniknąć efektu osłony naprężeniowej i jest bardziej zgodne z zasadami biomechaniki.
Zdjęcie RTG przednio-tylne i boczne wykonane 1 miesiąc po operacji wykazało, że linia tylna stopy jest dobra, a gwóźdź śródszpikowy pewnie zamocowany
Zastosowanie wstecznych gwoździ śródszpikowych do zespolenia stawu skokowego może zmniejszyć uszkodzenie tkanek miękkich, zmniejszyć martwicę skóry, infekcje i inne powikłania po nacięciu, a także może zapewnić wystarczające stabilne mocowanie bez dodatkowego mocowania zewnętrznego gipsu po operacji.
Rok po operacji dodatnie i boczne zdjęcia rentgenowskie obciążone wykazały zespolenie kostne stawu piszczelowo-skokowego i stawu podskokowego, a ustawienie tylnej stopy było dobre.
Pacjent może wcześnie wstać z łóżka i utrzymać wagę, co poprawia tolerancję pacjenta i jakość życia.Ponieważ jednak staw podskokowy wymaga jednoczesnej stabilizacji, nie zaleca się stosowania tej metody u pacjentów ze sprawnym stawem skokowym.Zachowanie stawu podskokowego jest ważną strukturą kompensującą funkcję stawu skokowego u pacjentów ze zrostem stawu skokowego.
wewnętrzne mocowanie śrubowe
Przezskórna stabilizacja wewnętrzna śrubą jest powszechną metodą stabilizacji w artrodezie stawu skokowego.Ma zalety chirurgii małoinwazyjnej, takie jak małe nacięcie i mniejsza utrata krwi, a także może skutecznie zmniejszyć uszkodzenia tkanek miękkich.
Zdjęcia RTG przednio-tylnego i bocznego stojącego stawu skokowego przed operacją wykazały ciężką chorobę zwyrodnieniową stawów prawej kostki prawej ze zniekształceniem szpotawym, a kąt pomiędzy powierzchnią stawową stawu piszczelowo-skokowego wyniósł 19° szpotawości
Badania wykazały, że proste mocowanie za pomocą 2 do 4 śrub do drewna pozwala uzyskać stabilne mocowanie i kompresję, a operacja jest stosunkowo prosta, a koszt stosunkowo tani.Jest to obecnie pierwszy wybór większości uczonych.Dodatkowo można wykonać małoinwazyjne oczyszczanie stawu skokowego w ramach artroskopii, a śruby można wprowadzać przezskórnie.Uraz chirurgiczny jest niewielki, a efekt wyleczenia zadowalający.
W artroskopii widać duży obszar ubytku chrząstki stawowej;w artroskopii do leczenia powierzchni stawowej stosuje się urządzenie do mikrozłamań w kształcie spiczastego stożka
Niektórzy autorzy uważają, że mocowanie 3 śrubami może zmniejszyć ryzyko pooperacyjnego braku zespolenia, a wzrost szybkości zespolenia może być związany z większą stabilnością mocowania 3 śrubami.
Kontrolne zdjęcie rentgenowskie wykonane 15 tygodni po operacji wykazało zrośnięcie kości.Wynik AOFAS wynosił 47 punktów przed operacją i 74 punkty 1 rok po operacji.
Jeżeli do stabilizacji stosowane są trzy śruby, przybliżona pozycja mocowania jest taka, że pierwsze dwie śruby są wprowadzane odpowiednio od przednio-przyśrodkowej i przednio-bocznej strony kości piszczelowej, przechodząc przez powierzchnię stawową do trzonu kości skokowej, a trzecia śruba jest wprowadzana od tyłu stronie kości piszczelowej do przyśrodkowej strony kości skokowej.
Metoda mocowania zewnętrznego
Stabilizatory zewnętrzne były najwcześniejszymi urządzeniami stosowanymi w artrodezie stawu skokowego i ewoluowały od lat pięćdziesiątych XX wieku do obecnych ram kosmicznych Ilizarowa, Hoffmana, Hybrid i Taylora (TSF).
Otwarty uraz stawu skokowego z infekcją utrzymujący się od 3 lat, artrodeza stawu skokowego 6 miesięcy po opanowaniu infekcji
W niektórych skomplikowanych przypadkach zapalenia stawów skokowych z powtarzającymi się infekcjami, powtarzającymi się operacjami, złym miejscowym stanem skóry i tkanek miękkich, tworzeniem się blizn, ubytkami kości, osteoporozą i miejscowymi zmianami infekcyjnymi, w bardziej klinicznym zastosowaniu stosuje się zewnętrzny stabilizator pierścieniowy Ilizarowa w celu zespolenia stawu skokowego.
Zewnętrzny stabilizator w kształcie pierścienia jest zamocowany w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej i może zapewnić bardziej stabilny efekt mocowania.We wczesnym procesie przenoszenia obciążenia będzie wywierać nacisk na koniec złamania, sprzyjać tworzeniu się kalusa i poprawiać szybkość stapiania.W przypadku pacjentów z poważną deformacją stabilizator zewnętrzny może stopniowo korygować deformację.Oczywiście w przypadku zespolenia stawu skokowego z zewnętrznym stabilizatorem będą występowały problemy, takie jak niedogodności w noszeniu przez pacjentów i ryzyko zakażenia dróg igłowych.
Kontakt:
Whatsapp: +86 15682071283
Email:liuyaoyao@medtechcah.com
Czas publikacji: 8 lipca 2023 r
