Wewnętrzne unieruchomienie płytką kostną
Usztywnienie stawu skokowego płytkami i śrubami jest obecnie stosunkowo powszechnym zabiegiem chirurgicznym. Wewnętrzna stabilizacja płytą blokującą jest szeroko stosowana w usztywnieniu stawu skokowego. Obecnie usztywnienie stawu skokowego płytą obejmuje głównie usztywnienie stawu skokowego płytą przednią i boczną.
Zdjęcie powyżej przedstawia zdjęcia rentgenowskie wykonane przed i po operacji z powodu pourazowej choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego z zastosowaniem przedniej blokady płytkowej i zespolenia wewnętrznego stawu skokowego.
1. Podejście przednie
Przednie podejście polega na wykonaniu przedniego podłużnego nacięcia w stawie skokowym, cięciu warstwa po warstwie i wejściu wzdłuż przestrzeni ścięgnistej; przecięciu torebki stawowej, odsłonięciu stawu skokowo-piszczelowego, usunięciu chrząstki i kości podchrzęstnej, a następnie umieszczeniu płytki przedniej na przedniej części stawu skokowego.
2. Podejście boczne
Podejście boczne polega na nacięciu osteotomii około 10 cm nad końcem kości strzałkowej i całkowitym usunięciu kikuta. Kikut kości gąbczastej zostaje usunięty w celu przeszczepu. Osteotomia powierzchniowa zrostu zostaje zakończona i umyta, a płytka zostaje umieszczona na zewnętrznej stronie stawu skokowego.
Zaletą jest wysoka wytrzymałość i stabilność mocowania. Może być stosowana do naprawy i rekonstrukcji poważnej deformacji koślawej lub szpotawej stawu skokowego oraz wielu ubytków kostnych po oczyszczeniu. Anatomicznie zaprojektowana płytka zespalająca pomaga przywrócić prawidłową anatomię stawu skokowego. Lokalizacja.
Wadą jest konieczność usunięcia większej ilości okostnej i tkanki miękkiej w obszarze zabiegowym, a stalowa płytka jest grubsza, co może podrażniać otaczające ścięgna. Stalowa płytka umieszczona z przodu jest podatna na dotyk pod skórą i wiąże się z pewnym ryzykiem.
fiksacja gwoździem śródszpikowym
W ostatnich latach zastosowanie wstecznej śródszpikowej artrodezy stawu skokowego przy użyciu gwoździ w leczeniu schyłkowej postaci zapalenia stawów stawu skokowego stopniowo zaczęto stosować klinicznie.
Obecnie technika gwoździowania śródszpikowego wykorzystuje głównie przednie nacięcie pośrodkowe stawu skokowego lub przednio-dolne nacięcie boczne kości strzałkowej w celu oczyszczenia powierzchni stawowej lub przeszczepu kości. Gwóźdź śródszpikowy wprowadzany jest od kości piętowej do jamy szpikowej kości piszczelowej, co korzystnie wpływa na korekcję deformacji i sprzyja zrostowi kostnemu.
Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego połączona z zapaleniem stawu skokowo-piętowego. Zdjęcia rentgenowskie w projekcji przednio-tylnej i bocznej przed operacją wykazały poważne uszkodzenie stawu skokowo-piszczelowego i stawu skokowo-piętowego, częściowe zapadnięcie się kości skokowej oraz tworzenie się osteofitów wokół stawu (z piśmiennictwa 2).
Rozbieżny kąt implantacji śruby zespalającej w blokującym gwoździu śródszpikowym do zespolenia tylnej części stopy to fiksacja wielopłaszczyznowa, która może unieruchomić konkretny staw, który ma zostać zespolony. Dalszy koniec to gwintowany otwór blokujący, który może skutecznie zapobiegać przecięciu, obrotowi i wyciągnięciu, zmniejszając ryzyko wycofania śruby.
Staw skokowo-piszczelowy i staw podskokowy zostały odsłonięte i poddane obróbce za pomocą bocznego dostępu przez strzałkę, a długość nacięcia przy wejściu do gwoździa śródszpikowego podeszwowego wynosiła 3 cm
Gwóźdź śródszpikowy jest stosowany jako fiksacja centralna, a jego naprężenia są stosunkowo rozproszone, co pozwala uniknąć efektu ekranowania naprężeń i jest bardziej zgodne z zasadami biomechaniki.
Zdjęcia rentgenowskie w projekcji przednio-tylnej i bocznej wykonane miesiąc po operacji wykazały, że linia tylnej stopy była prawidłowa, a gwóźdź śródszpikowy został pewnie zamocowany
Zastosowanie wstecznych gwoździ śródszpikowych do zespolenia stawu skokowego może ograniczyć uszkodzenie tkanek miękkich, zmniejszyć martwicę skóry powstałą w wyniku nacięcia, ryzyko zakażenia i innych powikłań oraz zapewnić wystarczającą stabilność stabilizacji bez konieczności stosowania zewnętrznego gipsu po zabiegu chirurgicznym.
Rok po operacji dodatnie i boczne zdjęcia rentgenowskie z obciążeniem wykazały zrost kostny stawu skokowo-piszczelowego i stawu skokowo-piętowego, a ustawienie tylnej części stopy było dobre.
Pacjent może wcześniej wstać z łóżka i zacząć obciążać staw, co poprawia jego tolerancję i jakość życia. Jednakże, ze względu na konieczność jednoczesnej naprawy stawu skokowo-piętowego, zabieg ten nie jest zalecany pacjentom z prawidłowym stawem skokowo-piętowym. Zachowanie stawu skokowo-piętowego jest ważną strukturą kompensującą funkcję stawu skokowego u pacjentów z zespoleniem stawu skokowo-piętowego.
mocowanie wewnętrzne śrubowe
Przezskórna fiksacja wewnętrzna śrubami to powszechna metoda stabilizacji stawu skokowego. Ma ona zalety zabiegu małoinwazyjnego, takie jak niewielkie nacięcie i mniejsza utrata krwi, a także może skutecznie ograniczyć uszkodzenia tkanek miękkich.
Zdjęcia rentgenowskie stawu skokowego w projekcji przednio-tylnej i bocznej wykonane przed operacją wykazały ciężką chorobę zwyrodnieniową prawego stawu skokowego z deformacją szpotawą, a kąt między powierzchnią stawową stawu skokowo-piszczelowego wynosił 19° szpotawości.
Badania wykazały, że proste unieruchomienie za pomocą 2 do 4 śrub lagowych pozwala na uzyskanie stabilnego unieruchomienia i kompresji, a zabieg jest stosunkowo prosty i niedrogi. Obecnie jest to pierwszy wybór większości badaczy. Dodatkowo, minimalnie inwazyjne czyszczenie stawu skokowego można przeprowadzić pod artroskopią, a śruby można wszczepiać przezskórnie. Uraz pooperacyjny jest niewielki, a efekt leczniczy zadowalający.
Podczas artroskopii widoczny jest duży obszar ubytku chrząstki stawowej; podczas artroskopii do leczenia powierzchni stawowej stosuje się urządzenie do mikropęknięć o zaostrzonym kształcie stożka
Niektórzy autorzy uważają, że fiksacja za pomocą trzech śrub może zmniejszyć ryzyko wystąpienia pooperacyjnego braku zespolenia, a wzrost wskaźnika zespolenia może być związany z większą stabilnością fiksacji za pomocą trzech śrub.
Kontrolne zdjęcie rentgenowskie wykonane 15 tygodni po operacji wykazało zrost kostny. Punktacja w skali AOFAS wynosiła 47 punktów przed operacją i 74 punkty rok po operacji.
Jeżeli do mocowania użyto trzech śrub, przybliżona pozycja mocowania jest taka, że pierwsze dwie śruby są wkręcane odpowiednio od strony przednio-przyśrodkowej i przednio-bocznej kości piszczelowej, przechodząc przez powierzchnię stawową do trzonu kości skokowej, a trzecia śruba jest wkręcana od tylnej strony kości piszczelowej do strony przyśrodkowej kości skokowej.
Metoda fiksacji zewnętrznej
Pierwszymi urządzeniami stosowanymi w artrodezie stawu skokowego były stabilizatory zewnętrzne. Od lat 50. XX wieku rozwijały się one aż do obecnych ram Ilizarowa, Hoffmana, Hybrida i Taylora (TSF).
Otwarta kontuzja stawu skokowego z infekcją trwającą 3 lata, artrodeza stawu skokowego 6 miesięcy po opanowaniu infekcji
W przypadku skomplikowanych przypadków zapalenia stawu skokowego z nawracającymi infekcjami, powtarzającymi się operacjami, złym stanem miejscowej skóry i tkanek miękkich, tworzeniem się blizn, ubytkami kości, osteoporozą i miejscowymi zmianami infekcyjnymi, pierścień Ilizarowa jako stabilizator zewnętrzny jest stosowany bardziej klinicznie w celu zespolenia stawu skokowego.
Pierścieniowy stabilizator zewnętrzny jest mocowany w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej, zapewniając bardziej stabilny efekt stabilizacji. We wczesnym etapie obciążania, wywiera on nacisk na koniec złamania, sprzyja tworzeniu się kostniny i poprawia szybkość zrostu. U pacjentów z ciężką deformacją, stabilizator zewnętrzny może stopniowo korygować deformację. Oczywiście, stabilizator stawu skokowego z użyciem stabilizatora zewnętrznego wiąże się z pewnymi niedogodnościami, takimi jak niewygoda w noszeniu i ryzyko zakażenia wkłucia.
Kontakt:
WhatsApp: +86 15682071283
Email:liuyaoyao@medtechcah.com
Czas publikacji: 08-07-2023
