Wewnętrzne mocowanie płytką kostną
Usztywnienie stawu skokowego płytkami i śrubami jest obecnie stosunkowo powszechnym zabiegiem chirurgicznym. Wewnętrzne usztywnienie płytą blokującą jest szeroko stosowane w usztywnieniu stawu skokowego. Obecnie usztywnienie stawu skokowego płytą obejmuje głównie usztywnienie stawu skokowego płytą przednią i płytą boczną.
Zdjęcie powyżej przedstawia zdjęcia rentgenowskie wykonane przed i po operacji pourazowej choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego z zastosowaniem przedniej płyty blokującej i wewnętrznej stabilizacji stawu skokowego.
1. Podejście przednie
Przednie podejście polega na wykonaniu przedniego podłużnego nacięcia skupionego na stawie skokowym, cięciu warstwa po warstwie i wejściu wzdłuż przestrzeni ścięgnistej; przecięciu torebki stawowej, odsłonięciu stawu skokowo-piszczelowego, usunięciu chrząstki i kości podchrzęstnej, a następnie umieszczeniu płytki przedniej na przedniej części stawu skokowego.
2. Podejście boczne
Podejście boczne polega na przecięciu osteotomii około 10 cm nad końcem kości strzałkowej i całkowitym usunięciu kikuta. Kikut kości gąbczastej jest usuwany w celu przeszczepu kości. Osteotomia powierzchni fuzji jest zakończona i umyta, a płytka jest umieszczana na zewnątrz stawu skokowego.
Zaletą jest to, że siła mocowania jest wysoka, a mocowanie jest mocne. Może być stosowany do naprawy i rekonstrukcji poważnej deformacji koślawej lub szpotawej stawu skokowego i wielu ubytków kostnych po czyszczeniu. Anatomicznie zaprojektowana płytka fuzyjna pomaga przywrócić normalną anatomię stawu skokowego. Lokalizacja.
Wadą jest to, że trzeba usunąć więcej okostnej i tkanki miękkiej w obszarze zabiegowym, a stalowa płytka jest grubsza, co łatwo podrażnia otaczające ścięgna. Stalowa płytka umieszczona z przodu jest łatwa do dotknięcia pod skórą i istnieje pewne ryzyko.
fiksacja gwoździem śródszpikowym
W ostatnich latach zastosowanie wstecznej śródszpikowej artrodezy stawu skokowego przy pomocy gwoździ w leczeniu końcowego stadium zapalenia stawu skokowego znalazło stopniowo zastosowanie kliniczne.
Obecnie technika gwoździowania śródszpikowego wykorzystuje głównie przednie nacięcie środkowe stawu skokowego lub przednio-dolne boczne nacięcie kości strzałkowej w celu oczyszczenia powierzchni stawowej lub przeszczepu kości. Gwóźdź śródszpikowy jest wprowadzany od kości piętowej do jamy szpikowej kości piszczelowej, co jest korzystne dla korekcji deformacji i sprzyja zrostowi kości.
Choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego połączona z zapaleniem stawu podskokowego. Przedoperacyjne zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne wykazały poważne uszkodzenie stawu skokowo-piszczelowego i podskokowego, częściowe zapadnięcie się kości skokowej i tworzenie się osteofitów wokół stawu (odniesienie 2)
Rozbieżny kąt implantacji śruby zespalającej w blokującym gwoździu śródszpikowym do zespolenia tylnej części stopy to fiksacja wielopłaszczyznowa, która może unieruchomić konkretny staw, który ma zostać zespolony, a dystalny koniec to gwintowany otwór blokujący, który może skutecznie zapobiegać przecięciu, obrotowi i wyciągnięciu, zmniejszając ryzyko wycofania śruby.
Staw skokowo-piszczelowy i staw podskokowy zostały odsłonięte i poddane obróbce za pomocą bocznego dostępu przez strzałkę, a długość nacięcia przy wejściu do gwoździa śródszpikowego podeszwowego wynosiła 3 cm
Gwóźdź śródszpikowy jest stosowany jako fiksacja centralna, a jego naprężenia są stosunkowo rozproszone, co pozwala uniknąć efektu ekranowania naprężeń i jest bardziej zgodne z zasadami biomechaniki.
Zdjęcia rentgenowskie w projekcji przednio-tylnej i bocznej wykonane miesiąc po operacji wykazały, że linia tylnej stopy jest prawidłowa, a gwóźdź śródszpikowy został prawidłowo zamocowany.
Zastosowanie wstecznych gwoździ śródszpikowych do usztywnienia stawu skokowego może ograniczyć uszkodzenie tkanek miękkich, zmniejszyć martwicę skóry spowodowaną nacięciem, zakażenie i inne powikłania oraz zapewnić wystarczającą stabilność stabilizacji bez konieczności stosowania pomocniczego gipsu zewnętrznego po zabiegu chirurgicznym.
Rok po operacji dodatnie i boczne zdjęcia rentgenowskie z obciążeniem wykazały zrost kostny stawu skokowo-piszczelowego i podskokowego, a ustawienie tylnej części stopy było dobre.
Pacjent może wstać z łóżka i zacząć obciążać ciało wcześniej, co poprawia tolerancję pacjenta i jakość jego życia. Jednakże, ponieważ staw skokowo-piętowy musi być naprawiony w tym samym czasie, nie jest to zalecane u pacjentów z dobrym stawem skokowo-piętowym. Zachowanie stawu skokowo-piętowego jest ważną strukturą kompensującą funkcję stawu skokowego u pacjentów z zespoleniem stawu skokowo-piętowego.
śruba mocująca wewnętrzna
Przezskórna wewnętrzna fiksacja śrubowa jest powszechną metodą fiksacji w artrodezie stawu skokowego. Ma zalety chirurgii małoinwazyjnej, takie jak małe nacięcie i mniejsza utrata krwi, i może skutecznie zmniejszyć uszkodzenia tkanek miękkich.
Zdjęcia rentgenowskie stawu skokowego w projekcji przednio-tylnej i bocznej wykonane przed operacją wykazały ciężką chorobę zwyrodnieniową stawu skokowego prawego z deformacją szpotawą, a kąt między powierzchnią stawową piszczelowo-skokową wynosił 19° szpotawości.
Badania wykazały, że proste mocowanie za pomocą 2 do 4 śrub lagowych może zapewnić stabilną fiksację i kompresję, a operacja jest stosunkowo prosta, a koszt jest stosunkowo niski. Obecnie jest to pierwszy wybór większości naukowców. Ponadto, minimalnie inwazyjne czyszczenie stawu skokowego można wykonać pod artroskopią, a śruby można wszczepiać przezskórnie. Uraz chirurgiczny jest niewielki, a efekt leczniczy jest zadowalający.
Podczas artroskopii widoczny jest duży obszar ubytku chrząstki stawowej; podczas artroskopii do leczenia powierzchni stawowej stosuje się urządzenie do mikropęknięć w kształcie stożka spiczastego
Niektórzy autorzy uważają, że stabilizacja trzema śrubami może zmniejszyć ryzyko pooperacyjnego braku zespolenia, a wzrost wskaźnika zespolenia może być związany z większą stabilnością stabilizacji trzema śrubami.
Kontrolne zdjęcie rentgenowskie wykonane 15 tygodni po operacji wykazało zrost kostny. Wynik AOFAS wynosił 47 punktów przed operacją i 74 punkty 1 rok po operacji.
Jeżeli do mocowania stosuje się trzy śruby, przybliżona pozycja mocowania jest taka, że pierwsze dwie śruby są wkręcane odpowiednio od strony przednio-przyśrodkowej i przednio-bocznej kości piszczelowej, przechodząc przez powierzchnię stawową do ciała skokowego, a trzecia śruba jest wkręcana od strony tylnej kości piszczelowej do strony przyśrodkowej kości skokowej.
Metoda fiksacji zewnętrznej
Pierwszymi urządzeniami stosowanymi w artrodezie stawu skokowego były stabilizatory zewnętrzne. Od lat 50. XX wieku rozwijały się one aż do czasów współczesnych, kiedy stosowano stabilizatory Ilizarowa, Hoffmana, Hybrida i Taylora (TSF).
Otwarta kontuzja stawu skokowego z infekcją trwającą 3 lata, artrodeza stawu skokowego 6 miesięcy po opanowaniu infekcji
W przypadku skomplikowanych przypadków zapalenia stawu skokowego z nawracającymi infekcjami, powtarzającymi się operacjami, złym stanem skóry i tkanek miękkich, tworzeniem się blizn, ubytkami kości, osteoporozą i miejscowymi zmianami infekcyjnymi, pierścień Ilizarowa jako stabilizator zewnętrzny jest stosowany bardziej klinicznie w celu zespolenia stawu skokowego.
Pierścieniowy zewnętrzny stabilizator jest mocowany w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej i może zapewnić bardziej stabilny efekt mocowania. We wczesnym procesie przenoszenia obciążenia będzie on wywierał nacisk na koniec złamania, promował tworzenie się odcisku i poprawiał szybkość zrostu. W przypadku pacjentów z poważną deformacją zewnętrzny stabilizator może stopniowo korygować deformację. Oczywiście, zewnętrzny stabilizator stawu skokowego będzie miał problemy, takie jak niewygoda dla pacjentów w noszeniu i ryzyko zakażenia przewodu igłowego.
Kontakt:
Wiadomość WhatsApp: +86 15682071283
Email:liuyaoyao@medtechcah.com
Czas publikacji: 08-07-2023
