Wybierając plan leczenia złamań dalszego końca kości piszczelowej, można zastosować stabilizację zewnętrzną jako tymczasowe unieruchomienie złamań z poważnymi urazami tkanek miękkich.
Wskazania:
Tymczasowe unieruchomienie złamań ze znacznym uszkodzeniem tkanek miękkich, takich jak złamania otwarte lub złamania zamknięte ze znacznym obrzękiem tkanek miękkich.
Ostateczne leczenie złamań zakażonych, zakażonych lub złamań z poważnym uszkodzeniem tkanek miękkich.
Examina:
Stan tkanek miękkich: ①Otwarta rana; ②Poważne stłuczenie tkanek miękkich, obrzęk tkanek miękkich. Sprawdź stan naczyniowo-nerwowy i dokładnie go odnotuj.
Badania obrazowe: Zdjęcia rentgenowskie kości piszczelowej w projekcji przednio-tylnej i bocznej oraz punkty akupunkturowe stawu skokowego w projekcji przednio-tylnej, bocznej i skokowej. W przypadku podejrzenia złamania wewnątrzstawowego należy wykonać tomografię komputerową sklepienia kości piszczelowej.
Anatomia:·
Anatomiczna „strefa bezpieczeństwa” dla umieszczenia zewnętrznego sworznia fiksacyjnego została zdefiniowana na podstawie różnych poziomów przekroju poprzecznego.
Bliższa część nasady kości piszczelowej tworzy przednią strefę bezpieczeństwa w kształcie łuku o kącie 220°, w której można umieścić zewnętrzne kołki fiksacyjne.
Pozostałe części kości piszczelowej zapewniają przednio-przyśrodkowy obszar bezpiecznego wkłucia igły w zakresie 120°~140°.
Stechnika chirurgiczna
Pozycja: Pacjent leży na plecach na stole operacyjnym, przepuszczającym promienie rentgenowskie, a pod chorą kończynę umieszcza się inne elementy, takie jak poduszka lub półka, aby pomóc w utrzymaniu pozycji. Umieszczenie podkładki pod biodrem po tej samej stronie powoduje rotację chorej kończyny do wewnątrz, bez nadmiernej rotacji zewnętrznej.
Apodejście
W większości przypadków wykonuje się niewielkie nacięcia w kości piszczelowej, kości piętowej i pierwszej kości śródstopia, aby umieścić w nich zewnętrzne kołki stabilizujące.
Złamania kości strzałkowej łatwiej nastawić, badając wyczuwalną boczną granicę podskórną.
Złamania sklepienia kości piszczelowej obejmujące staw można unieruchomić przezskórnie. Jeśli stan tkanek miękkich na to pozwala i jeśli to konieczne, do stabilizacji można zastosować standardowe podejście przednio-boczne lub przyśrodkowe. Jeśli stabilizacja zewnętrzna jest stosowana jedynie jako tymczasowe rozwiązanie, punkt wkłucia igły, w którym planowane jest jej wprowadzenie, powinien znajdować się z dala od miejsca ostatecznego wkłucia gwoździa, aby zapobiec zanieczyszczeniu tkanek miękkich. Wczesna stabilizacja kości strzałkowej i odłamów dostawowych ułatwia późniejszą stabilizację ostateczną.
Środki ostrożności
Należy zachować ostrożność w przypadku zewnętrznego toru mocowania, aby zapewnić późniejszą, ostateczną stabilizację pola operacyjnego, ponieważ zanieczyszczenie tkanek nieuchronnie doprowadzi do powikłań pooperacyjnych. Regularne podejście przednio-boczne lub przyśrodkowe ze znacznym obrzękiem tkanek miękkich może również prowadzić do poważnych powikłań w gojeniu się rany.
Nastawienie i stabilizacja złamań kości strzałkowej:
Jeśli stan tkanek miękkich na to pozwala, w pierwszej kolejności leczy się złamania kości strzałkowej. Złamanie kości strzałkowej nastawia się i unieruchamia za pomocą bocznego nacięcia kości strzałkowej, zazwyczaj za pomocą śrub lagowych 3,5 mm i płytki rurowej 1/3 3,5 mm lub płytki LCDC 3,5 mm i śrub. Po anatomicznej repozycji i unieruchomieniu kości strzałkowej, może ona służyć jako standard do przywrócenia długości kości piszczelowej i korekcji deformacji rotacyjnej złamania kości piszczelowej.
Środki ostrożności
Znaczny obrzęk tkanek miękkich lub poważna otwarta rana mogą również uniemożliwić pierwotne unieruchomienie kości strzałkowej. Należy uważać, aby nie naprawiać złamań bliższego końca kości strzałkowej i aby nie uszkodzić bliższego odcinka nerwu strzałkowego powierzchownego.
Złamania kości piszczelowej: nastawienie i fiksacja wewnętrzna
Złamania dostawowe sklepienia kości piszczelowej należy nastawiać pod kontrolą wzroku, stosując przednio-boczne lub przyśrodkowe podejście do dalszej części kości piszczelowej, albo poprzez pośrednią repozycję manualną pod kontrolą rentgenowską.
Przy wkręcaniu śruby łamanej należy najpierw unieruchomić odłam za pomocą drutu Kirschnera.
Wczesne nastawienie i stabilizacja złamań wewnątrzstawowych pozwala na zastosowanie technik minimalnie inwazyjnych i większą elastyczność w przypadku wtórnej stabilizacji ostatecznej. Niekorzystne warunki tkanek miękkich, takie jak znaczny obrzęk lub poważne uszkodzenie tkanek miękkich, mogą uniemożliwić wczesną stabilizację odłamów wewnątrzstawowych.
Złamania kości piszczelowej: Zewnętrzna fiksacja przezstawowa
Można zastosować zewnętrzny stabilizator stawu krzyżowego.
Zgodnie z wymogami metody ostatecznego zespolenia drugiego etapu, dwa 5 mm półgwintowane zewnętrzne kołki stabilizujące wprowadzono przezskórnie lub przez małe nacięcia na przyśrodkowej lub przednio-bocznej powierzchni kości piszczelowej na bliższym końcu złamania.
Najpierw należy tępo rozciąć kość, następnie zabezpieczyć otaczającą tkankę miękką osłonką ochronną, a następnie wywiercić otwór, nagwintować otwór i wkręcić śrubę przez osłonkę.
Zewnętrzne kołki stabilizujące na dalszym końcu złamania mogą być umieszczone na dalszym fragmencie kości piszczelowej, kości piętowej i pierwszej kości śródstopia lub na szyjce kości skokowej.
Przezpiętowe zewnętrzne gwoździe stabilizujące należy umieszczać na guzie piętowym od strony przyśrodkowej do bocznej, aby zapobiec uszkodzeniu przyśrodkowych struktur naczyniowo-nerwowych.
Zewnętrzny bolec stabilizujący pierwszej kości śródstopia powinien zostać umieszczony na przednio-przyśrodkowej powierzchni podstawy pierwszej kości śródstopia.
Czasami zewnętrzny kołek fiksacyjny może zostać wprowadzony przednio-bocznie przez nacięcie zatoki stępowej.
Następnie dalsza część kości piszczelowej została nastawiona na nowo, a linia sił została dostosowana za pomocą śródoperacyjnej prześwietlenia, po czym zamontowano zewnętrzny stabilizator.
Podczas regulacji stabilizatora zewnętrznego należy poluzować zacisk łączący, wykonać trakcję wzdłużną i delikatnie ręcznie nastawić odłam pod kontrolą fluoroskopową, aby skorygować położenie odłamu. Następnie operator utrzymuje pozycję, podczas gdy asystent zaciska zaciski łączące.
Mpunkt kulminacyjny
Jeśli fiksacja zewnętrzna nie jest leczeniem ostatecznym, tor igły fiksującej powinien być umieszczony z dala od obszaru ostatecznej fiksacji podczas planowania operacji, aby nie zanieczyścić pola operacyjnego. Stabilność fiksacji zewnętrznej można zwiększyć poprzez zwiększenie rozstawu kołków fiksacyjnych w każdym miejscu złamania, zwiększenie ich średnicy, zwiększenie liczby kołków fiksacyjnych i łączących je elementów, dodanie punktów fiksacyjnych w stawie skokowym oraz zwiększenie płaszczyzny fiksacji lub zastosowanie pierścieniowego stabilizatora zewnętrznego. Należy zapewnić odpowiednie ustawienie korekcyjne w fazie przednio-tylnej i bocznej.
Złamania kości piszczelowej: stabilizacja zewnętrzna bez rozpiętości stawu
Czasami możliwe jest zastosowanie stabilizatora zewnętrznego, który nie obejmuje stawu. Jeśli dystalny fragment kości piszczelowej jest wystarczająco duży, aby zmieścić zewnętrzne gwoździe stabilizujące z półgwintem, można zastosować prosty stabilizator zewnętrzny. U pacjentów z małymi odłamami złamania przynasadowego, hybrydowy stabilizator zewnętrzny, składający się z proksymalnego zewnętrznego gwoździa stabilizującego z półgwintem i dystalnego cienkiego drutu Kirschnera, jest przydatny jako tymczasowa lub ostateczna technika leczenia. Należy zachować ostrożność podczas stosowania stabilizatorów zewnętrznych bez rozpiętości stawu w przypadku złamań z zanieczyszczeniem tkanek miękkich. Usunięcie tej zakażonej tkanki, oczyszczenie kanału igłowego oraz unieruchomienie kończyny w gipsie do czasu dobrego zagojenia się rany jest zazwyczaj konieczne przed wykonaniem ostatecznego unieruchomienia.
Sichuan ChenAnHui Technology Co., Ltd
Kontakt: Yoyo
WhatsApp: +8615682071283
Email: liuyaoyao@medtechcah.com
Czas publikacji: 10 lutego 2023 r.
