Wybierając plan leczenia złamań dalszego odcinka kości piszczelowej, można zastosować stabilizację zewnętrzną jako tymczasowe unieruchomienie złamań z poważnymi urazami tkanek miękkich.
Wskazania:
Tymczasowe unieruchomienie złamań z towarzyszącym znacznym uszkodzeniem tkanek miękkich, takich jak złamania otwarte lub złamania zamknięte z towarzyszącym znacznym obrzękiem tkanek miękkich.
Ostateczne leczenie złamań zakażonych, zanieczyszczonych lub złamań z poważnym uszkodzeniem tkanek miękkich.
Examina:
Stan tkanek miękkich: ①Otwarta rana; ②Poważne stłuczenie tkanek miękkich, obrzęk tkanek miękkich. Sprawdź stan naczyniowo-nerwowy i dokładnie odnotuj.
Obrazowanie: Zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne kości piszczelowej oraz akupunkty przednio-tylne, boczne i stawu skokowego. Jeśli podejrzewa się złamanie wewnątrzstawowe, należy wykonać tomografię komputerową sklepienia kości piszczelowej.
Anatomia:·
Anatomiczna „strefa bezpieczeństwa” dla umieszczenia zewnętrznego kołka fiksacyjnego została zdefiniowana w oparciu o różne poziomy przekroju poprzecznego.
Bliższa część nasady kości piszczelowej tworzy strefę bezpieczeństwa w kształcie łuku przedniego o kącie 220°, w której można umieścić zewnętrzne kołki stabilizujące.
Pozostałe części kości piszczelowej zapewniają przednio-przyśrodkowy obszar bezpiecznego wkłucia igły w zakresie 120°~140°.
Stechnika pourazowa
Pozycja: Pacjent leży na plecach na przezroczystym dla promieni rentgenowskich stole operacyjnym, a inne rzeczy, takie jak poduszka lub półka, są umieszczane pod chorą kończyną, aby pomóc utrzymać pozycję. Umieszczenie podkładki pod biodrem ipsilateralnym powoduje obrót chorej kończyny do wewnątrz bez nadmiernej rotacji zewnętrznej.
Apodejście
W większości przypadków wykonuje się niewielkie nacięcia w kości piszczelowej, kości piętowej i pierwszej kości śródstopia, aby umieścić w nich zewnętrzne kołki stabilizujące.
Złamania kości strzałkowej można łatwiej naprawić, badając palpacyjnie boczną granicę podskórną.
Złamania sklepienia kości piszczelowej obejmujące staw można naprawić przezskórnie. Jeśli pozwalają na to warunki tkanek miękkich i jeśli jest to konieczne, do fiksacji można użyć zwykłego podejścia przednio-bocznego lub przyśrodkowego. Jeśli fiksacja zewnętrzna jest stosowana tylko jako tymczasowa metoda fiksacji, punkt wejścia igły, w którym planuje się umieścić igłę do fiksacji zewnętrznej, powinien znajdować się daleko od ostatecznego obszaru fiksacji gwoździem, aby zapobiec zanieczyszczeniu tkanek miękkich. Wczesne fiksowanie kości strzałkowej i fragmentów wewnątrzstawowych ułatwia późniejszą fiksację ostateczną.
Środki ostrożności
Uważaj na zewnętrzny tor bolca fiksacyjnego do późniejszego ostatecznego fiksowania pola operacyjnego, ponieważ zanieczyszczona tkanka nieuchronnie doprowadzi do powikłań pooperacyjnych. Regularne podejścia przednio-boczne lub przyśrodkowe ze znacznym obrzękiem tkanek miękkich mogą również prowadzić do poważnych powikłań w gojeniu się ran.
Nastawienie i stabilizacja złamań kości strzałkowej:
Jeśli tylko pozwalają na to warunki tkanek miękkich, najpierw leczy się złamania kości strzałkowej. Złamanie kości strzałkowej jest nastawiane i mocowane za pomocą bocznego nacięcia kości strzałkowej, zwykle za pomocą śrub lagowych 3,5 mm i płytki rurowej l/3 3,5 mm lub płytki LCDC 3,5 mm i śrub. Po anatomicznej repozycji i mocowaniu kości strzałkowej można ją wykorzystać jako standard do przywrócenia długości kości piszczelowej i skorygowania deformacji rotacyjnej złamania kości piszczelowej.
Środki ostrożności
Znaczny obrzęk tkanek miękkich lub poważna otwarta rana mogą również uniemożliwić pierwotne unieruchomienie kości strzałkowej. Uważaj, aby nie naprawiać złamań kości strzałkowej bliższej i uważaj, aby nie uszkodzić nerwu strzałkowego powierzchownego bliższego.
Złamania kości piszczelowej: nastawienie i fiksacja wewnętrzna
Złamania wewnątrzstawowe sklepienia kości piszczelowej należy nastawiać pod kontrolą wzroku, poprzez dostęp przednio-boczny lub przyśrodkowy dalszej części kości piszczelowej, lub poprzez pośrednią repozycję manualną pod kontrolą fluoroskopii.
Przy wkręcaniu śruby oporowej należy najpierw unieruchomić złamany fragment drutem Kirschnera.
Wczesne nastawienie i fiksacja złamań wewnątrzstawowych umożliwia stosowanie technik małoinwazyjnych i większą elastyczność w wtórnym ostatecznym unieruchomieniu. Niekorzystne warunki tkanek miękkich, takie jak znaczny obrzęk lub poważne uszkodzenie tkanek miękkich, mogą uniemożliwić wczesną fiksację fragmentów wewnątrzstawowych.
Złamania kości piszczelowej: Zewnętrzne unieruchomienie przezstawowe
Można zastosować zewnętrzny stabilizator krzyżowo-stawowy.
Zgodnie z wymogami metody ostatecznego zespolenia drugiego etapu, dwa 5-milimetrowe zewnętrzne kołki stabilizujące z półgwintem wprowadzono przezskórnie lub przez małe nacięcia na przyśrodkowej lub przednio-bocznej powierzchni kości piszczelowej na bliższym końcu złamania.
Najpierw należy tępo rozciąć kość aż do jej powierzchni, następnie zabezpieczyć otaczającą tkankę miękką osłonką ochronną, po czym wywiercić otwór, nagwintować otwór i wkręcić śrubę przez osłonkę.
Zewnętrzne kołki stabilizujące na dystalnym końcu złamania można umieścić na dystalnym fragmencie kości piszczelowej, kości piętowej i pierwszej kości śródstopia lub na szyjce kości skokowej.
Przezpiętowe zewnętrzne gwoździe stabilizujące należy umieszczać na guzie piętowym od strony przyśrodkowej do bocznej, aby zapobiec uszkodzeniu przyśrodkowych struktur naczyniowo-nerwowych.
Zewnętrzny bolec stabilizujący pierwszej kości śródstopia powinien zostać umieszczony na przednio-przyśrodkowej powierzchni podstawy pierwszej kości śródstopia.
Czasami można wprowadzić zewnętrzny gwóźdź stabilizujący przednio-bocznie przez nacięcie zatoki stępowej.
Następnie dalsza kość piszczelowa została nastawiona na nowo, a linia sił została dostosowana za pomocą śródoperacyjnej fluoroskopii, po czym zamontowano zewnętrzny stabilizator.
Podczas regulacji zewnętrznego stabilizatora poluzuj zacisk łączący, wykonaj trakcję wzdłużną i wykonaj delikatną ręczną redukcję pod fluoroskopią, aby dostosować położenie fragmentu złamania. Następnie operator utrzymuje położenie, podczas gdy asystent zaciska zaciski łączące.
Mżaden punkt
Jeśli fiksacja zewnętrzna nie jest ostatecznym leczeniem, tor igły zewnętrznej fiksacji powinien być trzymany z dala od ostatecznego obszaru fiksacji podczas planowania operacji, aby nie zanieczyścić przyszłego pola operacyjnego. Stabilność zewnętrznej fiksacji można zwiększyć, zwiększając odstęp między kołkami fiksacyjnymi w każdym miejscu złamania, zwiększając średnicę kołków, zwiększając liczbę kołków fiksacyjnych i łączących rozpórek, dodając punkty fiksacyjne w stawie skokowym i zwiększając płaszczyznę fiksacji lub stosując zewnętrzny stabilizator pierścieniowy. Należy zapewnić odpowiednie wyrównanie korekcyjne w fazie przednio-tylnej i bocznej.
Złamania kości piszczelowej: stabilizacja zewnętrzna bez rozpiętości stawu
Czasami opcją jest zastosowanie zewnętrznego stabilizatora, który nie obejmuje stawu. Jeśli dystalny fragment kości piszczelowej jest wystarczająco duży, aby pomieścić półgwintowane zewnętrzne kołki mocujące, można użyć prostego zewnętrznego stabilizatora. W przypadku pacjentów z małymi fragmentami złamania przynasadowego hybrydowy zewnętrzny stabilizator składający się z proksymalnego półgwintowanego zewnętrznego kołka mocującego i dystalnego cienkiego drutu Kirschnera jest przydatny jako tymczasowa lub ostateczna technika leczenia. Należy zachować ostrożność podczas stosowania nierozpiętościowych zewnętrznych stabilizatorów w przypadku złamań z zanieczyszczeniem tkanek miękkich. Usunięcie tej zanieczyszczonej tkanki, oczyszczenie kanału igły i unieruchomienie kończyny w gipsie do czasu dobrego zagojenia się rany jest zwykle konieczne przed wykonaniem ostatecznego unieruchomienia.
Sichuan ChenAnHui Technology Co., Ltd
Kontakt: Yoyo
WhatsApp: +8615682071283
Email: liuyaoyao@medtechcah.com
Czas publikacji: 10-02-2023
