Złamania głowy kości promieniowej i szyjki kości promieniowej są częstymi złamaniami stawu łokciowego, często wynikającymi z siły osiowej lub naprężenia koślawego.Kiedy staw łokciowy znajduje się w pozycji wyprostowanej, 60% siły osiowej działającej na przedramię jest przenoszone proksymalnie przez głowę kości promieniowej.Po urazie głowy kości promieniowej lub szyi kości promieniowej na skutek działania siły siły ścinające mogą oddziaływać na główkę kości ramiennej, potencjalnie prowadząc do urazów kości i chrząstki.
W 2016 roku Claessen zidentyfikował specyficzny rodzaj urazu, w którym złamaniom głowy/szyi kości promieniowej towarzyszyło uszkodzenie kości/chrząstki główki kości ramiennej.Stan ten nazwano „zmianą całującą”, a złamania obejmujące tę kombinację określano mianem „złamań całujących”.W swoim raporcie uwzględnili 10 przypadków złamań całujących i stwierdzili, że 9 przypadków miało złamania głowy kości promieniowej sklasyfikowane jako II typu Masona.Sugeruje to, że w przypadku złamań głowy kości promieniowej typu Masona II należy zwrócić większą uwagę na potencjalne towarzyszące złamania głowy kości ramiennej.
W praktyce klinicznej złamania całujące są bardzo podatne na błędne rozpoznanie, zwłaszcza w przypadkach, gdy występuje znaczne przemieszczenie złamania głowy/szyi kości promieniowej.Może to prowadzić do przeoczenia powiązanych urazów głowy kości ramiennej.Aby zbadać charakterystykę kliniczną i częstość występowania złamań całujących, zagraniczni badacze przeprowadzili analizę statystyczną na większej próbie w 2022 r. Wyniki są następujące:
Do badania włączono łącznie 101 pacjentów ze złamaniami głowy/szyi kości promieniowej, którzy byli leczeni w latach 2017–2020. Na podstawie tego, czy towarzyszyło im złamanie głowy kości ramiennej po tej samej stronie, pacjentów podzielono na dwie grupy: grupę capitulum (Grupa I) i grupę non-capitulum (Grupa II).
Ponadto przeanalizowano złamania głowy kości promieniowej ze względu na ich lokalizację anatomiczną, którą podzielono na trzy rejony.Pierwsza to bezpieczna strefa, druga to przednia strefa przyśrodkowa, a trzecia to tylna strefa przyśrodkowa.
Wyniki badania ujawniły następujące ustalenia:
- Im wyższa klasyfikacja Masona złamań głowy kości promieniowej, tym większe ryzyko towarzyszących złamań główki kości promieniowej.Prawdopodobieństwo, że złamanie głowy kości promieniowej typu I Masona jest powiązane ze złamaniem głowy, wynosiło 9,5% (6/63);dla Masona typu II było to 25% (6/24);a dla typu Masona III było to 41,7% (5/12).
- W przypadku, gdy złamania głowy kości promieniowej rozszerzyły się na szyjkę kości promieniowej, ryzyko złamań główki kości promieniowej zmniejszyło się.W piśmiennictwie nie zidentyfikowano izolowanych przypadków złamań szyjki kości promieniowej, którym towarzyszyły złamania głowy.
- Biorąc pod uwagę anatomiczne obszary złamań głowy kości promieniowej, złamania zlokalizowane w „bezpiecznej strefie” głowy kości promieniowej charakteryzują się większym ryzykiem powiązania ze złamaniami głowy kości promieniowej.
▲ Klasyfikacja Masona złamań głowy kości promieniowej.
▲ Przypadek pacjenta ze złamaniem całującym, gdzie głowa kości promieniowej została unieruchomiona płytką stalową i śrubami, a główka kości ramiennej śrubami Bold.
Czas publikacji: 31 sierpnia 2023 r
