Złamania głowicy promieniowej i szyi promieniowej są powszechnymi złamaniami stawu łokciowego, często wynikającego z siły osiowej lub naprężenia Valgus. Gdy złącze łokcia znajduje się w przedłużonej pozycji, 60% siły osiowej na przedramieniu jest przenoszone proksymalnie przez głowę promieniową. Po uszkodzeniu głowicy promieniowej lub szyi promieniowej z powodu siły siły ścinające mogą wpływać na stolicę kości ramiennej, potencjalnie prowadząc do urazów kości i chrząstki.
W 2016 r. Claessen zidentyfikował określony rodzaj uszkodzenia, w którym pęknięcia głowicy/szyi promieniowej towarzyszyło uszkodzenie kości/chrząstki na stoliku kości ramiennej. Ten warunek został określony jako „uszkodzenie całowania”, ze złamaniami, które obejmowały tę kombinację określoną jako „całowanie złamań”. W swoim raporcie obejmowały 10 przypadków całowania złamań i stwierdzili, że 9 przypadków miało promieniowe złamania głowy sklasyfikowane jako Mason Type II. Sugeruje to, że w przypadku pęknięć promieniowych Masona typu II powinna być zwiększona świadomość potencjalnych złamań towarzyszących stolicy kości ramiennej.
W praktyce klinicznej złamania całowania są bardzo podatne na błędną diagnozę, szczególnie w przypadkach, w których występuje znaczne przemieszczenie szczelinowania głowicy/szyi promieniowej. Może to prowadzić do przeoczenia związanych z tym urazów stolicy kości ramiennej. Aby zbadać cechy kliniczne i występowanie pęknięć całowania, zagraniczni badacze przeprowadzili analizę statystyczną większej wielkości próby w 2022 r. Wyniki są następujące:
Badanie obejmowało łącznie 101 pacjentów z promieniowymi złamaniami głowy/szyi, którzy zostali leczeni w latach 2017–2020. W oparciu o to, czy mieli powiązane złamanie stolicy kości ramiennej po tej samej stronie, pacjenci podzielili na dwie grupy: grupę Capitulum (grupa I) i grupy nie-kapitulum (grupa II).
Ponadto anatomiczne złamania głowicy promieniowej zostały przeanalizowane na podstawie ich anatomicznej lokalizacji, która została podzielona na trzy regiony. Pierwsza to bezpieczna strefa, druga to przednia strefa przyśrodkowa, a trzecia to tylna strefa przyśrodkowa.
Wyniki badania ujawniły następujące ustalenia:
- Im wyższa klasyfikacja masona pęknięć głowicy promieniowej, tym większe ryzyko towarzyszących złamaniom kapitulum. Prawdopodobieństwo, że złamanie głowicy promieniowej Masona typu I jest związane ze złamaniem stolicy, wyniosło 9,5% (6/63); W przypadku Masona typu II było to 25% (6/24); A dla Masona typu III było to 41,7% (5/12).
- Kiedy pęknięcia głowicy promieniowej rozciągały się na szyję promieniową, ryzyko pęknięć kapitulum zmniejszyło się. Literatura nie zidentyfikowała żadnych izolowanych przypadków pęknięć promieniowych szyi, które towarzyszą złamania kapitulum.
- W oparciu o anatomiczne regiony pęknięć głowicy promieniowej, złamania znajdujące się w „bezpiecznej strefie” głowicy promieniowej miały większe ryzyko związane ze złamaniami kapitulum.
▲ Klasyfikacja masona szczelinek głowicy promieniowej.
▲ Przypadek pacjenta z pęknięciem, w którym głowica promieniowa przymocowano stalową płytką i śrubami, a kapitula kości ramiennej przymocowano za pomocą śrubowych śrub.
Czas po: 31-2023
