Objawy kliniczne „pocałunkowej zmiany” stawu łokciowego

Złamania głowy kości promieniowej i szyjki kości promieniowej to częste złamania stawu łokciowego, często wynikające z siły osiowej lub naprężenia koślawego. Gdy staw łokciowy jest w pozycji wyprostowanej, 60% siły osiowej na przedramię jest przenoszone proksymalnie przez głowę kości promieniowej. Po urazie głowy kości promieniowej lub szyjki kości promieniowej spowodowanym siłą, siły ścinające mogą oddziaływać na główkę kości ramiennej, co potencjalnie prowadzi do urazów kości i chrząstki.

W 2016 roku Claessen zidentyfikował konkretny rodzaj urazu, w którym złamaniom głowy/szyjki kości promieniowej towarzyszyło uszkodzenie kości/chrząstki główki kości ramiennej. Stan ten nazwano „uszkodzeniem całującym”, a złamania obejmujące tę kombinację określano jako „złamania całujące”. W swoim raporcie uwzględnili 10 przypadków złamań całujących i stwierdzili, że w 9 przypadkach złamania głowy kości promieniowej sklasyfikowano jako złamania typu Masona II. Sugeruje to, że w przypadku złamań głowy kości promieniowej typu Masona II należy zachować zwiększoną świadomość potencjalnych towarzyszących złamań główki kości ramiennej.

W praktyce klinicznej złamania całujące są bardzo podatne na błędną diagnozę, szczególnie w przypadkach, gdy występuje znaczne przemieszczenie złamania głowy/szyjki kości promieniowej. Może to prowadzić do przeoczenia towarzyszących urazów główki kości ramiennej. Aby zbadać cechy kliniczne i częstość występowania złamań całujących, zagraniczni badacze przeprowadzili analizę statystyczną na większej próbie w 2022 r. Wyniki przedstawiają się następująco:

Badanie objęło łącznie 101 pacjentów ze złamaniami głowy/szyjki kości promieniowej, którzy byli leczeni w latach 2017–2020. Na podstawie tego, czy występowało u nich towarzyszące złamanie główki kości ramiennej po tej samej stronie, pacjentów podzielono na dwie grupy: grupę główki (grupa I) i grupę bez główki (grupa II).

Ponadto złamania głowy kości promieniowej analizowano na podstawie ich anatomicznej lokalizacji, która została podzielona na trzy obszary. Pierwszy to strefa bezpieczna, drugi to strefa przednia przyśrodkowa, a trzeci to strefa tylna przyśrodkowa.

Wyniki badania ujawniły następujące ustalenia:

1. Im wyższa klasyfikacja Masona złamań głowy kości promieniowej, tym większe ryzyko towarzyszących złamań główki kości. Prawdopodobieństwo, że złamanie głowy kości promieniowej typu I według Masona będzie związane ze złamaniem główki kości promieniowej wynosiło 9,5% (6/63); dla złamania typu II według Masona wynosiło 25% (6/24); a dla złamania typu III według Masona wynosiło 41,7% (5/12).

1. Gdy złamania głowy kości promieniowej rozszerzyły się na szyjkę kości promieniowej, ryzyko złamań główki kości zmniejszało się. W literaturze nie zidentyfikowano żadnych odosobnionych przypadków złamań szyjki kości promieniowej, którym towarzyszyły złamania główki kości.

1. Na podstawie anatomicznych obszarów złamań głowy kości promieniowej stwierdzono, że złamania zlokalizowane w „bezpiecznej strefie” głowy kości promieniowej cechowały się większym ryzykiem wystąpienia złamań główki kości.

▲ Klasyfikacja Masona złamań głowy kości promieniowej.

▲ Przypadek pacjenta ze złamaniem typu „całowanie”, w którym głowę kości promieniowej unieruchomiono za pomocą płytki stalowej i śrub, a główkę kości ramiennej unieruchomiono za pomocą śrub Bold.