Objawy kliniczne „pocałunkowej zmiany” stawu łokciowego

Złamania głowy i szyjki kości promieniowej to częste złamania stawu łokciowego, często spowodowane siłą osiową lub przeciążeniem koślawym. Gdy staw łokciowy jest wyprostowany, 60% siły osiowej działającej na przedramię jest przenoszone proksymalnie przez głowę kości promieniowej. Po urazie głowy lub szyjki kości promieniowej spowodowanym siłą, siły ścinające mogą oddziaływać na główkę kości ramiennej, potencjalnie prowadząc do uszkodzeń kości i chrząstki.

W 2016 roku Claessen zidentyfikował specyficzny rodzaj urazu, w którym złamaniom głowy/szyjki kości promieniowej towarzyszyło uszkodzenie kości/chrząstki główki kości ramiennej. Stan ten nazwano „uszkodzeniem całującym”, a złamania zawierające tę kombinację – „złamaniami całującymi”. W swoim raporcie uwzględnili 10 przypadków złamań całujących i stwierdzili, że w 9 przypadkach złamania głowy kości promieniowej sklasyfikowano jako złamania typu II wg Masona. Sugeruje to, że w przypadku złamań głowy kości promieniowej typu II wg Masona należy zachować szczególną ostrożność w przypadku potencjalnych towarzyszących złamań główki kości ramiennej.

W praktyce klinicznej złamania typu „całowanie” są bardzo podatne na błędne rozpoznanie, szczególnie w przypadkach znacznego przemieszczenia złamania głowy/szyjki kości promieniowej. Może to prowadzić do przeoczenia towarzyszących urazów główki kości ramiennej. Aby zbadać charakterystykę kliniczną i częstość występowania złamań typu „całowanie”, zagraniczni naukowcy przeprowadzili w 2022 roku analizę statystyczną na większej próbie. Wyniki przedstawiają się następująco:

Badanie objęło łącznie 101 pacjentów ze złamaniami głowy/szyjki kości promieniowej, którzy byli leczeni w latach 2017–2020. Na podstawie tego, czy występowało u nich współistniejące złamanie główki kości ramiennej po tej samej stronie, pacjentów podzielono na dwie grupy: grupę główki (grupa I) i grupę bez główki (grupa II).

Ponadto, złamania głowy kości promieniowej analizowano pod kątem ich lokalizacji anatomicznej, którą podzielono na trzy obszary: pierwszy to strefa bezpieczna, drugi to strefa przednia przyśrodkowa, a trzeci to strefa tylna przyśrodkowa.

Wyniki badania ujawniły następujące ustalenia:

1. Im wyższa klasyfikacja złamania głowy kości promieniowej według Masona, tym większe ryzyko towarzyszących złamań główki kości promieniowej. Prawdopodobieństwo, że złamanie głowy kości promieniowej typu I według Masona będzie związane ze złamaniem główki kości promieniowej, wynosiło 9,5% (6/63); dla złamania typu II według Masona – 25% (6/24); a dla złamania typu III według Masona – 41,7% (5/12).

1. W przypadku złamań głowy kości promieniowej obejmujących również szyjkę kości promieniowej, ryzyko wystąpienia złamań główki kości promieniowej malało. W literaturze nie opisano żadnych pojedynczych przypadków złamań szyjki kości promieniowej, którym towarzyszyły złamania główki kości promieniowej.

1. Biorąc pod uwagę anatomiczne obszary złamań głowy kości promieniowej, złamania zlokalizowane w „strefie bezpiecznej” głowy kości promieniowej cechowały się większym ryzykiem wystąpienia złamań główki kości.

▲ Klasyfikacja Masona złamań głowy kości promieniowej.

▲ Przypadek pacjenta ze złamaniem całującym, w którym głowę kości promieniowej unieruchomiono za pomocą stalowej płytki i śrub, a główkę kości ramiennej unieruchomiono za pomocą śrub Bold.