Najczęściej stosowanymi parametrami obrazowania do oceny złamań nasady dalszej kości promieniowej są zazwyczaj kąt pochylenia dłoniowego (VTA), wariancja kąta łokciowego oraz wysokość kości promieniowej. Wraz z pogłębianiem się naszej wiedzy na temat anatomii nasady dalszej kości promieniowej, zaproponowano i zastosowano w praktyce klinicznej dodatkowe parametry obrazowania, takie jak odległość przednio-tylna (APD), kąt łzy (TDA) oraz odległość od główki kości promieniowej do osi kości promieniowej (CARD).
Do powszechnie stosowanych parametrów obrazowania służących do oceny złamań dalszego końca kości promieniowej należą: a: VTA, b: APD, c: TDA, d: CARD.
Większość parametrów obrazowania nadaje się do leczenia pozastawowych złamań dalszego końca kości promieniowej, takich jak wysokość kości promieniowej i wariancja kości łokciowej. Jednak w przypadku niektórych złamań wewnątrzstawowych, takich jak złamania Bartona, tradycyjne parametry obrazowania mogą nie być w stanie precyzyjnie określić wskazań chirurgicznych i zapewnić wskazówek. Powszechnie uważa się, że wskazanie chirurgiczne w przypadku niektórych złamań wewnątrzstawowych jest ściśle związane z odchyleniem powierzchni stawowej. W celu oceny stopnia przemieszczenia złamań wewnątrzstawowych, zagraniczni naukowcy zaproponowali nowy parametr pomiarowy: TAD (Tilt After Displacement), który po raz pierwszy został opisany w ocenie złamań kostki tylnej z towarzyszącym przemieszczeniem dalszego końca kości piszczelowej.
Na dalszym końcu kości piszczelowej, w przypadkach złamania kostki tylnej z tylnym zwichnięciem kości skokowej, powierzchnia stawowa tworzy trzy łuki: Łuk 1 to przednia powierzchnia stawowa dalszej kości piszczelowej, Łuk 2 to powierzchnia stawowa tylnego odłamka kostki, a Łuk 3 to szczyt kości skokowej. Gdy występuje odłamek złamania kostki tylnej z towarzyszącym tylnym zwichnięciem kości skokowej, środek okręgu utworzonego przez Łuk 1 na przedniej powierzchni stawowej jest oznaczony jako punkt T, a środek okręgu utworzonego przez Łuk 3 na szczycie kości skokowej jest oznaczony jako punkt A. Odległość między tymi dwoma środkami to TAD (pochylenie po przemieszczeniu), a im większe przemieszczenie, tym większa wartość TAD.
Celem zabiegu jest osiągnięcie wartości ATD (pochylenie po przemieszczeniu) wynoszącej 0, co oznacza anatomiczne zmniejszenie powierzchni stawowej.
Podobnie w przypadku złamania Bartona kości dłoniowej:
Częściowo przemieszczone fragmenty powierzchni stawowej tworzą Łuk 1.
Powierzchnia księżycowata stanowi Łuk 2.
Grzbietowa powierzchnia kości promieniowej (zdrowa kość bez złamania) reprezentuje Łuk 3.
Każdy z tych trzech łuków można traktować jako okręgi. Ponieważ powierzchnia księżycowata i fragment kości dłoniowej są przemieszczone razem, okrąg 1 (na żółto) ma wspólny środek z okręgiem 2 (na biało). ACD reprezentuje odległość od tego wspólnego środka do środka okręgu 3. Celem chirurgicznym jest przywrócenie ACD do 0, co oznacza redukcję anatomiczną.
W dotychczasowej praktyce klinicznej powszechnie akceptowano, że standardem nastawienia złamania jest odsunięcie powierzchni stawowej od podłoża <2 mm. Jednak w niniejszym badaniu analiza krzywej charakterystyki operacyjnej odbiornika (ROC) dla różnych parametrów obrazowania wykazała, że ACD charakteryzuje się największym obszarem pod krzywą (AUC). Przy wartości granicznej 1,02 mm dla ACD, uzyskano 100% czułość i 80,95% swoistość. Sugeruje to, że w procesie nastawiania złamania, zmniejszenie ACD do wartości 1,02 mm może być bardziej uzasadnionym kryterium.
niż tradycyjna norma odstępu między powierzchniami spoin <2 mm.
ACD wydaje się mieć cenne znaczenie referencyjne w ocenie stopnia przemieszczenia w złamaniach wewnątrzstawowych obejmujących stawy koncentryczne. Oprócz zastosowania w ocenie złamań plafonu kości piszczelowej i dalszego końca kości promieniowej, jak wspomniano wcześniej, ACD może być również stosowana w ocenie złamań łokcia. Stanowi to dla klinicystów użyteczne narzędzie do wyboru metod leczenia i oceny efektów nastawienia złamania.
Czas publikacji: 18.09.2023
