Najczęściej używane parametry obrazowania do oceny złamań dalszej części kości promieniowej obejmują kąt pochylenia dłoniowego (VTA), wariancję łokciową i wysokość kości promieniowej. W miarę pogłębiania się naszej wiedzy na temat anatomii dalszej części kości promieniowej, zaproponowano i zastosowano w praktyce klinicznej dodatkowe parametry obrazowania, takie jak odległość przednio-tylna (APD), kąt łzy (TDA) i odległość główkowata-oś promieniowa (CARD).
Do powszechnie stosowanych parametrów obrazowania służących do oceny złamań dalszego odcinka kości promieniowej zalicza się: a：VTA；b：APD；c：TDA；d：CARD.
Większość parametrów obrazowania nadaje się do pozastawowych złamań dalszej kości promieniowej, takich jak wysokość promieniowa i wariancja łokciowa. Jednak w przypadku niektórych złamań wewnątrzstawowych, takich jak złamania Bartona, tradycyjne parametry obrazowania mogą nie być w stanie dokładnie określić wskazań chirurgicznych i zapewnić wskazówek. Uważa się powszechnie, że wskazanie chirurgiczne w przypadku niektórych złamań wewnątrzstawowych jest ściśle związane z odchyleniem powierzchni stawu. Aby ocenić stopień przemieszczenia złamań wewnątrzstawowych, zagraniczni naukowcy zaproponowali nowy parametr pomiarowy: TAD (Tilt After Displacement), który po raz pierwszy zgłoszono w celu oceny złamań kostki tylnej z towarzyszącym przemieszczeniem dalszej kości piszczelowej.
Na końcu dystalnym kości piszczelowej, w przypadkach złamania kostki tylnej z tylnym zwichnięciem kości skokowej, powierzchnia stawowa tworzy trzy łuki: Łuk 1 jest przednią powierzchnią stawową dalszej kości piszczelowej, Łuk 2 jest powierzchnią stawową tylnego fragmentu kostki, a Łuk 3 jest szczytem kości skokowej. Gdy występuje tylny fragment złamania kostki z towarzyszącym tylnym zwichnięciem kości skokowej, środek okręgu utworzonego przez Łuk 1 na przedniej powierzchni stawowej jest oznaczony jako punkt T, a środek okręgu utworzonego przez Łuk 3 na szczycie kości skokowej jest oznaczony jako punkt A. Odległość między tymi dwoma środkami to TAD (pochylenie po przemieszczeniu), a im większe przemieszczenie, tym większa wartość TAD.
Celem zabiegu chirurgicznego jest osiągnięcie wartości ATD (pochylenie po przemieszczeniu) równej 0, co oznacza anatomiczną redukcję powierzchni stawowej.
Podobnie jest w przypadku złamania Bartona kości dłoniowej:
Częściowo przemieszczone fragmenty powierzchni stawowej tworzą Łuk 1.
Powierzchnia księżycowata stanowi łuk 2.
Grzbietowa powierzchnia kości promieniowej (zdrowa kość, bez złamania) reprezentuje Łuk 3.
Każdy z tych trzech łuków można uznać za okręgi. Ponieważ powierzchnia księżycowata i fragment kości dłoniowej są przemieszczone razem, Krąg 1 (na żółto) dzieli swój środek z Kółkiem 2 (na biało). ACD przedstawia odległość od tego wspólnego środka do środka Kółka 3. Celem chirurgicznym jest przywrócenie ACD do 0, co wskazuje na redukcję anatomiczną.
W poprzedniej praktyce klinicznej powszechnie akceptowano, że odchylenie powierzchni stawu od podłoża <2 mm jest standardem dla nastawienia. Jednak w tym badaniu analiza krzywej charakterystyki operacyjnej odbiornika (ROC) różnych parametrów obrazowania wykazała, że ACD ma największe pole pod krzywą (AUC). Przy użyciu wartości granicznej 1,02 mm dla ACD, wykazano 100% czułość i 80,95% swoistość. Sugeruje to, że w procesie nastawienia złamania, zmniejszenie ACD do wartości 1,02 mm może być bardziej rozsądnym kryterium.
niż tradycyjna norma odchylenia powierzchni złącza od podłoża <2 mm.
ACD wydaje się mieć cenne znaczenie referencyjne w ocenie stopnia przemieszczenia w złamaniach wewnątrzstawowych obejmujących stawy koncentryczne. Oprócz zastosowania w ocenie złamań plafonu kości piszczelowej i złamań dalszej kości promieniowej, jak wspomniano wcześniej, ACD może być również stosowany do oceny złamań łokcia. Zapewnia to praktykom klinicznym przydatne narzędzie do wyboru podejść terapeutycznych i oceny wyników redukcji złamań.
Czas publikacji: 18-09-2023
