Dwa wersy wiersza „Cut and Set Internal Fixation, Closed Set Intramedullary Nailing” trafnie odzwierciedlają podejście chirurgów ortopedów do leczenia złamań dalszego końca kości piszczelowej. Do dziś nie ma jednomyślności, czy lepsze są śruby płytkowe, czy gwoździe śródszpikowe. Niezależnie od tego, co jest rzeczywiście lepsze w oczach Boga, dziś przedstawimy przegląd wskazówek chirurgicznych dotyczących gwoździowania śródszpikowego w złamaniach dalszego końca kości piszczelowej.
Zestaw „koła zapasowego” przedoperacyjny
Chociaż rutynowe przygotowania przedoperacyjne nie są konieczne, zaleca się posiadanie zapasowego zestawu śrub i płytek na wypadek nieprzewidzianych okoliczności (np. ukrytej linii złamania uniemożliwiającej założenie śrub blokujących lub błędu ludzkiego, który pogarsza złamanie i uniemożliwia unieruchomienie itp.) mogących wystąpić w związku ze stosowaniem gwoździ śródszpikowych.
4 podstawy udanego repozycjonowania
Ze względu na skośną anatomię dalszej nasady kości piszczelowej, prosta trakcja nie zawsze skutkuje skuteczną repozycją. Poniższe wskazówki pomogą zwiększyć skuteczność repozycji:
1. wykonać przedoperacyjne lub śródoperacyjne zdjęcia pantomograficzne zdrowej kończyny w celu porównania i określenia stopnia nastawienia złamania po stronie operowanej.
2. użyj pozycji półzgiętego kolana, aby ułatwić wszczepianie gwoździ i badanie prześwietlenia
3. Użyj retraktora, aby utrzymać kończynę na miejscu i długości
4. Umieść śruby Schanza w dalszej i bliższej części kości piszczelowej, aby ułatwić nastawienie złamania.
7 Szczegóły dotyczące wspomaganej redukcji i unieruchomienia
1. Umieść prawidłowo kołek prowadzący w dalszej części kości piszczelowej, używając odpowiedniego urządzenia wspomagającego lub wstępnie wyginając końcówkę kołka prowadzącego przed umieszczeniem.
2. Użyj kleszczy do resurfacingu ze skórą na końcu, aby umieścić gwoździe śródszpikowe w złamaniach spiralnych i skośnych (Rysunek 1)
3. w nastawieniu otwartym należy zastosować sztywną płytkę z fiksacją monokortykalną (płytka płytkowa lub kompresyjna), aby utrzymać nastawienie do momentu wprowadzenia gwoździa śródszpikowego
4. zwężenie kanału gwoździa śródszpikowego za pomocą śrub blokowych w celu skorygowania kąta i kanału, co zwiększa skuteczność wszczepiania gwoździa śródszpikowego (ryc. 2)
5. W zależności od rodzaju złamania należy podjąć decyzję o zastosowaniu śrub mocujących i tymczasowego unieruchomienia za pomocą gwoździ Schnee lub Kirschnera.
6. zapobiegać powstawaniu nowych złamań podczas stosowania śrub blokujących u pacjentów z osteoporozą
7. w przypadku złamania kości strzałkowej najpierw unieruchomić kość strzałkową, a następnie kość piszczelową, aby ułatwić repozycjonowanie kości piszczelowej
Rycina 1 Przezskórna repozycja zacisku Webera Zdjęcia skośne (ryciny A i B) wskazują na stosunkowo proste złamanie dalszej części kości piszczelowej, które nadaje się do fluoroskopowej przezskórnej, mało inwazyjnej repozycji zacisku o ostrym czubku, powodującej niewielkie uszkodzenia tkanek miękkich
Ryc. 2 Zastosowanie śrub blokujących Ryc. A przedstawia bardzo rozdrobnione złamanie dalszej nasady kości piszczelowej, po którym następuje tylne odchylenie kątowe, z resztkową deformacją inwersyjną po unieruchomieniu kości strzałkowej pomimo korekcji tylnego odchylenia kątowego w płaszczyźnie strzałkowej (ryc. C) (ryc. B), z jedną śrubą blokującą umieszczoną z tyłu i jedną bocznie na dalszym końcu złamania (ryc. B i C) oraz rozszerzeniem rdzenia po umieszczeniu kołków prowadzących w celu dalszej korekcji deformacji koronowej (ryc. D), przy jednoczesnym zachowaniu równowagi strzałkowej (E)
6 punktów do fiksacji śródszpikowej
- Jeżeli dalsza część złamania jest dostatecznie kostna, gwóźdź śródszpikowy można unieruchomić, wkręcając 4 śruby pod wieloma kątami (aby poprawić stabilność w wielu osiach), co przekłada się na zwiększenie sztywności strukturalnej.
- Należy użyć gwoździ śródszpikowych, które pozwolą na przejście wprowadzonych śrub i utworzą strukturę blokującą o stabilności kątowej.
- Należy użyć grubych śrub, wielu śrub i wielu płaszczyzn ich rozmieszczenia, aby równomiernie rozmieścić śruby pomiędzy końcem dystalnym i proksymalnym złamania, co wzmocni efekt stabilizacji gwoździem śródszpikowym.
- Jeśli gwóźdź śródszpikowy zostanie umieszczony zbyt daleko, tak że wstępnie wygięty prowadnik uniemożliwi rozszerzenie dalszej części kości piszczelowej, można zastosować niewygięty prowadnik lub dystalny prowadnik bez rozszerzenia.
- Należy zachować gwóźdź blokujący i płytkę, dopóki złamanie nie zostanie nastawione, chyba że gwóźdź blokujący zapobiega rozprzestrzenieniu się gwoździa śródszpikowego do kości lub płytka jednokortykalna uszkodzi tkanki miękkie.
- Jeżeli gwoździe śródszpikowe i śruby nie zapewniają odpowiedniej repozycji i stabilizacji, w celu zwiększenia stabilności gwoździ śródszpikowych można zastosować przezskórną płytkę lub śrubę.
Przypomnienia
Ponad 1/3 złamań dalszej części kości piszczelowej dotyczy stawu. W szczególności złamania dalszego trzonu kości piszczelowej, złamania spiralne kości piszczelowej lub towarzyszące złamania spiralne kości strzałkowej należy zbadać pod kątem złamań wewnątrzstawowych. W takim przypadku złamanie wewnątrzstawowe należy zaopatrzyć oddzielnie przed wszczepieniem gwoździa śródszpikowego.
Czas publikacji: 31.10.2023
