Śruby blokujące są powszechnie stosowane w praktyce klinicznej, szczególnie przy stabilizacji długich gwoździ śródszpikowych.
W istocie funkcje śrub blokujących można podsumować jako dwie: po pierwsze, służą do nastawiania, a po drugie, zwiększają wewnętrzną stabilność mocowania.
W przypadku nastawienia, „blokujące” działanie śruby blokującej służy do zmiany pierwotnego kierunku stabilizacji wewnętrznej, uzyskania pożądanej redukcji i skorygowania ustawienia. W tym kontekście śruba blokująca musi być umieszczona w miejscu „nie do przejścia”, czyli w miejscu, w którym fiksacja wewnętrzna nie jest pożądana. Weźmy za przykład kość piszczelową i udową:
W przypadku kości piszczelowej: Po wprowadzeniu prowadnika, jest on umieszczany na tylnej warstwie korowej trzonu kości piszczelowej, odchylając się od linii środkowej kanału szpikowego. W kierunku „niepożądanym”, a konkretnie w tylnej części przynasady, wprowadzana jest śruba blokująca, aby poprowadzić prowadnik do przodu wzdłuż kanału szpikowego.
Kość udowa: Na poniższej ilustracji przedstawiono gwóźdź udowy wszczepiony wstecznie, którego końce złamania są wygięte na zewnątrz. Gwóźdź śródszpikowy jest skierowany w stronę wewnętrzną kanału szpikowego. Dlatego też, aby zmienić położenie gwoździa śródszpikowego, wprowadzono śrubę blokującą od strony wewnętrznej.
W celu zwiększenia stabilności, śruby blokujące były początkowo stosowane do wzmocnienia stabilności krótkich złamań na końcach trzonów kości piszczelowej. Utrudniając ruch gwoździ śródszpikowych poprzez blokowanie śrub po stronie wewnętrznej i zewnętrznej, jak zilustrowano na przykładzie złamania międzykłykciowego i nadkłykciowego kości udowej poniżej, można wzmocnić stabilność końców złamania. Pomaga to zapobiec wahadłowemu ruchowi gwoździa śródszpikowego i odległych odłamów kostnych.
Podobnie, przy stabilizacji złamań kości piszczelowej za pomocą gwoździ śródszpikowych, można także zastosować śruby blokujące w celu zwiększenia stabilności końców złamania.
Czas publikacji: 02-02-2024
