Śruby blokujące znajdują szerokie zastosowanie w praktyce klinicznej, zwłaszcza przy mocowaniu długich gwoździ śródszpikowych.
Zasadniczo funkcje śrub blokujących można podsumować dwojako: po pierwsze, w celu redukcji, i po drugie, w celu zwiększenia wewnętrznej stabilności mocowania.
Jeśli chodzi o redukcję, działanie „blokujące” śruby blokującej służy do zmiany pierwotnego kierunku wewnętrznego mocowania, osiągając pożądaną redukcję i korygując wyrównanie. W tym kontekście śrubę blokującą należy ustawić w miejscu, w którym nie można wchodzić, czyli w miejscu, w którym wewnętrzne mocowanie nie jest pożądane. Biorąc za przykład kość piszczelową i udową:
Dla kości piszczelowej: Po wprowadzeniu prowadnika umieszcza się go w pobliżu tylnej kory trzonu kości piszczelowej, odchylając się od linii środkowej kanału szpikowego. W „niepożądanym” kierunku, szczególnie w tylnej części przynasady, wprowadza się śrubę blokującą, aby poprowadzić drut do przodu wzdłuż kanału szpikowego.
Kość udowa: Na poniższej ilustracji pokazano wsteczny gwóźdź udowy, którego końce złamania wykazują kątowanie na zewnątrz. Gwóźdź śródszpikowy umieszcza się w kierunku wewnętrznej strony kanału szpikowego. Dlatego od wewnętrznej strony wprowadza się śrubę blokującą, aby uzyskać zmianę położenia gwoździa śródszpikowego.
Jeśli chodzi o poprawę stabilności, początkowo stosowano śruby blokujące w celu wzmocnienia stabilności krótkich złamań na końcach złamań trzonu kości piszczelowej. Utrudnianie ruchu gwoździ śródszpikowych poprzez blokujące działanie śrub po stronie wewnętrznej i zewnętrznej, jak pokazano na przykładzie złamania międzykłykciowego i nadkłykciowego kości udowej poniżej, można wzmocnić stabilność końców złamania. Pomaga to zapobiegać ruchowi wahadłowemu gwoździa śródszpikowego i odległych fragmentów kości.
Podobnie w przypadku mocowania złamań kości piszczelowej gwoździami śródszpikowymi można również zastosować śruby blokujące w celu zwiększenia stabilności końców złamania.
Czas publikacji: 02 lutego 2024 r
