Złamania guzka większego kości ramiennej są częstymi urazami barku w praktyce klinicznej i często towarzyszą im zwichnięcia stawu ramiennego. W przypadku rozdrobnionych i przemieszczonych złamań guzka większego kości ramiennej leczenie chirurgiczne mające na celu przywrócenie prawidłowej anatomii kostnej bliższej części kości ramiennej i rekonstrukcję ramienia dźwigni barkowej stanowi podstawę do funkcjonalnego powrotu do zdrowia barku. Typowe metody kliniczne obejmują stosowanie anatomicznych płytek guzka większego kości ramiennej, anatomicznych płytek bliższej części kości ramiennej (PHILOS), fiksację śrubową lub fiksację szwem kotwiczącym z opaską napinającą.
W leczeniu złamań metodą wewnętrznej fiksacji dość powszechne jest elastyczne stosowanie płytek anatomicznych, pierwotnie zaprojektowanych do jednego rodzaju złamań, do innych miejsc złamań. Przykłady obejmują użycie odwróconej płytki dystalnej LISS do leczenia złamań bliższego końca kości udowej oraz płytek śródręcza do naprawy złamań głowy kości promieniowej lub płaskowyżu kości piszczelowej. W przypadku złamań guzka większego kości ramiennej lekarze z Lishui People's Hospital (Szósty Szpital Afiliowany Uniwersytetu Medycznego w Wenzhou) rozważyli wyjątkowe zalety płytki anatomicznej kości piętowej pod względem plastyczności i stabilności fiksacji i zastosowali ją do bliższego końca kości ramiennej, uzyskując skuteczne wyniki.
Na zdjęciu widać anatomiczne płytki piętowe o różnych rozmiarach. Płytki te charakteryzują się dużą elastycznością i silną plastycznością, co pozwala na ich bezpieczne przymocowanie do powierzchni kości za pomocą śrub.
Typowy obraz przypadku:
W artykule autor porównał skuteczność anatomicznych płytek piętowych z fiksacją PHILOS, wykazując, że anatomiczna płytka piętowa ma zalety w zakresie odzyskiwania funkcji stawu barkowego, długości nacięcia chirurgicznego i utraty krwi podczas operacji. Stosowanie anatomicznych płytek zaprojektowanych do jednego rodzaju złamania w leczeniu złamań w innych lokalizacjach jest w rzeczywistości szarą strefą w praktyce klinicznej. Jeśli pojawią się powikłania, zasadność wyboru wewnętrznej fiksacji może zostać zakwestionowana, jak widać w przypadku powszechnego, ale krótkotrwałego stosowania odwróconych płytek LISS w przypadku złamań bliższego końca kości udowej, co doprowadziło do znacznej liczby niepowodzeń fiksacji i związanych z tym sporów. Dlatego metoda wewnętrznej fiksacji przedstawiona w tym artykule jest przeznaczona do użytku przez lekarzy klinicznych i nie jest zaleceniem.
Czas publikacji: 26-08-2024
