Złamania guza większego kości ramiennej są częstym urazem barku w praktyce klinicznej i często towarzyszy im zwichnięcie stawu barkowego. W przypadku rozdrobnionych i przemieszczonych złamań guzowatości większej kości ramiennej leczenie chirurgiczne mające na celu przywrócenie prawidłowej anatomii kości bliższej kości ramiennej i rekonstrukcję ramienia dźwigni barkowej jest podstawą odzyskania funkcjonalności barku. Typowe metody kliniczne obejmują zastosowanie płytek anatomicznych guza większego kości ramiennej, płytek anatomicznych bliższej kości ramiennej (PHILOS), mocowanie śrubami lub mocowanie szwem kotwicznym za pomocą opaski napinającej.
Dość powszechne w leczeniu wewnętrznego zespolenia złamań jest elastyczne nakładanie płytek anatomicznych, pierwotnie zaprojektowanych dla jednego rodzaju złamania, na inne miejsca złamania. Przykłady obejmują zastosowanie odwróconej płytki LISS dalszej części kości udowej w leczeniu złamań bliższej części kości udowej oraz płytek śródręcza w celu zespolenia złamań głowy kości promieniowej lub plateau kości piszczelowej. W przypadku złamań guzowatości kości ramiennej lekarze ze Szpitala Ludowego Lishui (Szósty Szpital stowarzyszony Uniwersytetu Medycznego w Wenzhou) rozważyli wyjątkowe zalety płytki anatomicznej kości piętowej pod względem plastyczności i stabilności mocowania, a następnie zastosowali ją do bliższej części kości ramiennej, uzyskując zgłoszone skuteczne wyniki.
Na zdjęciu przedstawiono płytki anatomiczne kości piętowej o różnych rozmiarach. Płytki te charakteryzują się dużą elastycznością i dużą plastycznością, dzięki czemu można je bezpiecznie przymocować do powierzchni kości za pomocą śrub.
Typowy obraz przypadku:
W artykule autor porównał skuteczność płytek anatomicznych kości piętowej z mocowaniem PHILOS, wykazując, że płytka anatomiczna kości piętowej ma zalety w zakresie przywracania funkcji stawu barkowego, długości nacięcia chirurgicznego i chirurgicznej utraty krwi. Stosowanie płytek anatomicznych przeznaczonych do jednego rodzaju złamań w celu leczenia złamań w innych lokalizacjach jest w rzeczywistości szarą strefą w praktyce klinicznej. W przypadku pojawienia się powikłań, zasadność wyboru stabilizacji wewnętrznej może zostać zakwestionowana, co widać w przypadku powszechnego, choć krótkotrwałego stosowania odwróconych płytek LISS w przypadku złamań bliższej części kości udowej, co doprowadziło do znacznej liczby niepowodzeń stabilizacji i powiązanych sporów. Dlatego metoda stabilizacji wewnętrznej przedstawiona w tym artykule jest przeznaczona dla lekarzy klinicznych i nie stanowi zalecenia.
Czas publikacji: 26 sierpnia 2024 r
