Złamania guzka większego kości ramiennej są częstymi urazami barku w praktyce klinicznej i często towarzyszą im zwichnięcia stawu ramiennego. W przypadku wieloodłamowych i przemieszczonych złamań guzka większego kości ramiennej, leczenie chirurgiczne mające na celu przywrócenie prawidłowej anatomii kostnej bliższego końca kości ramiennej i rekonstrukcję ramienia dźwigni barku stanowi podstawę do odzyskania funkcji barku. Do typowych metod klinicznych należą: płytki anatomiczne guzka większego kości ramiennej, płytki anatomiczne bliższego końca kości ramiennej (PHILOS), stabilizacja śrubami lub stabilizacja szwem kotwiczącym z użyciem opaski zaciskowej.
W leczeniu złamań metodą stabilizacji wewnętrznej dość często stosuje się elastyczne płytki anatomiczne, pierwotnie zaprojektowane do jednego rodzaju złamań, do innych miejsc złamania. Przykładami są odwrócona dalsza płytka udowa LISS do leczenia złamań bliższego końca kości udowej oraz płytki śródręczne do stabilizacji głowy kości promieniowej lub złamań plateau kości piszczelowej. W przypadku złamań guzka większego kości ramiennej lekarze ze Szpitala Ludowego Lishui (Szóstego Szpitala Afiliowanego Uniwersytetu Medycznego w Wenzhou) rozważyli wyjątkowe zalety anatomicznej płytki piętowej pod względem plastyczności i stabilności fiksacji i zastosowali ją do bliższego końca kości ramiennej, uzyskując w ten sposób pozytywne rezultaty.
Zdjęcie przedstawia anatomiczne płytki piętowe o różnych rozmiarach. Płytki te charakteryzują się dużą elastycznością i dużą plastycznością, co pozwala na ich bezpieczne przymocowanie do powierzchni kości za pomocą śrub.
Typowy obraz przypadku:
W artykule autor porównał skuteczność anatomicznych płytek piętowych z stabilizacją metodą PHILOS, wykazując, że anatomiczna płytka piętowa ma przewagę w zakresie powrotu funkcji stawu barkowego, długości nacięcia chirurgicznego i utraty krwi pooperacyjnej. Stosowanie płytek anatomicznych zaprojektowanych do jednego rodzaju złamań do leczenia złamań w innych lokalizacjach jest w praktyce klinicznej kwestią niejednoznaczną. W przypadku wystąpienia powikłań zasadność wyboru stabilizacji wewnętrznej może zostać zakwestionowana, co widać na przykładzie powszechnego, lecz krótkotrwałego stosowania odwróconych płytek LISS w przypadku złamań bliższego końca kości udowej, co doprowadziło do znacznej liczby niepowodzeń stabilizacji i związanych z tym sporów. Dlatego metoda stabilizacji wewnętrznej przedstawiona w niniejszym artykule jest przeznaczona wyłącznie dla lekarzy klinicystów i nie stanowi rekomendacji.
Czas publikacji: 26.08.2024
