Błędy pacjenta i miejsca zabiegu chirurgicznego są poważne i można im zapobiec. Według Wspólnej Komisji ds. Akredytacji Organizacji Opieki Zdrowotnej tego typu błędy można popełnić aż w 41% zabiegów ortopedycznych/pediatrycznych. W przypadku operacji kręgosłupa błąd miejsca operacji występuje, gdy odcinek kręgosłupa lub lateralizacja są nieprawidłowe. Oprócz nieuwzględnienia objawów i patologii pacjenta, błędy segmentacyjne mogą prowadzić do nowych problemów medycznych, takich jak przyspieszona degeneracja krążka międzykręgowego lub niestabilność kręgosłupa w segmentach, które w przeciwnym razie nie miałyby objawów lub byłyby prawidłowe.
Istnieją również kwestie prawne związane z błędami segmentalnymi w chirurgii kręgosłupa, a społeczeństwo, agencje rządowe, szpitale i stowarzyszenia chirurgów mają zerową tolerancję dla takich błędów. Wiele operacji kręgosłupa, takich jak dyskektomia, zespolenie, dekompresja laminektomii i kyfoplastyka, wykonuje się z dostępu tylnego, dlatego ważne jest prawidłowe ułożenie kręgosłupa. Pomimo obecnej technologii obrazowania nadal występują błędy segmentacyjne, a częstość ich występowania w literaturze podaje się od 0,032% do 15%. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, która metoda lokalizacji jest najdokładniejsza.
Naukowcy z Katedry Chirurgii Ortopedycznej w Mount Sinai School of Medicine w USA przeprowadzili internetowe badanie kwestionariuszowe, z którego wynikało, że zdecydowana większość chirurgów kręgosłupa stosuje tylko kilka metod lokalizacji oraz że wyjaśnienie typowych przyczyn błędów może być skuteczne w leczeniu zmniejszania chirurgicznych błędów segmentowych, w artykule opublikowanym w maju 2014 w Spine J. Badanie przeprowadzono za pomocą kwestionariusza przesłanego pocztą elektroniczną. Badanie przeprowadzono z wykorzystaniem przesłanego pocztą elektroniczną łącza do kwestionariusza przesłanego członkom North American Spine Society (w tym chirurgom ortopedom i neurochirurgom). Kwestionariusz został przesłany tylko raz, zgodnie z zaleceniami North American Spine Society. Ogółem otrzymało go 2338 lekarzy, 532 otworzyło link, a 173 (wskaźnik odpowiedzi 7,4%) wypełniło kwestionariusz. Siedemdziesiąt dwa procent absolwentów to chirurdzy ortopedzi, 28% neurochirurdzy, a 73% to stażyści lekarze specjalizujący się w leczeniu chorób kręgosłupa.
Kwestionariusz składał się łącznie z 8 pytań (ryc. 1) dotyczących najczęściej stosowanych metod lokalizacji (zarówno punktów orientacyjnych anatomicznych, jak i lokalizacji obrazowej), częstości występowania chirurgicznych błędów segmentalnych oraz związku metod lokalizacji z błędami segmentalnymi. Kwestionariusz nie został poddany testom pilotażowym ani walidacji. Ankieta pozwala na wielokrotny wybór odpowiedzi.
Rysunek 1 Osiem pytań z kwestionariusza. Wyniki wykazały, że najczęściej stosowaną metodą lokalizacji w operacjach tylnego odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa była śródoperacyjna fluoroskopia (odpowiednio 89% i 86%), a następnie zdjęcia rentgenowskie (odpowiednio 54% i 58%). 76 lekarzy zdecydowało się zastosować kombinację obu metod lokalizacji. Najczęściej stosowanymi anatomicznymi punktami orientacyjnymi w operacjach odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa były wyrostki kolczyste i odpowiadające im nasady (67% i 59%), a następnie wyrostki kolczyste (49% i 52%) (ryc. 2). 68% lekarzy przyznało, że w swojej praktyce popełniło segmentowe błędy lokalizacyjne, z których część została skorygowana śródoperacyjnie (ryc. 3).
Ryc. 2 Stosowane metody obrazowania i lokalizacji punktów anatomicznych.
Ryc. 3 Korekta lekarska i śródoperacyjna błędów segmentu chirurgicznego.
W przypadku błędów lokalizacji 56% tych lekarzy korzystało z przedoperacyjnych zdjęć rentgenowskich, a 44% ze śródoperacyjnej fluoroskopii. Typowymi przyczynami błędów w pozycjonowaniu przedoperacyjnym były: brak wizualizacji znanego punktu odniesienia (np. kręgosłup krzyżowy nie został uwzględniony w badaniu MRI), różnice anatomiczne (przemieszczenie kręgów lędźwiowych lub żeber o 13 korzeniach) oraz niejasności segmentowe spowodowane fizycznym stanem pacjenta. stan (nieoptymalny obraz rentgenowski). Najczęstszymi przyczynami śródoperacyjnych błędów pozycjonowania są: nieodpowiednia komunikacja z fluoroskopistą, niepowodzenie w repozycjonowaniu po ułożeniu (ruch igły pozycjonującej po fluoroskopii) oraz nieprawidłowe punkty odniesienia podczas pozycjonowania (3/4 odcinka lędźwiowego od żeber w dół) (ryc. 4).
Ryc. 4. Przyczyny przedoperacyjnych i śródoperacyjnych błędów lokalizacji.
Powyższe wyniki pokazują, że choć metod lokalizacji jest wiele, zdecydowana większość chirurgów stosuje tylko kilka z nich. Chociaż chirurgiczne błędy segmentowe są rzadkie, w idealnym przypadku nie występują. Nie ma standardowego sposobu na wyeliminowanie tych błędów; jednakże poświęcenie czasu na wykonanie pozycjonowania i identyfikacja typowych przyczyn błędów pozycjonowania może pomóc w zmniejszeniu częstości występowania chirurgicznych błędów segmentowych w odcinku piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa.
Czas publikacji: 24 lipca 2024 r
