Obecnie złamania promienia dystalnego są traktowane na różne sposoby, takie jak fiksacja gipsowa, nacięcie i redukcja wewnętrzna fiksacja, zewnętrzny wspornik fiksacji itp. Wśród nich fiksacja płytki dłoniowej może osiągnąć bardziej zadowalające wyniki, ale niektóre literatury informują, że jego wskaźnik komplikacji wynosi aż 16%. Jeśli jednak płyta jest odpowiednio wybrana, szybkość komplikacji można skutecznie zmniejszyć. Przedstawiono krótki przegląd tych rodzajów, wskazań i technik chirurgicznych dłoni dłoni dla pęknięć dystalnego promienia.
I. Typy pęknięć dystalnego promienia
Istnieje kilka systemów klasyfikacji złamań, w tym klasyfikacja Müllera AO na podstawie anatomii i klasyfikacji Femandeza w oparciu o mechanizm uszkodzenia. Wśród nich eponimiczna klasyfikacja łączy zalety poprzednich klasyfikacji, obejmuje cztery podstawowe typy złamań i obejmuje 4-częściowe złamania Maleona i pęknięcia difera, co może być dobrym przewodnikiem dla pracy klinicznej.
1. Klasyfikacja Müller AO - Częściowe złamania wewnątrz wydziałowe
Klasyfikacja AO dobrze nadaje się do pęknięć dystalnego promienia i dzieli je na trzy główne typy: Typ A częściowe złamania śród elementarne i całkowitego stawu typu C typu B. Każdy typ jest dalej podzielony na różne kombinacje podgrup na podstawie nasilenia i złożoności złamania.
Typ A: Złamanie pozakawowe
A1, złamanie kości udowej łokciowe, promień jako uszkodzenie (A1.1, złamanie łodyg łokciowych; A1.2 Proste złamanie przepony łokciowej; A1.3, Twinted złamanie przepony łokciowej).
A2, złamanie promienia, proste, z wstawką (a2.1, promień bez pochylenia; A2.2, pochylenie grzbietowe o promieniu, tj. Zamknięcie pouteau;
A3, złamanie promienia, udowe (A3.1, osiowe skrócenie promienia; A3.2 Fragment w kształcie klina w kształcie promienia; A3.3, udowe złamanie promienia).
Typ B: Częściowe złamanie stawów
B1, złamanie promienia, płaszczyzna strzałkowa (B1.1, prosty typ boczny; B1.2, boczny typu tominacji; B1.3, typ przyśrodkowy).
B2, złamanie krawędzi grzbietowej promienia, tj. Złamanie baronowe (B2.1, prosty typ; B2.2, połączone boczne złamanie strzałkowe; B2.3, połączone zwichnięcie grzbietowego nadgarstka).
B3, złamanie obręczy śródręczkowego promienia, tj. Złamanie przeciwbarnionowe lub złamanie goiranda-Smitha typu II (B3.1, prosta zasada kości udowej, mały fragment; B3.2, proste złamanie, duży fragment; B3.3, złamanie stwardniały).
Typ C: Całkowite złamanie stawów
C1, pęknięcie promieniowe z prostym typem powierzchni stawowych i metafizycznych (C1.1, tylna przyśrodkowa złamanie stawów; C1.2, strzałkowe złamanie powierzchni stawowej; C1.3, złamanie powierzchni koronalnej powierzchni stawowej).
C2, złamanie promienia, prosty faset stawowy, mowa metafizy (C2.1, strzałkowe złamanie fasue stawowego; C2.2, złamanie twarzy koronalnych fasetu stawowego; C2.3, złamanie stawowe rozciągające się na łodygę promieniową).
C3, złamanie promieniowe, udowe (C3.1, proste złamanie metafizy; C3.2, wbite złamanie metafizy; C3.3, złamanie stawowe rozciągające się na łodygę promieniową).
2. Klasyfikacja pęknięć dystalnego promienia.
Zgodnie z mechanizmem urazu klasyfikacji Femandeza można podzielić na 5 rodzajów:.
Złamania typu I to pozakawoczynne metafysealne złamania, takie jak złamania koli (kątowanie grzbietowe) lub złamania Smitha (kątowanie metakarpalne). Kora jednej kości pęka pod napięciem, a kora kontralateralna jest udowa i osadzona.
Złamanie
Złamania typu III są złamaniami wewnątrz wywieranymi, spowodowanymi naprężeniem ścinającym. Złamania te obejmują złamania dłoniowe, złamania grzbietowe Barton i pęknięcia łodygi promieniowe.
Stres ścinania
Złamania typu III są złamaniami wewnątrzczynnikowymi i wstawki metafysealowe spowodowane urazami kompresji, w tym złożonymi złamaniami stawowymi i promieniowymi pęknięciami pilonu.
Wprowadzenie
Złamanie typu IV jest złamaniem avulsion więzadłowego przywiązania, które występuje podczas rozdzielczości pęknięcia promieniowego stawu nadgarstka.
Złamanie avulsion i zwichnięcie
Złamanie typu V wynika z urazu dużej prędkości obejmującego wiele sił zewnętrznych i rozległych obrażeń. (Mieszane I, ii, iiii, iv)
3. Wpisanie eponimowe
II. Oznaczenie pęknięć dystalnego promienia z dłoniami
Wskazania.
W przypadku złamań pozakresowych po niepowodzeniu zamkniętego zmniejszenia następujących warunków.
Kąt grzbietowy większy niż 20 °
Kompresja grzbietowa większa niż 5 mm
Dystalne skracanie promienia większe niż 3 mm
Dystalne przemieszczenie bloków pęknięć większych niż 2 mm
W przypadku złamań śródstawowych większych niż 2 mm przemieszczenie
Większość uczonych nie zaleca stosowania płytek śródręcza do urazów o wysokiej energii, takich jak ciężkie śródoczelne złamania w tłoczni lub poważna utrata kości, ponieważ te dystalne fragmenty pęknięć są podatne na martwicę niewiarygodną i są trudne do anatomicznego zmiany położenia.
U pacjentów z wieloma fragmentami złamania i znacznym przesunięciem z ciężką osteoporozą poszycie śródręczne nie jest skuteczne. Podchrzęstne wsparcie dystalnych złamań może być problematyczne, takie jak penetracja śruby do jamy stawowej.
Technika chirurgiczna
Większość chirurgów stosuje podobne podejście i technikę ustalania pęknięć dystalnego promienia za pomocą płyty dłoniowej. Jednak wymagana jest dobra technika chirurgiczna w celu skutecznego uniknięcia powikłań pooperacyjnych, np. Redukcji można osiągnąć poprzez zwolnienie bloku pękania od osadzonej kompresji i przywracanie ciągłości kości korowej. Można zastosować tymczasowe utrwalenie z 2-3 szpilkami Kirschnera itp.
(I) Przedoperacyjne repozycjonowanie i postawa
1. Przyczepność wykonuje się w kierunku wału promieniowego pod fluoroskopią, przyciskając kciuk dociskając proksymalny blok złamania w dół od strony dłoniowej, a inne palce podnoszące dystalny blok pod kątem od strony grzbietowej.
2. Pozycja leżąca na plecach, z dotkniętą kończyną na stole ręcznym pod fluoroskopią.
(Ii) Punkty dostępu.
Aby zastosować rodzaj podejścia, zaleca się rozszerzone podejście dłoniowe PCR (promieniowy zginacz nadgarstka).
Dystalny koniec nacięcia skóry rozpoczyna się w skórce zmarszczki nadgarstka, a jego długość można określić zgodnie z rodzajem złamania.
Ścięgno promieniowe zginacza Radialis i jego osłona ścięgna są nacięte, dystalne od kości nadgarstka i bliższe jak najbliżej bliższej strony.
Przyciągnięcie promieniowego ścięgna zginacza nadgarstka do strony łokciowej chroni kompleks ścięgien nerwowych i zginaczy.
Przestrzeń Parona jest odsłonięta, a przednie mięsień rotatora ANI znajduje się między zginaczem digitorum longus (strona łokciowa) a tętnicą promieniową (strona promieniowa).
Naciskaj promieniową stronę przedniego rotatora mięśnia ANI, zauważając, że część należy przymocować do promienia w celu późniejszej rekonstrukcji.
Przeciąganie przedniego mięśnia rotatora ani do strony łokciowej pozwala na bardziej odpowiednią ekspozycję klaksonu po stronie dłoniowej promienia.
Podejście dłoniowe ujawnia dystalny promień i skutecznie odsłania kąt łokci.
W przypadku złożonych typów pęknięć zaleca się uwolnienie dystalnego zatrzymania brachioradialis, co może zneutralizować jego przyciąganie guzowatości promieniowej, w którym to punkcie dłoniowej osłony pierwszego przedziału grzbietowego można nacięć, co może odsłaniać dystalne blok złamania promieniowy i promieniowy guzowatość, wewnętrznie obrócić promieniowanie yu, aby oderwać się od frakcji, a następnie zsunąć przecinek bloków pęknięć promieniowych i promieniowych Blokuj za pomocą szpilki Kirschnera. W przypadku złożonych złamań śródstawowych artroskopia można zastosować do pomocy w redukcji, ocenie i dopracowaniu bloku pękania.
(Iii) Metody redukcji.
1. Użyj kości kości jako dźwigni do resetowania
2. Asystent ciągnie wskaźnik pacjenta i środkowe palce, które będą stosunkowo łatwe do zresetowania.
3. PRZEWODNIĆ PIN KIRSCHNER Z promieniowej guzowatości do tymczasowego utrwalenia.
Po zakończeniu repozycjonowania rutynowo umieszczana jest płyta dłoniowa, która musi być blisko zlewni, musi pokryć eminencję łokciową i powinna być bliższa punktowi środkowego łodygi. Jeśli warunki te nie są spełnione, jeśli płyta nie jest właściwym rozmiarem lub jeśli repozycjonowanie jest niezadowalające, procedura nadal nie jest idealna.
Wiele komplikacji jest silnie związanych z pozycją płyty. Jeśli płyta jest umieszczona zbyt daleko do strony promieniowej, prawdopodobnie wystąpią powikłania związane z zginaczem guzka; Jeśli płyta jest umieszczona zbyt blisko linii zlewni, głęboki zginacz palca może być zagrożony. Przesunięta deformacja repozycjonowania złamania na stronę dłoni może łatwo spowodować wystającą płytkę na bok dłoni i wejść w bezpośredni kontakt ze ścięgnem zginaczowego, co ostatecznie prowadzi do zapalenia ścięgna, a nawet pęknięcia.
U pacjentów z osteoporotycznym zaleca się umieszczenie płytki jak najbliżej linii zlewni, ale nie na niej. Połączenie podchrzęstne można osiągnąć za pomocą pinów Kirschnera najbliżej łokci, a szpilki Kirschnera i śruby blokujące obok siebie skutecznie unikają ponownego przemieszczenia pęknięcia.
Po prawidłowym umieszczeniu płyty proksymalny koniec jest przymocowany jedną śrubą, a dalszy koniec płyty jest tymczasowo przymocowany za pomocą szpilki Kirschnera w najbardziej łokciowym otworze. Wziękowano śródoperacyjne fluoroskopowe ortopantomogramy, widoki boczne i folie boczne o podwyższeniu nadgarstka 30 ° w celu określenia redukcji pękania i położenia wewnętrznego utrwalenia.
Jeśli płyta jest zadowalająco ustawiona, ale szpilka Kirschnera jest wewnątrz wygody, spowoduje to nieodpowiednie odzyskanie nachylenia dłoniowego, które można rozwiązać poprzez zresetowanie płyty przy użyciu „techniki utrwalania pękania dystalnego” (ryc. 2, B).
Rysunek 2.
A, dwa szpilki Kirschnera do tymczasowej fiksacji, zauważ, że nachylenie metakarpalne i powierzchnie stawowe nie są w tym momencie wystarczająco przywrócone;
B, jeden kirschner szpilka do tymczasowego utrwalania płyty, zauważ, że dystalny promień jest ustalony w tym punkcie (technika utrwalania bloku pękania dystalnego), a proksymalna część płyty jest ciągnięta w kierunku łodygi promieniowej w celu przywrócenia kąta pochylenia dłoniowego.
C, artroskopowe dostrajanie powierzchni stawowych, umieszczanie dystalnych śrub blokujących/szpilki oraz końcowe resetowanie i utrwalanie proksymalnego promienia.
W przypadku jednoczesnych złamań grzbietowych i łokciowych (łokci/grzbietowe stemple matrycy), których nie można odpowiednio zresetować przy zamknięciu, można zastosować trzy następujące techniki.
Proksymalny promień jest obracany do przodu z dala od miejsca złamania, a blok pęknięcia dolnej dolnej jest popychany w kierunku kości nadgarstka poprzez podejście wydłużające PCR; Niewielkie nacięcie jest grzbietowe do czwartego i piątego przedziału w celu odsłonięcia bloku pękania, i jest ono ustawione na najbardziej łokciowym otworu płyty. Zamknięte utrwalanie przezskórne lub minimalnie inwazyjne przeprowadzono przy pomocy artroskopowej.
Po zadowalającym zmianie i prawidłowym rozmieszczeniu płyty, końcowe utrwalenie jest prostsze i można osiągnąć anatomiczne zmianę położenia, jeśli bliższy kołek jądra łokciowego jest prawidłowo ustawiony i nie ma śrub w jamie stawowej (ryc. 2).
(iv) Wybór śrub.
Długość śrub może być trudna do dokładnego pomiaru z powodu ciężkiej kory kory grzbietowej. Śruby, które są zbyt długie, mogą prowadzić do pobudzenia ścięgna i zbyt krótkie, aby wspierać utrwalanie bloku złamania grzbietowego. Z tego powodu autorzy zalecają użycie gwintowanych gwoździ blokujących i wieloosiowych paznokci w guzowatości promieniowej i większości otwórczych łokciowych oraz użycie śrub blokujących światło w pozostałych pozycjach. Zastosowanie tępej głowy pozwala uniknąć pobudzenia ścięgna, nawet jeśli jest ono gwintowane grzbietowo. Do bliższego utrwalania płyty blokującej można użyć dwóch śrubowych śrub + jednej wspólnej śruby (umieszczonej przez elipsę) do utrwalenia.
Dr Kiyohito z Francji przedstawił swoje doświadczenie w użyciu minimalnie inwazyjnych płyt blokujących dłoni do dystalnego pęknięcia promienia, gdzie ich nacięcie chirurgiczne zostało zredukowane do ekstremalnych 1 cm, co jest sprzeczne z intuicją. Metoda ta jest przede wszystkim wskazana dla stosunkowo stabilnych złamań dystalnych promieni, a jej wskazania chirurgiczne dotyczą złamań pozakresowych pęknięć AO typów A2 i A3 oraz złamań śródstalekowych typu C1 i C2, ale nie nadają się do złamań C1 i C2 połączonych z wewnętrznym wstrząśnięciem masowego boni. Metoda nie nadaje się również do złamań typu B. Autorzy zwracają również uwagę, że jeśli nie można osiągnąć dobrej redukcji i fiksacji za pomocą tej metody, konieczne jest przejście do tradycyjnej metody nacięcia i nie trzymanie się minimalnie inwazyjnego małego nacięcia.
Czas po: 26-2024
