Przygotowanie przedoperacyjne i pozycja jak opisano wcześniej dla przezstawowego mocowania ramy zewnętrznej.
Repozycjonowanie i stabilizacja złamań śródstawowych:
Stosuje się ograniczoną redukcję nacięcia i unieruchomienie. Złamanie dolnej powierzchni stawowej można uwidocznić bezpośrednio poprzez małe nacięcia przednio-przyśrodkowe i przednio-boczne oraz boczne nacięcie torebki stawowej poniżej łąkotki.
Trakcję dotkniętej kończyny i użycie więzadeł do prostowania dużych fragmentów kości, a pośredni ucisk można zresetować poprzez podważanie i wyrywanie.
Należy zwrócić uwagę na przywrócenie szerokości plateau kości piszczelowej, a w przypadku ubytku kości poniżej powierzchni stawowej wykonać przeszczep kości w celu podparcia powierzchni stawowej po podważeniu w celu zresetowania powierzchni stawowej.
Zwróć uwagę na wysokość platformy przyśrodkowej i bocznej, tak aby nie było uskoku powierzchni stawowej.
W celu utrzymania resetu stosuje się tymczasowe mocowanie za pomocą zacisku resetującego lub szpilki Kirschnera.
Umieszczenie wkrętów drążonych powinno być równoległe do powierzchni stawowej i umiejscowione w kości podchrzęstnej, w celu zwiększenia siły mocowania. W celu sprawdzenia śrub należy wykonać śródoperacyjną fluoroskopię rentgenowską i nigdy nie wkręcać śrub w staw.
Repozycjonowanie złamania nasady kości:
Trakcja przywraca długość i oś mechaniczną dotkniętej kończyny.
Należy zwrócić uwagę na skorygowanie przemieszczenia rotacyjnego chorej kończyny, dotykając guzowatości kości piszczelowej i ustawiając ją pomiędzy pierwszym i drugim palcem.
Proksymalne umiejscowienie pierścienia
Zakres bezpiecznych stref umieszczenia drutu napinającego plateau kości piszczelowej:
Tętnica podkolanowa, żyła podkolanowa i nerw piszczelowy biegną za kością piszczelową, a nerw strzałkowy wspólny biegnie za głową kości strzałkowej. Dlatego też wejście i wyjście igły powinno odbywać się przed plateau kości piszczelowej, tj. igła powinna wchodzić i wychodzić ze stalowej igły przed przyśrodkowym brzegiem kości piszczelowej i przed przednim brzegiem kości strzałkowej.
Po stronie bocznej igłę można wprowadzić od przedniej krawędzi kości strzałkowej i wprowadzić ją od strony przednio-przyśrodkowej lub od strony przyśrodkowej; przyśrodkowy punkt wejścia znajduje się zwykle na środkowej krawędzi płaskowyżu kości piszczelowej i na jej przedniej stronie, aby zapobiec przedostawaniu się drutu naprężającego przez większą ilość tkanki mięśniowej.
W literaturze donoszono, że punkt wejścia drutu naprężającego powinien znajdować się co najmniej 14 mm od powierzchni stawowej, aby zapobiec przedostawaniu się drutu naprężającego do torebki stawowej i powodowaniu zakaźnego zapalenia stawów.
Umieścić pierwszy drut napinający:
Można zastosować zawleczkę oliwkową, którą należy przełożyć przez agrafkę w uchwycie pierścienia, pozostawiając główkę oliwki na zewnątrz agrafki.
Asystent utrzymuje położenie uchwytu pierścienia tak, aby był on równoległy do powierzchni stawowej.
Przewierć szpilkę oliwną przez tkankę miękką i przez płaskowyż piszczelowy, kontrolując jego kierunek, aby upewnić się, że punkty wejścia i wyjścia znajdują się w tej samej płaszczyźnie.
Po wyjściu ze skóry od strony przeciwnej kontynuuj wychodzenie z igły, aż główka oliwki zetknie się z agrafką.
Zamontuj suwak zacisku drutu po stronie przeciwnej i przełóż sworzeń oliwkowy przez suwak zacisku drutu.
Podczas operacji należy przez cały czas utrzymywać plateau kości piszczelowej pośrodku ramy pierścienia.
Przez prowadnicę równolegle wprowadza się drugi drut napinający, również przez przeciwną stronę suwaka zacisku drutu.
Umieść trzeci drut napinający, powinien znajdować się w bezpiecznym zakresie, jak to możliwe, z poprzednim zestawem drutu napinającego skrzyżowanym pod największym kątem, zwykle dwa zestawy drutu stalowego mogą mieć kąt 50 ° ~ 70 °.
Napięcie wstępne zastosowane do drutu napinającego: Całkowicie napnij napinacz, przełóż końcówkę drutu napinającego przez napinacz, ściśnij uchwyt, przyłóż napięcie wstępne co najmniej 1200 N do drutu napinającego, a następnie załóż blokadę uchwytu w kształcie litery L.
Stosując tę samą metodę zewnętrznej stabilizacji kolana, jak opisano wcześniej, umieść co najmniej dwie śruby Schanza w dalszej części kości piszczelowej, przymocuj jednoramienny stabilizator zewnętrzny i podłącz go do obwodowego stabilizatora zewnętrznego i ponownie sprawdź, czy przynasada i trzpień kości piszczelowej znajdują się w normalnej osi mechanicznej i ustawieniu rotacyjnym przed zakończeniem mocowania.
Jeśli wymagana jest większa stabilność, ramę pierścieniową można przymocować do zewnętrznego ramienia mocującego za pomocą korbowodu.
Zamknięcie nacięcia
Nacięcie chirurgiczne zamyka się warstwa po warstwie.
Przewód igły zabezpieczony jest okładami z gazy nasączonej alkoholem.
Postępowanie pooperacyjne
Zespół powięziowy i uszkodzenie nerwów
W ciągu 48 godzin od urazu należy zwrócić uwagę na obserwację i stwierdzenie obecności zespołu przedziału powięziowego.
Uważnie obserwuj nerwy naczyniowe dotkniętej kończyny. W sytuacjach awaryjnych należy odpowiednio leczyć zaburzenia dopływu krwi lub postępującą utratę neurologiczną.
Rehabilitacja funkcjonalna
Ćwiczenia funkcjonalne można rozpocząć już w pierwszej dobie pooperacyjnej, jeśli nie występują urazy innego miejsca lub choroby współistniejące. Na przykład izometryczny skurcz mięśnia czworogłowego i bierny ruch kolana oraz aktywny ruch kostki.
Celem wczesnych zajęć czynnych i biernych jest uzyskanie maksymalnego zakresu ruchu stawu kolanowego w jak najkrótszym czasie po operacji, czyli uzyskanie pełnego zakresu ruchu stawu kolanowego w jak największym stopniu w ciągu 4~ 6 tygodni. Ogólnie rzecz biorąc, operacja jest w stanie osiągnąć cel odbudowy stabilności stawu kolanowego, umożliwiając wczesne
działalność. Jeśli ćwiczenia funkcjonalne zostaną opóźnione ze względu na oczekiwanie na ustąpienie obrzęku, nie będzie to sprzyjać odzyskaniu sprawności.
Obciążanie: Na ogół nie zaleca się wczesnego obciążania, ale co najmniej 10 do 12 tygodni lub później w przypadku projektowanych złamań śródstawowych.
Gojenie ran: Należy uważnie obserwować gojenie ran w ciągu 2 tygodni po zabiegu. W przypadku zakażenia rany lub opóźnionego gojenia należy jak najszybciej zastosować interwencję chirurgiczną.
Czas publikacji: 16 sierpnia 2024 r
