Metoda działania
(I) Anestezjologia
Blokadę splotu ramiennego stosuje się w przypadku kończyn górnych, blokadę nadtwardówkową lub podpajęczynówkową w przypadku kończyn dolnych, a w razie potrzeby można zastosować znieczulenie ogólne lub miejscowe.
(II) Pozycja
Kończyny górne: pozycja leżąca na plecach, zgięcie łokci, przedramię przed klatką piersiową.
Kończyny dolne: pozycja leżąca na plecach, zgięcie stawu biodrowego, odwodzenie, zgięcie kolana i staw skokowy w pozycji 90-stopniowego wyprostu grzbietowego.
(III)Sekwencja operacji
Konkretna kolejność działania zewnętrznego stabilizatora polega na naprzemiennym ustawianiu, nawlekaniu i fiksacji.
[Procedura]
Oznacza to, że złamanie jest najpierw wstępnie repozycjonowane (korekcja deformacji rotacyjnych i nakładających się), następnie przebijane ćwiekami dystalnie od linii złamania i wstępnie unieruchamiane, a następnie ponownie repozycjonowane i przebijane ćwiekami proksymalnie od linii złamania, a na końcu repozycjonowane do stanu zadowalającego złamania i unieruchamiane w całości. W niektórych szczególnych przypadkach złamanie można również unieruchomić za pomocą bezpośredniego mocowania ćwiekami, a gdy sytuacja na to pozwala, można je repozycjonować, skorygować i ponownie unieruchomić.
[Redukcja złamania]
Nastawienie złamania jest kluczowym elementem leczenia złamania. Zadowalające nastawienie złamania ma bezpośredni wpływ na jakość gojenia. Złamanie można zamknąć lub wykonać pod kontrolą wzroku, w zależności od sytuacji. Można je również skorygować na podstawie zdjęcia rentgenowskiego po oznakowaniu powierzchni ciała. Poniżej przedstawiono szczegółowe metody.
1. W polu widzenia: W przypadku złamań otwartych z odsłoniętymi końcami złamania, złamanie można nastawić w polu widzenia po dokładnym oczyszczeniu. Jeśli złamanie zamknięte nie daje rezultatu w manipulacji, można je również nastawić, przekłuć i unieruchomić w polu widzenia po wykonaniu niewielkiego nacięcia o długości 3-5 cm.
2. Metoda nastawienia zamkniętego: najpierw należy wstępnie nastawić złamanie, a następnie postępować zgodnie z sekwencją. Można użyć stalowego sworznia w pobliżu linii złamania i zastosować metodę podnoszenia i wykręcania, aby wspomóc dalsze nastawianie złamania, aż do jego unieruchomienia. Możliwe jest również dokonanie odpowiednich korekt w przypadku niewielkich przemieszczeń lub kątowania, zgodnie z obrazem rentgenowskim, po przybliżonej repozycji i unieruchomieniu, w oparciu o powierzchnię ciała lub cechy kostne. Zasadniczo nastawienie złamania wymaga nastawienia anatomicznego, ale w przypadku poważnych złamań wieloodłamowych często niełatwo przywrócić pierwotny kształt anatomiczny. W tym momencie złamanie powinno mieć lepszy kontakt z blokiem złamania i zachować odpowiednie wymagania dotyczące linii sił.
[Przypinanie]
Zakładanie gwoździ to główna technika operacyjna zewnętrznej stabilizacji kości, a prawidłowa lub nieprawidłowa technika zakładania gwoździ wpływa nie tylko na stabilność zespolenia złamania, ale również na ryzyko wystąpienia chorób współistniejących. Dlatego podczas nawlekania igły należy ściśle przestrzegać poniższych technik operacyjnych.
1. Unikaj szkód ubocznych: Dokładnie poznaj anatomię miejsca przekłucia i unikaj uszkodzenia głównych naczyń krwionośnych i nerwów.
2. Należy przestrzegać zasad aseptyki, igła powinna znajdować się 2–3 cm poza obszarem zakażonej zmiany.
3. Techniki całkowicie nieinwazyjne: w przypadku stosowania półigły i grubej igły pełnej, należy ostrym nożem wykonać nacięcie skóry o długości 0,5–1 cm na wejściu i wyjściu stalowej igły; w przypadku stosowania półigły, należy użyć kleszczyków hemostatycznych do rozcięcia mięśnia, a następnie wprowadzić kaniulę i wywiercić otwory. Nie należy używać wiertarki o dużej prędkości obrotowej podczas wiercenia ani bezpośredniego nawlekania igły. Po nawleczeniu igły należy poruszać stawami, aby sprawdzić, czy występuje napięcie skóry w miejscu wkłucia. Jeśli występuje, należy naciąć skórę i zszyć ją.
4. Prawidłowo dobierz miejsce i kąt nakłucia igły: igła nie powinna przechodzić przez mięsień w jak najmniejszym stopniu lub powinna być wkłuta w lukę mięśniową. W przypadku wkłucia igły w jednej płaszczyźnie, odległość między igłami w segmencie złamania nie powinna być mniejsza niż 6 cm; w przypadku wkłucia igły w kilku płaszczyznach, odległość między igłami w segmencie złamania powinna być jak największa. Odległość między bolcami a linią złamania lub powierzchnią stawową nie powinna być mniejsza niż 2 cm. Kąt nakłucia bolców w przypadku igłowania wielopłaszczyznowego powinien wynosić 25°~80° dla bolców pełnych oraz 60°~80° dla bolców połówkowych i pełnych.
5. Prawidłowo dobierz rodzaj i średnicę igły stalowej.
6. Owiń otwór po igle gazą nasączoną alkoholem i sterylną gazą.
Położenie dalszej części igły penetrującej kość ramienną w stosunku do pęczka nerwu naczyniowego ramienia (sektor pokazany na ilustracji to strefa bezpieczeństwa dla nawlekania igły).
[Montaż i mocowanie]
W większości przypadków nastawienie złamania, zespolenie i stabilizacja są przeprowadzane naprzemiennie, a stabilizacja jest uzupełniana w razie potrzeby po przebiciu ustalonych stalowych bolców. Złamania stabilne unieruchamia się kompresją (jednak siła kompresji nie powinna być zbyt duża, w przeciwnym razie może dojść do deformacji kątowej), złamania wieloodłamowe unieruchamia się w pozycji neutralnej, a ubytki kostne w pozycji dystrakcyjnej.
Moda na ogólną fiksację powinna zwracać uwagę na następujące kwestie: 1.
1. Sprawdzenie stabilności unieruchomienia: metoda polega na manewrowaniu stawem, rozciąganiu wzdłużnym lub bocznym przesuwaniu końca złamania; stabilny, unieruchomiony koniec złamania powinien być w stanie spoczynku lub wykazywać jedynie niewielką aktywność sprężystą. Jeśli stabilność jest niewystarczająca, można podjąć odpowiednie działania w celu zwiększenia ogólnej sztywności.
2. Odległość od zewnętrznego stabilizatora kości do skóry: 2~3 cm w przypadku kończyny górnej, 3~5 cm w przypadku kończyny dolnej, aby zapobiec uciskowi skóry i ułatwić leczenie urazu. W przypadku poważnego obrzęku lub dużego urazu odległość można zwiększyć na wczesnym etapie, a następnie zmniejszyć po ustąpieniu obrzęku i wyleczeniu urazu.
3. W przypadku poważnego urazu tkanek miękkich można zastosować dodatkowe elementy, które pozwolą na zawieszenie uszkodzonej kończyny lub uniesienie jej nad głową, co ułatwi jej obrzęk i zapobiegnie odleżynom.
4. Zewnętrzny stabilizator kości nie powinien utrudniać czynnościowego wykonywania stawów, kończyna dolna powinna umożliwiać łatwe chodzenie pod obciążeniem, a kończyna górna powinna umożliwiać łatwe wykonywanie codziennych czynności i samoobsługę.
5. Koniec stalowej igły należy wysunąć na około 1 cm od klipsa mocującego igłę, a zbyt długi koniec igły należy odciąć. Koniec igły należy zabezpieczyć plastikową nasadką lub owinąć taśmą, aby nie przekłuć ani nie skaleczyć skóry.
[Kroki, które należy podjąć w szczególnych przypadkach]
W przypadku pacjentów z wieloma obrażeniami, w wyniku poważnych obrażeń lub obrażeń zagrażających życiu podczas reanimacji, jak również w sytuacjach nagłych, takich jak udzielanie pierwszej pomocy w terenie lub obrażenia w seriach, igłę można najpierw nawlec i zabezpieczyć, a następnie we właściwym czasie ponownie skorygować, wyregulować i zabezpieczyć.
[Typowe powikłania]
1. Zakażenie otworkowe; i
2. Martwica uciskowa skóry; i
3. Uszkodzenie naczyń nerwowych
4. Opóźnione gojenie się złamania lub jego brak.
5. Złamane piny
6. Złamanie przewodu szpilkowego
7. Dysfunkcja stawów
(IV) Leczenie pooperacyjne
Prawidłowe leczenie pooperacyjne bezpośrednio wpływa na skuteczność leczenia, w przeciwnym razie mogą wystąpić powikłania, takie jak zakażenie szpilkowe i brak zrostu złamania. Dlatego należy zwrócić na nie szczególną uwagę.
[Ogólne leczenie]
Po operacji należy unieść uszkodzoną kończynę, obserwując krążenie krwi i obrzęk. Jeśli skóra jest uciskana przez elementy stabilizatora zewnętrznego kości z powodu położenia lub obrzęku kończyny, należy ją odpowiednio wcześnie usunąć. Luźne śruby należy dokręcać na czas.
[Zapobieganie i leczenie infekcji]
W przypadku samej zewnętrznej stabilizacji kości, antybiotyki nie są konieczne, aby zapobiec zakażeniu otworkowemu. Jednak złamanie i sama rana nadal muszą być leczone antybiotykami w razie potrzeby. W przypadku złamań otwartych, nawet jeśli rana została dokładnie oczyszczona, antybiotyki należy stosować przez 3 do 7 dni, a w przypadku złamań zakażonych – przez dłuższy czas, w razie potrzeby.
[Pielęgnacja dziurek]
Po zewnętrznej fiksacji kości konieczne jest regularne leczenie ubytków szpilkowych. Niewłaściwa pielęgnacja ubytków szpilkowych może prowadzić do infekcji.
1. Zazwyczaj opatrunek zmienia się raz, trzeciego dnia po zabiegu, a opatrunek należy zmieniać codziennie, jeśli z nakłucia wydobywa się wydzielina.
2. Po około 10 dniach skóra wokół otworu szpilkowego jest owinięta włókniną. Jednocześnie skóra pozostaje czysta i sucha. Co 1-2 dni do skóry wokół otworu szpilkowego można wkraplać krople 75% alkoholu lub roztworu fluorku jodu.
3. Jeśli skóra w miejscu nakłucia jest napięta, należy naciąć napiętą stronę w celu jej zmniejszenia.
4. Podczas regulacji zewnętrznego stabilizatora kości lub zmiany jego konfiguracji należy zachować zasady aseptyki, a także regularnie dezynfekować skórę wokół otworu szpilkowego i stalowej igły.
5. Unikaj zakażeń krzyżowych podczas pielęgnacji rany pooperacyjnej.
6. W przypadku wystąpienia zakażenia szpilkowego należy jak najszybciej przeprowadzić odpowiednie leczenie chirurgiczne, unieść uszkodzoną kończynę w celu umożliwienia odpoczynku i zastosować odpowiednie środki przeciwdrobnoustrojowe.
[Ćwiczenie funkcjonalne]
Terminowe i prawidłowe ćwiczenia funkcjonalne sprzyjają nie tylko odzyskaniu funkcji stawów, ale także odbudowie hemodynamiki i stymulacji stresowej, co przyspiesza proces gojenia się złamania. Ogólnie rzecz biorąc, skurcze mięśni i aktywność stawów można wykonywać w łóżku w ciągu 7 dni po operacji. Kończyny górne można ściskać i trzymać dłońmi oraz wykonywać autonomiczne ruchy nadgarstków i stawów łokciowych, a ćwiczenia rotacyjne można rozpocząć tydzień później; kończyny dolne można częściowo opuścić łóżko z pomocą kul po tygodniu lub po wygojeniu się rany, a następnie stopniowo rozpocząć chodzenie z pełnym obciążeniem po 3 tygodniach. Czas i sposób ćwiczeń funkcjonalnych różnią się u poszczególnych osób, głównie w zależności od warunków miejscowych i ogólnych. Jeśli w trakcie ćwiczeń ukłucie jest zaczerwienione, opuchnięte, bolesne lub występują inne objawy zapalne, należy przerwać aktywność i unieść kończynę do pozycji leżącej.
[Usunięcie zewnętrznego stabilizatora kostnego]
Ortezę stabilizującą należy usunąć, gdy złamanie osiągnie kliniczne kryteria gojenia. Podczas usuwania zewnętrznej stabilizującej kość klamry należy dokładnie określić wytrzymałość złamania na gojenie, a zewnętrznej stabilizującej kość nie należy zdejmować przedwcześnie bez pewności co do wytrzymałości kości na gojenie i oczywistych powikłań związanych z zewnętrzną stabilizacją kość, zwłaszcza w przypadku leczenia takich schorzeń, jak stare złamanie, złamanie wieloodłamowe i brak zrostu kostnego.
Czas publikacji: 29.08.2024
