Metoda działania
(I) Znieczulenie
W przypadku kończyn górnych stosuje się blokadę splotu ramiennego, w przypadku kończyn dolnych blokadę nadtwardówkową lub podpajęczynówkową, a w razie potrzeby można również zastosować znieczulenie ogólne lub miejscowe.
(II) Stanowisko
Kończyny górne: pozycja leżąca, zgięcie łokcia, przedramię przed klatką piersiową.
Kończyny dolne: pozycja leżąca, zgięcie bioder, odwiedzenie, zgięcie kolana i staw skokowy w pozycji wyprostu grzbietowego 90 stopni.
(III) Sekwencja operacji
Specyficzną sekwencją działania stabilizatora zewnętrznego jest naprzemienność resetowania, gwintowania i mocowania.
[Procedura]
Oznacza to, że złamanie jest najpierw repozycjonowane (korygowanie deformacji rotacyjnych i nakładających się), następnie przebijane szpilkami dystalnie od linii złamania i początkowo ustalane, następnie ponownie umieszczane i przebijane szpilkami proksymalnie do linii złamania, a na koniec repozycjonowane w sposób zadowalający. złamania, a następnie całkowicie zestalono. W niektórych szczególnych przypadkach złamanie można również zespolić poprzez bezpośrednie unieruchomienie, a jeśli sytuacja na to pozwala, złamanie można zmienić położenie, dopasować i ponownie nastawić.
[Redukcja złamań]
Nastawienie złamania jest kluczową częścią leczenia złamań. To, czy złamanie zostanie zadowalająco nastawione, ma bezpośredni wpływ na jakość gojenia się złamania. W zależności od konkretnej sytuacji złamanie może być zamknięte lub pod bezpośrednim widzeniem. Można go również dostosować zgodnie z filmem rentgenowskim po oznaczeniu powierzchni ciała. Konkretne metody są następujące.
1. Pod bezpośrednim widzeniem: W przypadku złamań otwartych z odsłoniętymi końcami złamania, złamanie można nastawić pod bezpośrednim widzeniem, po dokładnym oczyszczeniu. Jeśli zamknięte złamanie nie daje się manipulować, złamanie można również zredukować, przekłuć i unieruchomić pod bezpośrednim wzrokiem, po wykonaniu małego nacięcia o długości 3–5 cm.
2. Metoda zamkniętej redukcji: najpierw z grubsza zresetuj złamanie, a następnie postępuj zgodnie z kolejnością, możesz użyć stalowego kołka w pobliżu linii złamania i zastosować metodę podnoszenia i wykręcania, aby pomóc w dalszym nastawieniu złamania, aż do całkowitego zagojenia się złamania a następnie naprawione. Możliwe jest również dokonanie odpowiednich korekt w przypadku małych przemieszczeń lub kątów na podstawie zdjęcia rentgenowskiego po przybliżonej redukcji i unieruchomieniu na podstawie powierzchni ciała lub śladów kostnych. Wymagania dotyczące redukcji złamań to w zasadzie redukcja anatomiczna, ale poważne złamanie wieloodłamowe, często niełatwe do przywrócenia pierwotnej formy anatomicznej, w tym czasie złamanie powinno mieć lepszy kontakt między blokiem złamania i utrzymać dobre wymagania dotyczące linii siły.
[Przypinanie]
Unieruchomienie jest główną techniką operacyjną zespolenia zewnętrznego kości, a dobra lub zła technika unieruchomienia wpływa nie tylko na stabilność zespolenia złamania, ale ma także związek z dużą lub małą częstością występowania chorób współistniejących. Dlatego podczas nawlekania igły należy ściśle przestrzegać poniższych technik operacyjnych.
1. Unikaj uszkodzeń ubocznych: W pełni poznaj anatomię miejsca przekłucia i unikaj uszkodzenia głównych naczyń krwionośnych i nerwów.
2. Podczas operacji ściśle aseptycznej igła powinna znajdować się 2–3 cm poza zakażonym obszarem zmiany chorobowej.
3. Techniki ściśle nieinwazyjne: podczas noszenia igły półigłowej i igły o grubej średnicy, wlot i wylot stalowej igły ostrym nożem wykonać nacięcie skóry o długości 0,5 ~ 1 cm; w przypadku noszenia półigły należy rozdzielić mięsień za pomocą kleszczyków hemostatycznych, następnie umieścić kaniulę i wywiercić otwory. Nie używaj wiercenia z dużą prędkością podczas wiercenia lub bezpośredniego nawlekania igły. Po nawleczeniu igły należy poruszyć stawami, aby sprawdzić, czy w miejscu igły nie występuje napięcie skóry, a jeśli występuje napięcie, skórę należy przeciąć i zszyć.
4. Prawidłowo wybrać miejsce i kąt wbicia igły: igła nie powinna przechodzić przez mięsień jak najniżej lub wprowadzić igłę w szczelinę mięśniową: przy wprowadzaniu igły w jednej płaszczyźnie odległość pomiędzy igły w segmencie złamania nie powinny być mniejsze niż 6 cm; w przypadku wprowadzenia igły w wielu płaszczyznach odległość pomiędzy igłami w odcinku złamania powinna być jak największa. Odległość szpilek od linii złamania lub powierzchni stawowej nie powinna być mniejsza niż 2cm. Kąt skrzyżowania szpilek w igłowaniu wielopłaszczyznowym powinien wynosić 25°~80° dla szpilek pełnych i 60°~80° dla szpilek półpełnych i pełnych .
5. Prawidłowo wybierz rodzaj i średnicę stalowej igły.
6. Owiń płasko otwór igły gazikiem nasączonym alkoholem i sterylnym gazikiem.
Położenie igły penetrującej dystalny odcinek kości ramiennej w stosunku do pęczka nerwu naczyniowego ramienia (sektor pokazany na ilustracji stanowi strefę bezpieczeństwa podczas nawlekania igły).
[Montaż i mocowanie]
W większości przypadków nastawienie złamania, unieruchomienie i unieruchomienie przeprowadza się naprzemiennie, a mocowanie kończy się w razie potrzeby po przebiciu wcześniej określonych stalowych kołków. Złamania stabilne stabilizuje się kompresją (jednak siła ucisku nie powinna być zbyt duża, w przeciwnym razie nastąpi deformacja kątowa), złamania wieloodłamowe stabilizuje się w pozycji neutralnej, a ubytki kostne stabilizuje się w pozycji dystrakcyjnej.
W modzie ogólnej fiksacji należy zwrócić uwagę na następujące kwestie: 1.
1. Badanie stabilności zespolenia: metoda polega na manewrowaniu stawem, rozciąganiu wzdłużnym lub bocznym dociskaniu końca złamania; stabilny, nieruchomy koniec pęknięcia nie powinien wykazywać żadnej aktywności lub wykazywać jedynie niewielką aktywność sprężystą. Jeżeli stabilność jest niewystarczająca, można podjąć odpowiednie środki w celu zwiększenia ogólnej sztywności.
2. Odległość stabilizatora zewnętrznego kości od skóry: 2~3cm dla kończyny górnej, 3~5cm dla kończyny dolnej, w celu zapobiegania uciskowi skóry i ułatwienia leczenia urazów, gdy obrzęk jest poważny lub uraz jest duży , odległość można pozostawić większą na wczesnym etapie, a odległość można zmniejszyć po ustąpieniu obrzęku i zagojeniu urazu.
3. Jeśli towarzyszy mu poważny uraz tkanek miękkich, można dodać pewne części, aby zraniona kończyna była zawieszona lub nad głową, co ułatwi obrzęk kończyny i zapobiegnie urazom uciskowym.
4. Zewnętrzny stabilizator kostny szkieletu kostnego nie powinien zakłócać czynności funkcjonalnych stawów, kończyna dolna powinna umożliwiać łatwe chodzenie pod obciążeniem, a kończyna górna powinna umożliwiać wykonywanie codziennych czynności i samoopieki.
5. Końcówkę stalowej igły można wystawić na ok. 1cm pod stalowy klips mocujący igłę, a zbyt długi ogon igły należy obciąć. Końcówkę igły zabezpiecz plastikową uszczelką lub owiń taśmą, tak aby nie przekłuć skóry ani nie przeciąć skóry.
[Kroki, które należy podjąć w szczególnych przypadkach]
W przypadku pacjentów z urazami wielonarządowymi, w wyniku urazów ciężkich lub zagrażających życiu podczas resuscytacji, a także w sytuacjach awaryjnych, takich jak pierwsza pomoc w terenie lub urazy masowe, igłę można najpierw nawlec i zabezpieczyć, a następnie ponownie skorygować, skorygowane i zabezpieczone w odpowiednim czasie.
[Częste powikłania]
1. Infekcja otworkowa; I
2. Martwica uciskowa skóry; I
3. Uszkodzenie nerwowo-naczyniowe
4. Opóźnione gojenie lub brak gojenia złamania.
5. Połamane piny
6. Złamanie szpilki
7. Dysfunkcje stawów
(IV) Leczenie pooperacyjne
Właściwe leczenie pooperacyjne bezpośrednio wpływa na skuteczność leczenia, w przeciwnym razie mogą wystąpić powikłania w postaci infekcji otworkowej i braku zrostu złamania. Dlatego należy zwrócić odpowiednią uwagę.
[Ogólne leczenie]
Po operacji należy unieść uszkodzoną kończynę i obserwować ukrwienie oraz obrzęk uszkodzonej kończyny; w przypadku ucisku skóry przez elementy zewnętrznego stabilizatora kości w związku z położeniem lub obrzękiem kończyny, należy odpowiednio wcześnie zająć się tym problemem. Luźne śruby należy dokręcić na czas.
[Zapobieganie i leczenie infekcji]
W przypadku samego zewnętrznego zespolenia kości antybiotyki nie są konieczne, aby zapobiec infekcji otworkowej. Jednakże złamanie i samą ranę należy nadal leczyć antybiotykami, jeśli to konieczne. W przypadku złamań otwartych, nawet jeśli rana została dokładnie oczyszczona, należy zastosować antybiotyki przez 3 do 7 dni, a w przypadku zakażonych złamań należy podawać antybiotyki przez dłuższy czas, w zależności od potrzeb.
[Pielęgnacja otworkowa]
Regularna pielęgnacja ubytków wymaga więcej pracy po zewnętrznym zespoleniu kości. Niewłaściwa pielęgnacja otworków spowoduje infekcję otworkową.
1. Z reguły opatrunek zmienia się raz na 3. dobę po zabiegu, a opatrunek należy zmieniać codziennie, gdy z ubytku sączy się opatrunek.
2. Około 10 dni skóra dziurki jest owinięta włókniną, utrzymując skórę czystą i suchą. Co 1-2 dni w skórę dziurki można wprowadzić krople 75% alkoholu lub roztworu fluorku jodu.
3. Gdy w miejscu nakłucia występuje napięcie skóry, stronę napinającą należy w porę przeciąć, aby zmniejszyć napięcie.
4. Podczas regulacji zewnętrznego stabilizatora kości lub zmiany konfiguracji zwracać uwagę na zachowanie aseptyki i regularnie dezynfekować skórę wokół otworu oraz stalowej igły.
5. Unikaj infekcji krzyżowych podczas pielęgnacji otworków.
6. W przypadku wystąpienia zakażenia otworkowego należy w porę wdrożyć odpowiednie leczenie chirurgiczne, unieść uszkodzoną kończynę w celu odpoczynku i zastosować odpowiednie środki przeciwdrobnoustrojowe.
[Ćwiczenia funkcjonalne]
Terminowe i prawidłowe ćwiczenia funkcjonalne sprzyjają nie tylko przywróceniu funkcji stawów, ale także odbudowie hemodynamiki i stymulacji stresowej, co sprzyja procesowi gojenia złamań. Ogólnie rzecz biorąc, skurcze mięśni i czynności stawów można wykonywać w łóżku w ciągu 7 dni po operacji. Kończynami górnymi można wykonywać ściskanie i trzymanie rąk oraz autonomiczne ruchy stawów nadgarstkowych i łokciowych, a ćwiczenia rotacyjne można rozpocząć po 1 tygodniu; kończyny dolne mogą częściowo opuścić łóżko przy pomocy kul po 1 tygodniu lub po zagojeniu się rany, a następnie po 3 tygodniach stopniowo rozpocząć chodzenie z pełnym obciążeniem. Czas i tryb ćwiczeń funkcjonalnych jest różny w zależności od osoby, głównie w zależności od warunków lokalnych i ogólnoustrojowych. W trakcie ćwiczeń, jeśli dziurka stanie się czerwona, opuchnięta, bolesna i inne objawy zapalne powinny przerwać aktywność, unieść dotkniętą kończynę do łóżka.
[Usunięcie zewnętrznego stabilizatora kości]
Zewnętrzny aparat stabilizujący należy usunąć, gdy złamanie osiągnie kryteria kliniczne zagojenia złamania. Przy usuwaniu zamka zespolenia zewnętrznego należy dokładnie określić siłę gojenia złamania i nie należy przedwcześnie usuwać zespolenia zewnętrznego kości bez pewności określenia siły gojenia kości i oczywistych powikłań zespolenia zewnętrznego kości, zwłaszcza podczas leczenia schorzeń, takich jak stare złamania, złamania wieloodłamowe i brak zrostu kości.
Czas publikacji: 29 sierpnia 2024 r
