Złamania kości śródręczno-paliczkowej są częstymi złamaniami w urazach ręki, stanowiąc około 1/4 pacjentów z urazami ręki. Ze względu na delikatną i złożoną budowę ręki oraz delikatną funkcję ruchu, znaczenie i technika leczenia złamań ręki są znacznie bardziej złożone niż leczenie innych złamań kości długich. Zapewnienie stabilności złamania po nastawieniu jest kluczem do skutecznego leczenia złamań kości śródręczno-paliczkowej. Aby przywrócić funkcję ręki, złamania często wymagają odpowiedniej stabilizacji. W przeszłości często stosowano stabilizację zewnętrzną gipsem lub stabilizację wewnętrzną drutem Kirschnera, ale często nie sprzyja to wczesnej pooperacyjnej rehabilitacji stawu z powodu niedokładnej stabilizacji lub długiego czasu stabilizacji, co ma większy wpływ na powrót funkcji stawów palców i stwarza pewne trudności w rehabilitacji funkcjonalnej ręki. Nowoczesne metody leczenia coraz częściej wykorzystują silniejszą stabilizację wewnętrzną, taką jak stabilizacja śrubami mikropłytkowymi.
I.Jakie są zasady leczenia?
Zasady leczenia złamań kości śródręcza i paliczków ręki: nastawienie anatomiczne, lekkie i mocne unieruchomienie, wczesne działania i trening funkcjonalny. Zasady leczenia złamań śródstawowych i okołostawowych ręki są takie same jak w przypadku innych złamań śródstawowych, które również mają na celu przywrócenie anatomii powierzchni stawowej i wczesnej aktywności funkcjonalnej. Podczas leczenia złamań kości śródręcza i paliczków ręki należy dołożyć starań, aby osiągnąć nastawienie anatomiczne, a rotacja, boczne kątowanie lub przemieszczenie kątowe >10° w stosunku do grzbietowej powierzchni dłoni nie powinny wystąpić. Jeśli koniec złamania kości śródręcza obróci się lub kątowo przemieści na bok, zmieni to trajektorię normalnego ruchu zgięcia i wyprostu palca, powodując jego przesunięcie lub opadnięcie wraz z sąsiednim palcem podczas zgięcia, wpływając na dokładność funkcji palca; a gdy przemieszczenie kątowe w kierunku grzbietowej strony dłoni jest >10°, gładka powierzchnia styku kości ze ścięgnem ulega zniszczeniu, co zwiększa opór i zakres ruchu zgięcia i prostowania ścięgna. Dochodzi do przewlekłego uszkodzenia ścięgna, co powoduje ryzyko jego zerwania.
II.Jakie materiały można dobrać w przypadku złamań kości śródręcza?
Istnieje wiele materiałów do stabilizacji wewnętrznej złamań kości śródręcza, takich jak druty Kirschnera, śruby, płytki i stabilizatory zewnętrzne, spośród których najczęściej stosowane są druty Kirschnera i mikropłytki. W przypadku złamań kości śródręcza stabilizacja wewnętrzna mikropłytkami ma oczywiste zalety w porównaniu z stabilizacją drutami Kirschnera i może być stosowana w pierwszej kolejności. W przypadku złamań paliczka bliższego, mikropłytki są zazwyczaj lepsze, ale w przypadku trudności z wprowadzeniem śrub do złamań dalszego odcinka i głowy paliczka bliższego, należy zastosować stabilizację wewnętrzną krzyżową drutem Kirschnera, która bardziej sprzyja odzyskaniu funkcji palca. W przypadku złamań paliczka środkowego druty Kirschnera należy stosować w pierwszej kolejności.
- Drut Kirschnera:Stabilizacja wewnętrzna drutem Kirschnera jest stosowana w praktyce klinicznej od ponad 70 lat i zawsze była najczęściej stosowanym materiałem do stabilizacji wewnętrznej złamań kości śródręcza i paliczków. Jest łatwa w obsłudze, ekonomiczna i praktyczna, a także stanowi najbardziej klasyczną metodę stabilizacji wewnętrznej. Jako najczęściej stosowana stabilizacja wewnętrzna w leczeniu złamań ręki, jest nadal szeroko stosowana. Zalety stabilizacji wewnętrznej drutem Kirschnera: ① Łatwość obsługi i duża elastyczność; ② Mniejsze zdzieranie tkanek miękkich, mniejszy wpływ na ukrwienie końca złamania, mniejszy uraz chirurgiczny i sprzyjające gojeniu się złamania; ③ Łatwe usunięcie igły po raz drugi; ④ Niski koszt i szeroki zakres zastosowań, odpowiedni do większości złamań ręki (takich jak złamania wewnątrzstawowe, ciężkie złamania wieloodłamowe i złamania dalszego paliczka).
2.Mikropłytki śródręczno-paliczkoweSilna stabilizacja wewnętrzna złamań ręki stanowi podstawę wczesnego treningu funkcjonalnego i jest warunkiem koniecznym przywrócenia prawidłowej funkcji ręki. Technologia stabilizacji wewnętrznej AO wymaga precyzyjnego repozycjonowania końców złamania zgodnie ze strukturą anatomiczną oraz zapewnienia ich stabilności w warunkach funkcjonalnych, co jest powszechnie znane jako silna stabilizacja, aby umożliwić wczesny, aktywny ruch. AO kładzie również nacisk na minimalnie inwazyjne operacje chirurgiczne, kładąc nacisk na ochronę dopływu krwi. Stabilizacja wewnętrzna mikropłytkowa w leczeniu złamań ręki może przynieść zadowalające rezultaty pod względem wytrzymałości, stabilności końców złamania oraz nacisku między nimi. Uważa się, że pod względem pooperacyjnego powrotu do zdrowia, czasu gojenia złamania i częstości zakażeń, skuteczność płytek mikrotytanowych jest znacznie lepsza niż drutów Kirschnera. Ponadto, ponieważ czas gojenia złamania po stabilizacji płytkami mikrotytanowymi jest znacznie krótszy niż w przypadku innych metod stabilizacji, korzystny jest dla pacjentów szybki powrót do normalnego życia.
(1) Jakie są zalety wewnętrznej fiksacji mikropłytek?
① W porównaniu z drutami Kirschnera, materiały na śruby mikropłytkowe charakteryzują się lepszą kompatybilnością tkankową i lepszą reakcją tkanek; ② Stabilność systemu mocowania płytka-śruba i nacisk na koniec złamania sprawiają, że złamanie jest bliższe nastawieniu anatomicznemu, mocowanie jest bezpieczniejsze i sprzyja gojeniu się złamania; ③ Po mocowaniu mikropłytkowym na ogół dozwolone są wczesne ćwiczenia funkcjonalne, co sprzyja odzyskaniu funkcji ręki.
(2)Jaka jest metoda chirurgiczna w przypadku mikropłytek?
Zabieg zazwyczaj przeprowadza się w znieczuleniu przewodowym splotu ramiennego, a zazwyczaj wymagana jest opaska uciskowa pneumatyczna. Wykonuje się nacięcie grzbietowe paliczków śródręcza, przecina się rozcięgno grzbietowe palców lub wprowadza się do mięśnia międzykostnego i kości śródręcza, aby odsłonić końce złamania kości śródręcza lub paliczków, odkleja się okostną, a złamanie nastawia się pod kontrolą wzroku. Płytki proste nadają się do złamań poprzecznych środkowego segmentu i krótkich złamań skośnych, płytki T nadają się do stabilizacji podstawy kości śródręcza i paliczków, a płytki T lub płytki L 120° i 150° nadają się do stabilizacji długich złamań skośnych i wieloodłamowych. Płytkę zazwyczaj umieszcza się po stronie grzbietowej kości, aby zapobiec ślizganiu się ścięgna i jego długotrwałemu zużyciu, co sprzyja wczesnemu treningowi funkcjonalnemu. Do zespolenia obu końców złamania należy użyć co najmniej dwóch śrub, w przeciwnym razie stabilność będzie słaba. W takim przypadku, aby zapewnić stabilne zespolenie, konieczne jest zastosowanie drutów Kirschnera lub śrub umieszczonych na zewnątrz płytki.
3.Mini śrubki:Miniśruby mają podobną stabilność do płytek stalowych w stabilizacji złamań spiralnych lub długich skośnych, ale zakres odrywania tkanek miękkich i okostnej jest mniejszy niż w przypadku stabilizacji płytką stalową, co sprzyja ochronie ukrwienia i jest zgodne z koncepcją operacji małoinwazyjnych. Chociaż istnieją płytki typu T i L do złamań okołostawowych, powrót funkcji stawu po operacji jest gorszy niż w przypadku złamań trzonu kości. Miniśruby mają również pewne zalety w stabilizacji złamań wewnątrzstawowych i okołostawowych. Śruby wkręcane do kości korowej wytrzymują duże obciążenie, dzięki czemu stabilizacja jest mocna, a końce złamania można ścisnąć, aby powierzchnia złamania była w bliskim kontakcie, skrócić czas gojenia złamania i ułatwić jego gojenie, jak pokazano na rycinie 4-18. Wewnętrzna fiksacja złamań kości ręki za pomocą miniśrub jest stosowana głównie w przypadku skośnych lub spiralnych złamań trzonu kości długiej oraz dostawowych złamań awulsyjnych większych bloków kostnych. Należy pamiętać, że w przypadku stosowania samych miniśrub do stabilizacji skośnych lub spiralnych złamań trzonu kości długiej ręki, długość linii złamania powinna być co najmniej dwukrotnie większa od średnicy trzonu kości długiej, a w przypadku mocowania bloków złamania awulsyjnego w stawie, szerokość bloku kostnego powinna być co najmniej trzykrotnie większa od średnicy gwintu.
4. Mikrofiksator zewnętrzny:Wieloodłamowe złamania kości śródręczno-paliczkowej są czasami trudne do anatomicznej repozycji lub nie można ich trwale unieruchomić wewnętrznie, nawet po nacięciu chirurgicznym, z powodu zniszczenia podpory kostnej. Stabilizator zewnętrzny może przywrócić i utrzymać długość wieloodłamowego złamania pod wpływem trakcji, pełniąc rolę względnego unieruchomienia. Różne stabilizatory zewnętrzne kości śródręczno-paliczkowej są umieszczane w różnych pozycjach: 1. i 2. paliczek śródręczno-paliczkowy są umieszczane po stronie grzbietowej kości promieniowej, 4. i 5. paliczek śródręczno-paliczkowy są umieszczane po stronie grzbietowej kości łokciowej, a 3. paliczek śródręczno-paliczkowy jest umieszczany po stronie grzbietowej kości promieniowej lub grzbietowej kości łokciowej, w zależności od sytuacji. Należy zwrócić uwagę na punkt wkłucia igły, aby zapobiec uszkodzeniu ścięgna. Zamknięte złamania można nastawić pod kontrolą rentgenowską. Jeśli nastawienie nie jest idealne, można wykonać małe nacięcie, aby ułatwić nastawienie.
Jakie są zalety stabilizatorów zewnętrznych?
① Prosta obsługa, możliwość regulacji różnych przemieszczeń końców złamań; ② Może skutecznie nastawiać i naprawiać złamania śródstawowe kości śródręczno-paliczkowych bez uszkadzania powierzchni stawu i może rozpraszać powierzchnię stawu, aby zapobiec przykurczowi torebki stawowej i więzadła pobocznego; ③ Gdy złamań wieloodłamowych nie można nastawić anatomicznie, można je połączyć z ograniczoną fiksacją wewnętrzną, a stabilizator zewnętrzny może częściowo zmniejszyć i utrzymać linię sił; ④ Umożliwia wczesne ćwiczenia funkcjonalne palca w nieusztywnionym stawie, aby uniknąć sztywności stawu i osteoporozy; ⑤ Może skutecznie naprawiać złamania ręki bez wpływu na pooperacyjne leczenie rany na ręce.
Czas publikacji: 21-12-2024
