Złamania kości śródręczno-paliczkowej są częstymi złamaniami w urazach ręki, stanowiącymi około 1/4 pacjentów z urazami ręki. Ze względu na delikatną i złożoną strukturę ręki oraz delikatną funkcję ruchu, znaczenie i techniczność leczenia złamań ręki są o wiele bardziej złożone niż leczenie innych złamań kości długich. Zapewnienie stabilności złamania po nastawieniu jest kluczem do skutecznego leczenia złamań kości śródręczno-paliczkowej. Aby przywrócić funkcję ręki, złamania często wymagają odpowiedniej fiksacji. W przeszłości często stosowano fiksację zewnętrzną gipsową lub fiksację wewnętrzną drutem Kirschnera, ale często nie sprzyja to wczesnemu pooperacyjnemu treningowi rehabilitacji stawu z powodu niedokładnej fiksacji lub długiego czasu fiksacji, co ma większy wpływ na odzyskiwanie funkcji stawu palca i powoduje pewne trudności w rehabilitacji funkcjonalnej ręki. Nowoczesne metody leczenia coraz częściej wykorzystują silniejszą fiksację wewnętrzną, taką jak fiksacja śrubą mikropłytkową.
I.Jakie są zasady leczenia?
Zasady leczenia złamań kości śródręcza i paliczków dłoni: anatomiczna repozycja, lekkie i mocne unieruchomienie, wczesne czynności i trening funkcjonalny. Zasady leczenia złamań śródstawowych i okołostawowych dłoni są takie same jak w przypadku innych złamań wewnątrzstawowych, które również mają na celu przywrócenie anatomii powierzchni stawowej i wczesnych czynności funkcjonalnych. Podczas leczenia złamań kości śródręcza i paliczków dłoni należy dołożyć starań, aby uzyskać anatomiczną repozycję, a rotacja, boczne odchylenie kątowe lub przemieszczenie kątowe >10° w stosunku do grzbietowej powierzchni dłoni nie powinny wystąpić. Jeśli koniec złamania kości śródręcza obróci się lub przemieści kątowo na bok, zmieni to trajektorię normalnego ruchu zgięcia i wyprostu palca, powodując jego przesunięcie lub opadnięcie wraz z sąsiednim palcem podczas zgięcia, co wpłynie na dokładność funkcji palca; a gdy przemieszczenie kątowe w stosunku do grzbietowej powierzchni dłoni jest >10°, gładka powierzchnia styku kości ze ścięgnem ulega zniszczeniu, co zwiększa opór i zakres ruchu zgięcia i prostowania ścięgna, a także następuje przewlekłe uszkodzenie ścięgna, co powoduje ryzyko jego zerwania.
II.Jakie materiały można dobrać w przypadku złamań kości śródręcza?
Istnieje wiele materiałów do wewnętrznej fiksacji złamań kości śródręcza, takich jak druty Kirschnera, śruby, płytki i zewnętrzne stabilizatory, wśród których druty Kirschnera i mikropłytki są najczęściej stosowane. W przypadku złamań kości śródręcza wewnętrzna fiksacja mikropłytkami ma oczywiste zalety w porównaniu z fiksacją drutami Kirschnera i może być stosowana jako pierwsza; w przypadku złamań paliczka bliższego mikropłytki są na ogół lepsze, ale gdy trudno jest wprowadzić śruby do złamań dalszego odcinka paliczka bliższego i złamań głowy, należy zastosować wewnętrzną fiksację krzyżową drutem Kirschnera, która bardziej sprzyja odzyskaniu funkcji dotkniętego palca; druty Kirschnera powinny być stosowane jako pierwsze w leczeniu złamań paliczka środkowego.
- Drut Kirschnera:Wewnętrzna fiksacja drutem Kirschnera jest stosowana w praktyce klinicznej od ponad 70 lat i zawsze była najczęściej stosowanym materiałem do wewnętrznej fiksacji złamań kości śródręcza i paliczków. Jest łatwa w obsłudze, ekonomiczna i praktyczna, a także jest najbardziej klasyczną metodą wewnętrznej fiksacji. Jako najczęściej stosowana wewnętrzna fiksacja w leczeniu złamań ręki, jest nadal szeroko stosowana. Zalety wewnętrznej fiksacji drutem Kirschnera: ① Łatwa w obsłudze i bardzo elastyczna w użyciu; ② Mniejsze zdzieranie tkanek miękkich, mniejszy wpływ na ukrwienie końca złamania, mniejszy uraz chirurgiczny i sprzyjający gojeniu się złamania; ③ Łatwe wyjęcie igły po raz drugi; ④ Niski koszt i szeroki zakres zastosowań, odpowiedni do większości złamań ręki (takich jak złamania wewnątrzstawowe, ciężkie złamania wieloodłamowe i złamania dalszego paliczka).
2. Mikropłytki śródręczno-paliczkowe: Silne wewnętrzne unieruchomienie złamań ręki jest podstawą wczesnego treningu funkcjonalnego i warunkiem koniecznym przywrócenia dobrej funkcji ręki. Technologia wewnętrznego unieruchomienia AO wymaga, aby końce złamania zostały precyzyjnie ustawione zgodnie ze strukturą anatomiczną i aby końce złamania były stabilne w warunkach funkcjonalnych, co jest powszechnie znane jako silne unieruchomienie, aby umożliwić wczesny aktywny ruch. AO kładzie również nacisk na minimalnie inwazyjne operacje chirurgiczne, koncentrując się na ochronie dopływu krwi. Wewnętrzne unieruchomienie mikropłytkowe w leczeniu złamań ręki może dać zadowalające rezultaty pod względem wytrzymałości, stabilności końców złamania i ciśnienia między końcami złamania. Pod względem pooperacyjnego powrotu do zdrowia funkcjonalnego, czasu gojenia złamania i wskaźnika infekcji uważa się, że skuteczność płytek mikrotytanowych jest znacznie lepsza niż drutów Kirschnera. Ponadto, ponieważ czas gojenia złamania po unieruchomieniu płytkami mikrotytanowymi jest znacznie krótszy niż w przypadku innych metod unieruchomienia, korzystne jest dla pacjentów szybkie wznowienie normalnego życia.
(1) Jakie są zalety wewnętrznej fiksacji mikropłytek?
① W porównaniu z drutami Kirschnera, materiały śrub mikropłytkowych charakteryzują się lepszą zgodnością tkankową i lepszą reakcją tkanek; ② Stabilność systemu mocowania płytka-śruba i nacisk na koniec złamania sprawiają, że złamanie jest bliżej nastawienia anatomicznego, mocowanie jest bezpieczniejsze i sprzyja gojeniu się złamania; ③ Wczesne ćwiczenia funkcjonalne są na ogół dozwolone po mocowaniu mikropłytkami, co sprzyja odzyskaniu funkcji ręki.
(2)Jaka jest metoda chirurgiczna w przypadku mikropłytek?
Zabieg jest zazwyczaj wykonywany w znieczuleniu splotu ramiennego, a zwykle wymagana jest opaska uciskowa pneumatyczna. Wykonuje się nacięcie grzbietowe paliczków śródręcza, przecina się rozcięgno grzbietowe palców lub wprowadza się mięsień międzykostny i kość śródręcza, aby odsłonić końce złamania kości śródręcza lub paliczków, okostna jest złuszczana, a złamanie jest nastawiane pod bezpośrednim wzrokiem. Proste płytki nadają się do poprzecznych złamań środkowego segmentu i krótkich złamań skośnych, płytki T nadają się do unieruchomienia podstawy kości śródręcza i paliczków, a płytki T lub płytki L 120° i 150° nadają się do unieruchomienia długich złamań skośnych i rozdrobnionych. Płytkę zazwyczaj umieszcza się po stronie grzbietowej kości, aby zapobiec ślizganiu się ścięgna i długotrwałemu zużyciu, co sprzyja wczesnemu treningowi funkcjonalnemu. Do zespolenia obu końców złamania należy użyć co najmniej dwóch śrub, w przeciwnym razie stabilność będzie słaba. W takim przypadku, aby zapewnić stabilną stabilizację, konieczne jest użycie drutów Kirschnera lub śrub umieszczonych na zewnątrz płytki.
3.Mini śrubki:Mini śruby mają podobną stabilność do płytek stalowych w fiksacji złamań spiralnych lub długich skośnych, ale zakres zdzierania tkanek miękkich i okostnej jest mniejszy niż w przypadku fiksacji płytką stalową, co sprzyja ochronie ukrwienia i jest zgodne z koncepcją operacji małoinwazyjnej. Chociaż istnieją płytki typu T i L do złamań bliskostawowych, odzyskiwanie funkcji stawu po obserwacji pooperacyjnej jest gorsze niż w przypadku złamań trzonu kości. Mini śruby mają również pewne zalety w fiksacji złamań wewnątrzstawowych i okołostawowych. Śruby wkręcone w kość korową mogą wytrzymać duże obciążenie naprężeniowe, więc fiksacja jest mocna, a końce złamania można ścisnąć, aby powierzchnia złamania była w bliskim kontakcie, skrócić czas gojenia złamania i ułatwić gojenie się złamania, jak pokazano na rysunku 4-18. Mini śrubowa fiksacja wewnętrzna złamań ręki jest stosowana głównie w przypadku skośnych lub spiralnych złamań trzonu kości i dostawowych złamań awulsyjnych większych bloków kostnych. Należy zauważyć, że w przypadku stosowania samych mini śrub do naprawy skośnych lub spiralnych złamań trzonu kości ręki, długość linii złamania powinna być co najmniej dwa razy większa od średnicy trzonu kości, a w przypadku mocowania bloków złamań awulsyjnych w stawie, szerokość bloku kostnego powinna być co najmniej 3 razy większa od średnicy gwintu.
4. Mikrostabilizator zewnętrzny:Rozdrobnione złamania kości śródręczno-paliczkowej są czasami trudne do anatomicznej repozycji lub nie można ich trwale unieruchomić wewnętrznie nawet po nacięciu chirurgicznym z powodu zniszczenia podparcia kostnego. Zewnętrzny stabilizator może przywrócić i utrzymać długość rozdrobnionego złamania pod wpływem trakcji, odgrywając rolę względnego unieruchomienia. Różne zewnętrzne stabilizatory kości śródręczno-paliczkowej są umieszczane w różnych pozycjach: 1. i 2. paliczek śródręcza są umieszczane po stronie promieniowej grzbietowej, 4. i 5. paliczek śródręcza są umieszczane po stronie łokciowej grzbietowej, a 3. paliczek śródręcza jest umieszczany po stronie promieniowej grzbietowej lub łokciowej grzbietowej, w zależności od sytuacji. Należy zwrócić uwagę na punkt wkłucia igły, aby zapobiec uszkodzeniu ścięgna. Zamknięte złamania można nastawić pod kątem prześwietlenia rentgenowskiego. Jeśli nastawienie nie jest idealne, można wykonać małe nacięcie, aby pomóc w nastawieniu.
Jakie są zalety stabilizatorów zewnętrznych?
① Prosta obsługa, możliwość regulacji różnych przemieszczeń końców złamania; ② Może skutecznie nastawiać i naprawiać złamania śródstawowe kości śródręczno-paliczkowych bez uszkadzania powierzchni stawu i może odwracać powierzchnię stawu, aby zapobiec przykurczowi torebki stawowej i więzadła pobocznego; ③ Gdy złamań wieloodłamowych nie można nastawić anatomicznie, można je połączyć z ograniczoną fiksacją wewnętrzną, a zewnętrzny stabilizator może częściowo zmniejszyć i utrzymać linię siły; ④ Umożliwia wczesne ćwiczenia funkcjonalne dotkniętego palca w nieusztywnionym stawie, aby uniknąć sztywności stawu i osteoporozy; ⑤ Może skutecznie naprawiać złamania ręki bez wpływu na pooperacyjne leczenie rany na dotkniętej ręce.
Czas publikacji: 21-12-2024
