Złamanie Hoffy to złamanie płaszczyzny czołowej kłykcia kości udowej. Zostało opisane po raz pierwszy przez Friedricha Buscha w 1869 r., a następnie zgłoszone ponownie przez Alberta Hoffę w 1904 r. i nazwane na jego cześć. Podczas gdy złamania zwykle występują w płaszczyźnie poziomej, złamania Hoffy występują w płaszczyźnie czołowej i są bardzo rzadkie, dlatego często są pomijane podczas wstępnej diagnozy klinicznej i radiologicznej.
Kiedy dochodzi do złamania Hoffy?
Złamania Hoffy są spowodowane siłą ścinającą działającą na kłykieć kości udowej w kolanie. Urazy o dużej energii często powodują złamania międzykłykciowe i nadkłykciowe dalszej części kości udowej. Najczęstsze mechanizmy obejmują wypadki samochodowe i wypadki samochodowe oraz upadki z wysokości. Lewis i in. wskazali, że większość pacjentów z powiązanymi urazami była spowodowana bezpośrednią siłą uderzenia w boczny kłykieć kości udowej podczas jazdy motocyklem z kolanem zgiętym do 90°
Jakie są objawy kliniczne złamania Hoffy?
Głównymi objawami pojedynczego złamania Hoffy są wysięk w kolanie i krwiak stawowy, obrzęk oraz łagodne szpotawość lub koślawość kolan i niestabilność. W przeciwieństwie do złamań międzykłykciowych i nadkłykciowych złamania Hoffy są najczęściej odkrywane przypadkowo podczas badań obrazowych. Ponieważ większość złamań Hoffy jest wynikiem urazów o dużej energii, należy wykluczyć połączone urazy biodra, miednicy, kości udowej, rzepki, kości piszczelowej, więzadeł kolana i naczyń podkolanowych.
W jaki sposób należy wykonać zdjęcia rentgenowskie, aby nie przegapić diagnozy, gdy podejrzewa się złamanie Hoffy?
Rutynowo wykonuje się standardowe zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne, a w razie potrzeby wykonuje się zdjęcia skośne kolana. Gdy złamanie nie jest znacząco przemieszczone, często trudno je wykryć na zdjęciach rentgenowskich. W widoku bocznym czasami widać niewielką dysharmonię linii stawu udowego, z koślawością kłykciową lub bez niej, w zależności od zaangażowanego kłykcia. W zależności od konturu kości udowej w widoku bocznym można zobaczyć nieciągłość lub uskok linii złamania. Jednak w prawdziwym widoku bocznym kłykcie kości udowej wydają się nie nachodzić na siebie, podczas gdy jeśli kłykcie są skrócone i przemieszczone, mogą na siebie nachodzić. Dlatego nieprawidłowy widok normalnego stawu kolanowego może dać nam fałszywe wrażenie, które można pokazać w widokach skośnych. Dlatego konieczne jest badanie TK (ryc. 1). Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) może pomóc w ocenie uszkodzeń tkanek miękkich wokół kolana (takich jak więzadła lub łąkotki).
Rycina 1. Tomografia komputerowa wykazała, że u pacjenta wystąpiło złamanie Hoffy typu Letenneura IIC kłykcia bocznego kości udowej
Jakie są rodzaje złamań Hoffy?
Złamania Hoffy dzielą się na typ B3 i typ 33.b3.2 w klasyfikacji AO/OTA według klasyfikacji Mullera. Później Letenneur i in. podzielili złamanie na trzy typy w oparciu o odległość linii złamania kości udowej od tylnej warstwy korowej kości udowej.
Rycina 2 Klasyfikacja złamań Hoffy według Letenneura
Typ I:Linia złamania zlokalizowana jest równolegle do tylnej warstwy korowej trzonu kości udowej.
Typ II:Odległość od linii złamania do tylnej linii korowej kości udowej jest dalej dzielona na podtypy IIa, IIb i IIc zgodnie z odległością od linii złamania do tylnej kości korowej. Typ IIa jest najbliżej tylnej warstwy korowej trzonu kości udowej, podczas gdy typ IIc jest najdalej od tylnej warstwy korowej trzonu kości udowej.
Typ III:Złamanie skośne.
Jak opracować plan operacji po postawieniu diagnozy?
1. Wybór fiksacji wewnętrznej Ogólnie uważa się, że otwarta repozycja i fiksacja wewnętrzna to złoty standard. W przypadku złamań Hoffy wybór odpowiednich implantów fiksacyjnych jest dość ograniczony. Częściowo gwintowane śruby kompresyjne z pustą przestrzenią są idealne do fiksacji. Opcje implantów obejmują częściowo gwintowane śruby kompresyjne z pustą przestrzenią o średnicy 3,5 mm, 4 mm, 4,5 mm i 6,5 mm oraz śruby Herberta. W razie potrzeby można również użyć odpowiednich płytek antypoślizgowych. Jarit odkrył w badaniach biomechanicznych na zwłokach, że śruby lagowe tylno-przednie są bardziej stabilne niż śruby lagowe przednio-tylne. Jednak przewodnia rola tego odkrycia w operacjach klinicznych jest nadal niejasna.
2. Technologia chirurgiczna Gdy złamaniu Hoffy towarzyszy złamanie międzykłykciowe i nadkłykciowe, należy poświęcić mu wystarczająco dużo uwagi, ponieważ plan chirurgiczny i wybór wewnętrznej fiksacji są ustalane na podstawie powyższej sytuacji. Jeśli boczny kłykieć jest rozszczepiony koronalnie, ekspozycja chirurgiczna jest podobna do tej w przypadku złamania Hoffy. Jednak nierozsądne jest stosowanie dynamicznej śruby kłykciowej, a zamiast tego do fiksacji należy użyć płytki anatomicznej, płytki podporowej kłykciowej lub płytki LISS. Kłykieć przyśrodkowy jest trudny do zamocowania przez nacięcie boczne. W takim przypadku wymagane jest dodatkowe nacięcie przednio-przyśrodkowe w celu nastawienia i zamocowania złamania Hoffy. W każdym przypadku wszystkie główne fragmenty kości kłykciowej są mocowane za pomocą śrub lagowych po anatomicznej repozycji kłykcia.
- Metoda chirurgiczna Pacjent leży na plecach na łóżku fluoroskopowym z opaską uciskową. W celu utrzymania kąta zgięcia kolana wynoszącego około 90° stosuje się wałek. W przypadku prostych złamań Hoffy przyśrodkowych autor preferuje stosowanie nacięcia pośrodkowego z przyśrodkowym dostępem parapatellarnym. W przypadku złamań Hoffy bocznych stosuje się nacięcie boczne. Niektórzy lekarze sugerują, że boczny dostęp parapatellarny jest również rozsądnym wyborem. Po odsłonięciu końców złamania przeprowadza się rutynową eksplorację, a następnie końce złamania oczyszcza się za pomocą łyżeczki. Pod bezpośrednim wzrokiem przeprowadza się nastawienie za pomocą punktowych kleszczy redukcyjnych. W razie potrzeby do nastawienia stosuje się technikę „joysticka” drutów Kirschnera, a następnie druty Kirschnera są używane do nastawienia i fiksacji, aby zapobiec przemieszczeniu złamania, ale druty Kirschnera nie mogą utrudniać wszczepiania innych śrub (Rysunek 3). Użyj co najmniej dwóch śrub, aby uzyskać stabilne unieruchomienie i kompresję międzyodłamową. Wiercić prostopadle do złamania i z dala od stawu rzepkowo-udowego. Unikać wiercenia w tylnej jamie stawowej, najlepiej za pomocą prześwietlenia ramieniem C. Śruby są umieszczane z podkładkami lub bez, w zależności od potrzeb. Śruby powinny być stożkowe i mieć wystarczającą długość, aby zamocować chrząstkę podstawową. Śródoperacyjnie kolano jest sprawdzane pod kątem współistniejących urazów, stabilności i zakresu ruchu, a przed zamknięciem rany przeprowadzane jest dokładne płukanie.
Rycina 3. Tymczasowa repozycja i stabilizacja złamań dwukłykciowych Hoffy drutami Kirschnera w trakcie operacji, w której druty Kirschnera służą do podważania odłamów kości
Czas publikacji: 12-03-2025
