Złamanie Hoffy to złamanie płaszczyzny czołowej kłykcia kości udowej. Zostało ono po raz pierwszy opisane przez Friedricha Buscha w 1869 roku, a następnie ponownie opisane przez Alberta Hoffę w 1904 roku, od którego nazwiska pochodzi jego nazwa. Złamania zazwyczaj występują w płaszczyźnie poziomej, natomiast złamania Hoffy występują w płaszczyźnie czołowej i są bardzo rzadkie, dlatego często są pomijane we wstępnej diagnostyce klinicznej i radiologicznej.
Kiedy dochodzi do złamania Hoffy?
Złamania Hoffy są spowodowane siłą ścinającą działającą na kłykieć kości udowej w kolanie. Urazy wysokoenergetyczne często powodują złamania międzykłykciowe i nadkłykciowe dalszego odcinka kości udowej. Najczęstsze przyczyny to wypadki komunikacyjne i wypadki drogowe oraz upadki z wysokości. Lewis i wsp. zwrócili uwagę, że większość pacjentów z tego typu urazami była spowodowana bezpośrednim uderzeniem w boczny kłykieć kości udowej podczas jazdy motocyklem z kolanem zgiętym do 90°.
Jakie są objawy kliniczne złamania Hoffy?
Głównymi objawami pojedynczego złamania Hoffy są wysięk w stawie kolanowym i krwiak stawowy, obrzęk oraz łagodna szpotawość lub koślawość kolana i niestabilność. W przeciwieństwie do złamań międzykłykciowych i nadkłykciowych, złamania Hoffy najczęściej są wykrywane przypadkowo podczas badań obrazowych. Ponieważ większość złamań Hoffy jest wynikiem urazów wysokoenergetycznych, należy wykluczyć jednoczesne urazy biodra, miednicy, kości udowej, rzepki, kości piszczelowej, więzadeł kolana i naczyń podkolanowych.
W jaki sposób należy wykonać zdjęcia rentgenowskie, aby nie przegapić diagnozy, gdy podejrzewa się złamanie Hoffy?
Standardowe zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne są rutynowo wykonywane, a w razie potrzeby także zdjęcia skośne kolana. Jeśli złamanie nie jest znacząco przemieszczone, często trudno je wykryć na zdjęciach rentgenowskich. W projekcji bocznej czasami widoczna jest niewielka dysharmonia linii stawu udowego, z koślawością kłykciową lub bez niej, w zależności od zajętego kłykcia. W zależności od konturu kości udowej, w projekcji bocznej może być widoczna przerwa lub uskok linii złamania. Jednak w prawdziwej projekcji bocznej kłykcie kości udowej wydają się nie nachodzić na siebie, podczas gdy jeśli kłykcie są skrócone i przemieszczone, mogą na siebie nachodzić. Dlatego nieprawidłowy obraz prawidłowego stawu kolanowego może dać nam fałszywe wrażenie, co może być widoczne w projekcjach skośnych. Dlatego konieczne jest badanie tomografii komputerowej (ryc. 1). Rezonans magnetyczny (MRI) może pomóc w ocenie uszkodzeń tkanek miękkich wokół kolana (takich jak więzadła lub łąkotki).
Na rycinie 1 tomografia komputerowa wykazała, że u pacjenta wystąpiło złamanie Hoffy typu Letenneura IIC kłykcia bocznego kości udowej
Jakie są rodzaje złamań Hoffy?
Złamania Hoffy dzielą się na typ B3 i typ 33.b3.2 w klasyfikacji AO/OTA według klasyfikacji Müllera. Później Letenneur i wsp. podzielili złamania na trzy typy w zależności od odległości linii złamania kości udowej od tylnej warstwy korowej kości udowej.
Rycina 2 Klasyfikacja złamań Hoffy według Letenneura
Typ I:Linia złamania przebiega równolegle do tylnej warstwy korowej trzonu kości udowej.
Typ II:Odległość od linii złamania do tylnej warstwy korowej kości udowej dzieli się dalej na podtypy IIa, IIb i IIc, w zależności od odległości od linii złamania do tylnej warstwy korowej kości udowej. Typ IIa znajduje się najbliżej tylnej warstwy korowej trzonu kości udowej, natomiast typ IIc jest najdalej od tylnej warstwy korowej trzonu kości udowej.
Typ III:Złamanie skośne.
Jak opracować plan operacji po diagnozie?
1. Wybór stabilizacji wewnętrznej. Powszechnie uważa się, że otwarta repozycja i stabilizacja wewnętrzna to złoty standard. W przypadku złamań Hoffy wybór odpowiednich implantów jest dość ograniczony. Do stabilizacji idealnie nadają się częściowo gwintowane śruby kompresyjne z otworami pustymi. Dostępne implanty obejmują częściowo gwintowane śruby kompresyjne z otworami pustymi o średnicy 3,5 mm, 4 mm, 4,5 mm i 6,5 mm oraz śruby Herberta. W razie potrzeby można również zastosować odpowiednie płytki antypoślizgowe. Jarit odkrył w badaniach biomechanicznych na zwłokach, że śruby lagowe tylno-przednie są bardziej stabilne niż śruby lagowe przednio-tylne. Jednak kluczowa rola tego odkrycia w praktyce klinicznej nadal nie jest jasna.
2. Technologia chirurgiczna Gdy złamaniu Hoffy towarzyszy złamanie międzykłykciowe i nadkłykciowe, należy poświęcić mu odpowiednią uwagę, ponieważ plan chirurgiczny i wybór stabilizacji wewnętrznej są ustalane na podstawie powyższej sytuacji. Jeśli kłykieć boczny jest rozszczepiony koronalnie, odsłonięcie chirurgiczne jest podobne do tego w złamaniu Hoffy. Jednakże nie jest rozsądne stosowanie dynamicznej śruby kłykciowej, a zamiast tego do stabilizacji należy użyć płytki anatomicznej, płytki podtrzymującej kłykcie lub płytki LISS. Kłykieć przyśrodkowy jest trudny do zamocowania przez nacięcie boczne. W takim przypadku wymagane jest dodatkowe nacięcie przednio-przyśrodkowe w celu nastawienia i zamocowania złamania Hoffy. W każdym przypadku wszystkie główne fragmenty kości kłykciowej są mocowane za pomocą śrub lag po anatomicznej repozycji kłykcia.
- Metoda chirurgiczna Pacjent leży na plecach na łóżku fluoroskopowym z założoną opaską uciskową. Do utrzymania kąta zgięcia kolana około 90° stosuje się wałek. W przypadku prostych złamań Hoffy przyśrodkowych autor preferuje stosowanie nacięcia pośrodkowego z dostępem przyśrodkowym przyrzepkowym. W przypadku złamań Hoffy bocznych stosuje się nacięcie boczne. Niektórzy lekarze sugerują, że dostęp boczny przyrzepkowy jest również rozsądnym wyborem. Po odsłonięciu końców złamania przeprowadza się rutynową eksplorację, a następnie końce złamania oczyszcza się za pomocą kirety. Pod kontrolą wzroku przeprowadza się nastawienie za pomocą punktowych kleszczy redukcyjnych. W razie potrzeby do nastawienia stosuje się technikę „joysticka” drutów Kirschnera, a następnie druty Kirschnera są używane do nastawienia i stabilizacji, aby zapobiec przemieszczeniu złamania, ale druty Kirschnera nie mogą utrudniać implantacji innych śrub (Rycina 3). Użyj co najmniej dwóch śrub, aby uzyskać stabilne unieruchomienie i kompresję międzyodłamową. Wiercić prostopadle do złamania, z dala od stawu rzepkowo-udowego. Unikać wiercenia w tylnej jamie stawowej, najlepiej z użyciem prześwietlenia rentgenowskiego (C-r). W razie potrzeby śruby wkręca się z podkładkami lub bez. Śruby powinny mieć łeb stożkowy i odpowiednią długość, aby unieruchomić chrząstkę stawową. Śródoperacyjnie kolano jest badane pod kątem urazów współistniejących, stabilności i zakresu ruchu, a przed zamknięciem rany przeprowadza się dokładne płukanie.
Rycina 3. Tymczasowa repozycja i stabilizacja złamań dwukłykciowych Hoffy drutami Kirschnera podczas operacji, z użyciem drutów Kirschnera w celu podważenia odłamów kości
Czas publikacji: 12 marca 2025 r.
