Przednia fiksacja śrubowa wyrostka odontoidalnego zachowuje funkcję rotacyjną C1-2, a w literaturze podaje się, że wskaźnik zrostu wynosi od 88% do 100%.
W 2014 r. Markus R i in. opublikowali poradnik na temat techniki chirurgicznej przedniej fiksacji śrubowej złamań odontoidalnych w czasopiśmie The Journal of Bone & Joint Surgery (Am). W artykule szczegółowo opisano główne punkty techniki chirurgicznej, pooperacyjne badania kontrolne, wskazania i środki ostrożności w sześciu krokach.
W artykule podkreślono, że jedynie złamania typu II kwalifikują się do bezpośredniej przedniej stabilizacji śrubą i że preferowane jest unieruchomienie pojedynczą śrubą drążoną.
Krok 1: Ułożenie pacjenta w trakcie operacji
1. Należy wykonać optymalne zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne, aby zapewnić operatorowi referencyjną jakość obrazu.
2. Podczas zabiegu pacjent musi być trzymany w pozycji z otwartymi ustami.
3. Przed rozpoczęciem operacji należy nastawić złamanie w możliwie jak największym stopniu.
4. Odcinek szyjny kręgosłupa powinien być maksymalnie wyprostowany, aby uzyskać optymalną ekspozycję podstawy wyrostka odontoidalnego.
5. Jeżeli nadmierne wyprostowanie kręgosłupa szyjnego nie jest możliwe – np. w złamaniach z nadmiernym wyprostem i tylnym przemieszczeniem dogłowowego końca wyrostka obrotowego – można rozważyć przesunięcie głowy pacjenta w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu tułowia.
6. unieruchomić głowę pacjenta w możliwie najbardziej stabilnej pozycji. Autorzy wykorzystują ramę głowy Mayfield (pokazaną na rysunkach 1 i 2).
Krok 2: Podejście chirurgiczne
Do odsłonięcia przedniej warstwy tchawicy stosuje się standardowe podejście chirurgiczne, nie uszkadzając żadnych ważnych struktur anatomicznych.
Krok 3: Punkt wejścia śruby
Optymalny punkt wejścia znajduje się na przednim dolnym brzegu podstawy trzonu kręgu C2. Dlatego też przednia krawędź dysku C2-C3 musi być odsłonięta. (jak pokazano na poniższych rysunkach 3 i 4) Rysunek 3
Czarna strzałka na rycinie 4 pokazuje, że przedni kolec C2 jest uważnie obserwowany podczas przedoperacyjnego odczytu filmu tomografii komputerowej w płaszczyźnie osiowej i musi być wykorzystywany jako anatomiczny punkt orientacyjny do określania miejsca wkłucia igły w trakcie zabiegu chirurgicznego.
2. Potwierdź punkt wejścia na podstawie przednio-tylnego i bocznego obrazu fluoroskopowego kręgosłupa szyjnego. 3.
3. Wsuń igłę pomiędzy przednią górną krawędź górnej płytki granicznej C3 a punkt wejścia C2, aby znaleźć optymalny punkt wejścia śruby.
Krok 4: Umieszczenie śrub
1. Najpierw wprowadza się igłę GROB o średnicy 1,8 mm jako prowadnicę, z igłą skierowaną lekko za czubek struny grzbietowej. Następnie wprowadza się śrubę pustą o średnicy 3,5 mm lub 4 mm. Igła powinna być zawsze powoli wprowadzana dogłowowo pod przednio-tylnym i bocznym monitorowaniem fluoroskopowym.
2. Umieść wiertło drążone w kierunku kołka prowadzącego pod kontrolą fluoroskopową i powoli przesuwaj je, aż przebije się przez pęknięcie. Wiertło drążone nie powinno przebijać kory dogłowowej strony struny grzbietowej, aby kołek prowadzący nie wyszedł z wiertłem drążonym.
3. Zmierz długość wymaganej śruby pustej i zweryfikuj ją za pomocą pomiaru CT przedoperacyjnego, aby zapobiec błędom. Należy pamiętać, że śruba pusta musi przebić kość korową na końcu wyrostka odontoidalnego (aby ułatwić następny etap kompresji końca złamania).
W większości przypadków autorów do mocowania użyto pojedynczej pustej śruby, jak pokazano na rycinie 5, która jest centralnie umieszczona u podstawy wyrostka odontoidalnego zwrócona dogłowowo, a czubek śruby penetruje tylną kość korową na czubku wyrostka odontoidalnego. Dlaczego zaleca się użycie pojedynczej śruby? Autorzy doszli do wniosku, że trudno byłoby znaleźć odpowiedni punkt wejścia u podstawy wyrostka odontoidalnego, gdyby dwie oddzielne śruby umieszczono 5 mm od linii środkowej C2.
Na rysunku 5 pokazano pustą śrubę umieszczoną centralnie u podstawy wyrostka zębodołowego, zwróconą ku dogłowowi, przy czym czubek śruby przenika warstwę korową kości tuż za czubkiem wyrostka zębodołowego.
Ale czy pomijając czynnik bezpieczeństwa, dwie śruby zwiększają stabilność pooperacyjną?
Badanie biomechaniczne opublikowane w 2012 r. w czasopiśmie Clinical Orthopaedics and Related Research przez Gang Feng i in. z Royal College of Surgeons w Wielkiej Brytanii wykazało, że jedna śruba i dwie śruby zapewniają ten sam poziom stabilizacji w unieruchomieniu złamań wyrostka zębodołowego. Dlatego wystarczy jedna śruba.
4. Gdy położenie złamania i kołków prowadzących zostanie potwierdzone, umieszcza się odpowiednie śruby puste. Położenie śrub i kołków należy obserwować pod fluoroskopią.
5. Należy zachować ostrożność, aby upewnić się, że urządzenie śrubowe nie obejmuje otaczających tkanek miękkich podczas wykonywania którejkolwiek z powyższych operacji. 6. Dokręć śruby, aby wywrzeć nacisk na przestrzeń złamania.
Krok 5: Zamknięcie rany
1. Po zakończeniu wszczepiania śrub przepłucz miejsce zabiegu.
2. Dokładna hemostaza jest niezbędna w celu zmniejszenia ryzyka powikłań pooperacyjnych, takich jak ucisk tchawicy przez krwiak.
3. Nacięty mięsień najszerszy grzbietu musi zostać zeszyty w precyzyjnym położeniu, w przeciwnym razie estetyka blizny pooperacyjnej będzie zagrożona.
4. Całkowite zamknięcie głębokich warstw nie jest konieczne.
5. Drenaż rany nie jest wymagany (autorzy zazwyczaj nie zakładają drenaży pooperacyjnych).
6. Aby zminimalizować wpływ na wygląd pacjenta, zaleca się stosowanie szwów śródskórnych.
Krok 6: Dalsze działania
1. Pacjenci powinni nadal nosić sztywny kołnierz ortopedyczny przez 6 tygodni po operacji, chyba że wymaga tego opieka pielęgniarska, a także powinni być poddawani okresowej ocenie za pomocą badań obrazowych po operacji.
2. Standardowe zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne kręgosłupa szyjnego należy przeglądać po 2, 6 i 12 tygodniach oraz po 6 i 12 miesiącach od operacji. Tomografię komputerową wykonano 12 tygodni po operacji.
Czas publikacji: 07-12-2023
