Przednia fiksacja śrubą wyrostka obrotowego zachowuje funkcję rotacyjną C1-2, a w literaturze podaje się, że wskaźnik zrostu wynosi od 88% do 100%.
W 2014 roku Markus R i wsp. opublikowali w czasopiśmie „The Journal of Bone & Joint Surgery” (Am) poradnik dotyczący techniki chirurgicznej przedniej stabilizacji śrubami złamań zęba obrotowego. Artykuł szczegółowo opisuje główne punkty techniki chirurgicznej, opiekę pooperacyjną, wskazania i środki ostrożności w sześciu krokach.
W artykule podkreślono, że jedynie złamania typu II kwalifikują się do bezpośredniej stabilizacji śrubą przednią i że preferowane jest unieruchomienie pojedynczą śrubą pustą.
Krok 1: śródoperacyjne ułożenie pacjenta
1. Operator musi wykonać optymalne zdjęcia rentgenowskie przednio-tylne i boczne.
2. Podczas zabiegu pacjent musi pozostać w pozycji z otwartymi ustami.
3. Przed rozpoczęciem operacji należy nastawić złamanie w możliwie największym stopniu.
4. Odcinek szyjny kręgosłupa powinien być maksymalnie wyprostowany, aby uzyskać optymalną ekspozycję podstawy wyrostka obrotowego.
5. Jeżeli nie jest możliwe nadmierne wyprostowanie kręgosłupa szyjnego – np. w przypadku złamań nadmiernego wyprostu z tylnym przemieszczeniem dogłowowego końca wyrostka obrotowego – można rozważyć przesunięcie głowy pacjenta w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu tułowia.
6. Unieruchomić głowę pacjenta w możliwie najbardziej stabilnej pozycji. Autorzy wykorzystują ramę głowy Mayfield (pokazaną na rysunkach 1 i 2).
Krok 2: Podejście chirurgiczne
Standardowe podejście chirurgiczne polega na odsłonięciu przedniej warstwy tchawicy bez uszkadzania ważnych struktur anatomicznych.
Krok 3: Wkręć punkt wejścia
Optymalny punkt wejścia znajduje się na przednim dolnym brzegu podstawy trzonu kręgu C2. Dlatego przednia krawędź krążka międzykręgowego C2-C3 musi być odsłonięta (jak pokazano na rysunkach 3 i 4 poniżej). Rysunek 3
Czarna strzałka na rycinie 4 pokazuje, że przedni kolec C2 jest dokładnie obserwowany podczas przedoperacyjnego odczytu zdjęcia tomografii komputerowej w płaszczyźnie osiowej i musi być wykorzystywany jako anatomiczny punkt orientacyjny do określania miejsca wkłucia igły w trakcie zabiegu chirurgicznego.
2. Potwierdź punkt wejścia na podstawie przednio-tylnego i bocznego obrazu fluoroskopowego kręgosłupa szyjnego. 3.
3. Wsuń igłę pomiędzy przednią górną krawędź górnej płytki granicznej C3 a punkt wejścia C2, aby znaleźć optymalny punkt wejścia śruby.
Krok 4: Umieszczenie śrub
1. Najpierw wprowadza się igłę GROB o średnicy 1,8 mm jako prowadnicę, lekko wystającą poza koniec struny grzbietowej. Następnie wprowadza się śrubę drążoną o średnicy 3,5 mm lub 4 mm. Igłę należy zawsze wprowadzać powoli dogłowowo, pod kontrolą fluoroskopii przednio-tylnej i bocznej.
2. Umieścić wiertło rurowe w kierunku trzpienia prowadzącego pod kontrolą fluoroskopową i powoli przesuwać je, aż do przebicia złamania. Wiertło rurowe nie powinno przebijać warstwy korowej dogłowowej struny grzbietowej, aby trzpień prowadzący nie wypadł wraz z wiertłem.
3. Zmierz długość wymaganej śruby drążonej i zweryfikuj ją z przedoperacyjnym pomiarem tomografii komputerowej, aby uniknąć błędów. Należy pamiętać, że śruba drążona musi przejść przez kość korową na końcu wyrostka obrotowego (aby ułatwić kolejny etap, czyli kompresję końca złamania).
W większości przypadków autorów do mocowania użyto pojedynczej śruby pustej w środku, jak pokazano na rycinie 5, która jest centralnie umiejscowiona u podstawy wyrostka zębodołowego, zwrócona dogłowowo, a jej końcówka penetruje tylną warstwę kości korowej na końcu wyrostka zębodołowego. Dlaczego zaleca się użycie pojedynczej śruby? Autorzy doszli do wniosku, że trudno byłoby znaleźć odpowiedni punkt wejścia u podstawy wyrostka zębodołowego, gdyby dwie oddzielne śruby zostały umieszczone 5 mm od linii pośrodkowej C2.
Na rysunku 5 pokazano pustą śrubę umiejscowioną centralnie u podstawy wyrostka zębodołowego, zwróconą ku głowie, przy czym końcówka śruby przenika warstwę korową kości tuż za końcówką wyrostka zębodołowego.
Ale czy oprócz czynnika bezpieczeństwa dwie śruby zwiększają stabilność pooperacyjną?
Badanie biomechaniczne opublikowane w 2012 roku w czasopiśmie „Clinical Orthopaedics and Related Research” przez Gang Feng i wsp. z Królewskiego Kolegium Chirurgów w Wielkiej Brytanii wykazało, że jedna i dwie śruby zapewniają taki sam poziom stabilizacji w zespoleniu złamań wyrostka zębodołowego. Dlatego pojedyncza śruba jest wystarczająca.
4. Po potwierdzeniu położenia złamania i obecności bolców prowadzących, wszczepia się odpowiednie śruby drążone. Położenie śrub i bolców należy monitorować pod kontrolą fluoroskopową.
5. Podczas wykonywania powyższych operacji należy zachować ostrożność i upewnić się, że urządzenie wkręcające nie spowoduje naruszenia otaczających tkanek miękkich. 6. Dokręć śruby, aby wywrzeć nacisk na przestrzeń złamania.
Krok 5: Zamknięcie rany
1. Po zakończeniu wszczepiania śrub przepłucz obszar operacyjny.
2. Dokładna hemostaza jest niezbędna w celu ograniczenia powikłań pooperacyjnych, takich jak ucisk tchawicy przez krwiak.
3. Nacięty mięsień najszerszy grzbietu musi zostać zeszyty w precyzyjnym położeniu, w przeciwnym razie estetyka blizny pooperacyjnej będzie zagrożona.
4. Całkowite zamknięcie głębokich warstw nie jest konieczne.
5. Drenaż rany nie jest wymagany (autorzy zazwyczaj nie zakładają drenów pooperacyjnych).
6. Aby zminimalizować wpływ na wygląd pacjenta, zaleca się stosowanie szwów śródskórnych.
Krok 6: Dalsze działania
1. Pacjenci powinni przez 6 tygodni po operacji nosić sztywny kołnierz ortopedyczny, chyba że wymaga tego opieka pielęgniarska, a także powinni być poddawani okresowym badaniom obrazowym po operacji.
2. Standardowe zdjęcia rentgenowskie kręgosłupa szyjnego w projekcji przednio-tylnej i bocznej należy poddać przeglądowi po 2, 6 i 12 tygodniach oraz po 6 i 12 miesiącach od operacji. Tomografię komputerową wykonano 12 tygodni po operacji.
Czas publikacji: 07-12-2023
